အႏႈိင္းမရွိေသာ ပီတိ

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ရြယ္စဥ္က စလို႔ သိတက္ခ်ိန္အထိ စာဖတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ မရွိခဲ့ဘူး။ စာေပရဲ့ တန္ဘိုးကိုမွ မသိေတာ့ ဖတ္ခ်င္စိတ္မရွိတာေတာ့ မဆန္းဘူးေလ။ ေနာက္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖဆို၊ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ ေအာင္ျမင့္လုိ႔၊ အလယ္တန္းအဆင့္ေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ အမွတ္မထင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ရခဲ့တယ္၊ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ လွန္ေလွာ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးရဲ့ ဆံုးမ စကား ဖတ္မိတယ္။ စာတစ္လံုး ဘုရားတစ္ဆူလို႔ သူသူငွာငွာ ေျပာတက္ၾကေပမယ့္ ဘာကို ဆိုလုိသလဲဆိုတာ မသိခဲ့တာ အမွန္၊ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ဖတ္လိုက္တဲ့ စာတစ္ပုိဒ္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၿပီး လိုက္နာ က်င့္သံုးတက္မယ္ဆိုရင္ ဘုရားရွင္ တစ္ပါး ကိုယ့္နားလာၿပီး ဆံုးမ သလိုပါပဲ ဆိုတာကို တင္စားတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းက အဲဒီ စာတစ္ပုိဒ္ေၾကာင့္ပဲ လြဲမွားစြာ ရင္၀ယ္ပိုက္ခဲ့တဲ့ အမုန္းတရား တစ္ခု ၊ ဆူးနစ္ေနတဲ့ အာဃာတ တရား၊ လူမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ ဘာသာေရး ကြဲကြဲျပားျပား မသိပဲ အသဲထဲ နစ္ေနတဲ့ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း တခဏ ခ်င္းပဲ ဖယ္စြမ္းႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဒါက စကားစပ္မိလို႔ပါ။
စာေရးဆရာေတြ ကမၻာမွာ မ်ားစြာ ရွိတယ္၊ ၀ါသနာကို အရင္းခံလို႔ စီးပြါးေရးနဲ႔ စက္ႏြယ္ၿပီး စာေတြ ေရးသားခဲ့ၾကတယ္၊ အခ်ိဳ႕လည္း ၀ါသနာသက္သက္နဲ႔ ေရးၾကတယ္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ သူတို႔ေတြ ႏိုင္သေလာက္ ေတြးေခၚၿပီး ပိုင္သေလာက္ ေရးစြမ္းသမွ်ေတြကို စာအုပ္ေတြ ရုိက္ထုတ္၊ ေစ်းကြက္ကို တင္ကာ ပရိတ္သတ္ဆီ အေရာက္ ပို႔ၾကတယ္၊ သူတို႔ ေရးတဲ့ စာကုိ ျပန္ဖတ္ရင္း ပီတိ ပြါးရသလို၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ရဲ့ အားေပးမႈကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း ပီတီ ပြါးၾကမွာေပါ့။ ဒါေတြကို သူတို႔ ကုိယ္တိုင္ပဲ သိမယ္ေလ၊ ဘယ္လို အရသာရွိသလဲဆိုတာ။ ဘယ္လိုပဲ အရသာ ရွိရွိ၊ ေခတ္နဲ႔ ညႈိၿပီး အဲဒီ ခံစားမႈ အရသာ ေျပာင္းသြားမွာပါ။ စာဖတ္ ပရိတ္သတ္ ဘယ္ေလာက္ မ်ားသလဲ ကို အေျခခံၿပီးမွ သိရေတာ့ သူတို႔ စာအုပ္ ေတြ ေရာင္းထြက္ရံုနဲ႔ စာဖတ္ ပရိတ္ သတ္ မ်ားမွာတဲ့လား၊ ဆိုပါဆို႔၊ ၀ယ္ရံုသာ ၀ယ္ၿပီး မဖတ္ျဖစ္ပဲ အိမ္မွာ ေသာင္တင္ေနရင္၊ စာၾကည့္တုိက္မွာ ေသာင္တင္ေနရင္ လက္တေလာ မဖတ္ႏိုင္ၾကေသးဘူးေပါ့။ အဲဒါကုိ အထင္မွားနဲ႔ ပီတိ ျဖစ္လဲ ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပီတိ အစစ္မျဖစ္ႏိုင္။
ေခတ္ဆိုတဲ့ ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းေနတယ္။ လူငယ္ေတြလည္း အဲဒီ ေခတ္နဲ႔အညီ စီးေမ်ာေနၾကတယ္။ ဒါေတြကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ေနာက္ျပန္ဆြဲတက္တဲ့ ေရွးေဟာင္း၀ါဒီေတြလဲ ရွိသင့္တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြ ေပါ့။ စာေရးတာနဲ႔ ပက္သက္ရင္ ဟုိတံုးက ေခတ္ အတိုင္းအဆို စာအုပ္ႀကီးႀကီးမားမား၊ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္၊ အေၾကာင္းအရာ စံုစံုလင္လင္ တင္ျပႏိုင္မွ စာအုပ္အျဖစ္ ထြက္လာၿပီး ပရိတ္သတ္ အားေပးႏိုင္မွာပါ။ အခု ေျပာင္းသြားတဲ့ေခတ္မွာ တေျပးညီ အင္တာနက္ေတြ အီးေမးလ္ေတြကို တီထြင္သူေတြရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ခံစားႏိုင္ၾကၿပီေလ၊ အဲဒီလို နည္းပညာ ေခတ္မွာ ေရးၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြ မီဒီယာေတြက အရင္ထက္ အဆ တစ္ရာမက အခြင့္သာ ေနၾကၿပီ။
ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ပုိင္ ဗဟုသုတ၊ အေတြးအေခၚ၊ အေတြ႔အႀကံဳ ခရီးသြားမွတ္တမ္း စတာေတြကုိ အေပါင္းအသင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြထံ မွ်ေ၀ႏိုင္ၾကၿပီေလ။ သူ႔ထက္ ေရွ႕ တစ္လွမ္းတိုးၿပီး Blog ဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာ တစ္ခုကိုပါ ယူတက္မယ္ဆိုရင္ တစ္ကမၻာလံုးက ပရိသတ္ေတြရဲ့ အားေပးမႈ ခံရေတာ့မွာေပါ့၊ နည္းပညာရဲ့ အသီးအပြင့္ ေခတ္ရဲ့ အလုိဆႏၵေတြပါ။ ဒါကေတာ့ ေခတ္ႏွစ္ခုရဲ့ စာေရးဆရာေတြအေပၚ ေျပာင္းလဲ ေစတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပါ၊
ကၽြန္ေတာ္ Blog တစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ထားခ့ဲတယ္၊စာေရးဆရာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ စပ္လုိ႔၊ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးေတြ၊ ခံစားရတဲ့ အာရံုေလးေတြကိုေပါင္းစု ေကာင္းမႈျပဳတာေလးေတြ အပါအ၀င္ ညီ အစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ဖတ္ႏုိင္ေအာင္ စာမူေလးေတြေရး၊ ဓာတ္ပံုေလးေတြ စု၊ၾကည့္ရႈေကာင္းေအာင္ မြမ္းမံေနတယ္ေလ။ စၿပီး ေရးကာစတံုးကဆို တစ္ေနကုန္လို႔ ကုိယ့္စာ တစ္ေယာက္မွ လာမၾကည့္ၾကဘူး၊ ၀မး္နည္းမိတယ္။ ေနာက္ပုိင္း စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ဖတ္ေနတယ္လို႔ သေကၤတ ျပေတာ့ ဘယ္လုိ မွန္းမသိဘူး၊ ၀မ္းသာမိတယ္။ ကုိယ္ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ ကုိယ္တိုင္ဖန္တီးထားတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ပံုရိပ္ေလးေတြ၊ သူတို႔ သူတို႔ ၾကည့္ေန၊ ဖတ္ေန၊ ေလ့လာေနၾကပါလားဆိုတဲ့ အေတြးက အာရံုငါးပါးကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အထြဋ္အထိပ္ ပီတိ ဆိုတဲ့ အရသာကို ခံစားရတယ္၊ စာဖတ္သူ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ ျပသတဲ့ သေကၤတကို ၾကည့္တိုင္း အဲဒီစိတ္က လံုး၀ မကြဲျပားပဲ ျဖစ္မိတာပါ၊ လူ႔ရဲ့စိတ္က မတည္ၿငိမ္တဲ့ သေဘာ ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တူညီတဲ့စိတ္ ျဖစ္မိတာ အဲဒီ တစ္ခ်ိန္ပါ။
သင္ေရာ အဲဒီလို ခံစားဖူးသလား၊ အဲဒီလို ခံစားခ်င္ပါသလား၊ ကၽြန္ေတာ့္လို ဘေလာ့တစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး သင့္ရဲ့ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ႀကံဳ ခံစားခ်က္ေတြကို ေဖၚျပလုိက္ပါလား၊ အတိုင္းမသိတဲ့ အရသာ ခံစားဖူးပါမွာ။ သင္ကိုယ္တိုင္ ခံစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ပီတိဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရင္က စာထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးတာ။ အခုမွ ခံစားရလို႔ သင့္ကိုလည္း ခံစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္ေလ၊ ေအးျမတယ္၊ သာယာဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ အပူအပင္ လံုး၀မရွိ၊ မာန္မာန လံုး၀ မပါ၊ ျဖဴစင္မႈ သက္သက္ျဖင့္သာ ျဖစ္ေပၚတက္တဲ့ ပီတိ သင္ ရရွိႏုိင္ပါေစ။