စာေမးပြဲႀကီး အခန္းက႑ တစ္ခု ၿပီးသြားပါၿပီ၊ တစ္ႏွစ္လံုး ပင္ပန္းထားသမွ် ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲ အသိအမွတ္ ျပဳၾက ရတာပါ၊ ဒီၾကားထဲ ပို႔စ္ ေတြ မတင္ျဖစ္ဘူး၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ စာေမးပြဲေပါ့၊ ဟုတ္တိပတ္တိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ စာေမးပြဲနီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပို႔စ္ေတြခ်ည္းပဲ ေရးေနမယ္ဆိုရင္ အျပစ္ေျပာစရာ ျဖစ္မွာစုိးလို႔ေပါ့၊ ဒီေန႔က စၿပီး ပို႔စ္ေလးေတြ ပံုမွန္ ျပန္ေရးၿပီး တင္ေပးႏိုင္ေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္၊ ညီ ညီမ အစ္ကို အမေတြက ခဏခဏ ေမးၾကတယ္၊ တို႔ဦးဇင္း ႏုိင္ငံျခားမွာ စာသင္ေနတာ ဘာေတြကို ဘယ္လုိ သင္ရသလဲေပါ့၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ၾကြားထားၿပီး ျပန္မေျဖႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္ထင္ပါရဲ့၊ ဂုဏ္ယူခ်င္ၾကတာေပါ့ေလ၊ ဟုတ္တာေပါ့၊ သူတို႔ေတြမွာ ဒီ ပီတီေလးနဲ႔ပဲ အသက္ ရွင္ၾကရတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္စာ စာသင္ၾကရတဲ့ ပညာေရးပံုစံကို အၾကမ္းဖ်င္း တင္ျပေပးလိုက္တယ္ေနာ္။
ျမန္မာျပည္ဖြား သံဃာမ်ားရဲ့ ျပည္ပ ပညာသင္အမ်ားစု ထြက္ၾကတာေတာ့ သီဟုိဠ္(သီရိလကၤာ) နဲ႔ အိႏၵိယ( ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ)ေဒသ ေတြပဲ ျဖစ္တယ္၊ အီႏၵိယ ဘက္ကိုသြားရင္ေတာ့ အကုန္အက် နဲနဲ သက္သာၿပီးေတာ့၊ သီဟုိဠ္ေဒသကို လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အကုန္အက် အိႏၵိယထက္ ပိုမ်ားပါတယ္၊ ေနရာေဒသလည္း အနဲငယ္ ေ၀းတယ္၊ ေက်ာင္းစားရိတ္ကလည္း ေစ်းႀကီးတယ္ေလ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ သီဟိုဠ္ကုိ စာသင္ထြက္ သံဃာေတြ အေတာ္မ်ားတဲ့ႏွစ္လို႔ ဆိုရမယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ မႏွစ္ကထက္ မ်ားလို႔ေပါ့၊ အဲဒီအထဲ က်ဳပ္လည္း တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့၊ သိပ္ခ်မ္းသာလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ပိုင္ဆိုင္သမွ် အေမြဆိုင္ ေလးကို အေမ့ဆီက အတင္းေတာင္းၿပီး ေလယဥ္လမ္းစားရိတ္ လုပ္ၿပီး ထြက္ခဲ့တာပါ့၊ စြန္႔စားခန္းတစ္ခုေပါ့၊ လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံျခားစြန္႔စားထြက္ရင္ ပိုက္ဆံ ဆိုတာ ျပန္ရတယ္၊ ငါလည္း ႏို္င္ငံျခားထြက္ရင္ မတူညီတဲ့ ပညာေရးစံနစ္တစ္ခုေတာ့ ရႏိုင္ေလာက္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ပါ၊ အျခား မက္ေမာစရာ သီဟုိဠ္ ကုလားႏိုင္ငံမွာ ဘာမွ မရွိ( အဲေလ) ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ သာတဲ့ လြတ္လပ္မႈ အရသာက လြဲလို႔ေပါ့၊
သီဟုိဠ္ေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ အရင္ေရာက္ႏွင့္တဲ့ ေနာင္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္ေတြက Training ေပးၾကတယ္၊ ဘာလဲဆိုေတာ့ သီဟုိဠ္ေန သံဃာေတြ အားလံုး ဟင္းခ်က္တက္ရမယ္ ဆိုပဲ၊ ဦးဇင္းက အရင္ကတည္းက ခ်က္တက္ ၿပီးသားဆိုတာ သက္သာရာ ရပါတယ္၊ အျခားသူေတြကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ ၀င္ရေတာ့တာပဲ၊ ဘာလဲ၊ ဘုန္းဘုန္းေတြ ဟင္းခ်က္ ထမင္းခ်က္တဲ့ကိစၥကို အံ့ၾသၿပီး အထင္ေသးခ်င္တာလား။ မခ်က္ေစခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္လာခ်က္ေကၽြးေပါ့၊ ဒီမွာ ခ်က္ေကၽြးမယ့္ သူ တစ္ေယာက္မွ ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ (အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္ခ်င္တာ ) တကယ္မေျပာဘူေနာ္၊ ဒါပဲ စကား ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး၊ အဲ ဟုတ္ၿပီ၊ ဟင္းခ်က္တဲ့ ကိစၥ၊ ဆယ့္ေလးငါးရက္ေလာက္ဆို ဒီကိစၥေတြက တက္သြားပါၿပီ၊ အလည္အပတ္ ဗီဇာနဲ႔ လာတာဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ဗီဇာရေအာင္ သတ္တမ္း တိုးရတယ္၊ ၿပီးရင္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ရတယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘီေအ ဘြဲ႔ရၿပီး သံဃာေတြကို ဒီက တကၠသုိလ္တိုင္း ညီတူညီမွ ဘီေအ တန္းတူ ေပးထားတယ္ေလ၊ ဒါဆိုေတာ့ ေနာက္တဆင့္ အမ္ေအ ဂၽြိဳင္းလို႔ ရၿပီေပါ၊ သိပ္အားတက္မသြားနဲ႔၊ ေက်ာင္းစာရိတ္က တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၆၅၀ ဗ်၊ ေစ်းႀကီးတယ္ထင္လား။ေနာက္ႏွစ္မေစာင့္နဲ႔၊ ထက္ တက္ဖုိ႔ပဲရွိတယ္တဲ့။ အထင္ကိုေျပာတာပါ၊ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ေတာ့ ဆုေတာင္းမိပါတယ္၊ ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္ေတြ အတြက္ပါ၊ သူ႔ထက္ ေစ်းခ်ိဳတဲ့ ေက်ာင္းေတာ့ ရွိတယ္၊ အစုိးရေက်ာင္းေပါ့၊ သူကေတာ့ တစ္ရာ ငါးဆယ္ေလာက္ဆိုရင္ ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြာျခားမႈကေတာ့ ရွိရမယ္ေလ၊ ေစ်းႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းက တစ္ပတ္ကို ေလးရက္၊ ေစ်းခ်ိဳတဲ့ေက်ာင္းက တစ္ပတ္မွ ႏွစ္ရက္၊ ေနာက္ၿပီး စာသင္တဲ့ဆရာေတြရဲ့ အရည္အခ်င္း၊ စာၾကည့္တုိက္ စံနစ္၊ ဒါေတြ ဒါေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္သူေလးေတြ ေပါ မေပါ၊ ဟဲ၊ (ရယ္စရာ)
ေက်ာင္းသူေလးေတြနဲ႔ စပ္ၿပီး ေျပာခ်င္ေသးတာက ဒီကို ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေနာင္ေတာ္ တစ္ပါးက ကဗ်ာ ေလး တစ္ပုဒ္ စပ္ထားေသးတယ္၊ တစ္လေလာက္ေနၿပီး သူလည္း ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ ေပါက္ထြက္လာတယ္ထင္ပါရဲ့၊ ကဗ်ာေလးက ဒီလိုဗ်၊ မ်က္ရည္မခုိင္ရင္ မဖတ္နဲ႔ေနာ္။ တို႔ကေတာ့ ႀကိဳက္လို႔ အလြတ္ က်က္ထားတာ။
ေခါင္းစဥ္က “ျပည္ပက ငါ့ဘ၀”တဲ့
ကုလားမ၊ ျမင္စက သရဲထင္ - မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ရင္မူးတယ္ - ဘီလူးမရဲ့အသြင္၊
တစ္လေက်ာ္တြင္၊ ေျခာက္ျပစ္စင္ ယဥ္ယဥ္လွျပန္ေပါ့ - တင္ ရင္မက်န္ နတ္မိကညာအသြင္မုိ႔
မျပတ္ၾကည့္ခ်င္ မျမင္ရင္ရူးပါ့မယ္ ၊ ထူးလွၾကက္သေရ။ ျမင္ရက္ကယ္ၾကာ
ၾကင္ဘက္မွာကုလားမသာရွိရင္ေတာ့
စ်ာန္နိဗၺာန္ ဘယ္မသိခ်င္ဘူ႔ - ဆယ္ကိေလ ငါ့မွာ ပြါးေတာ့တယ္၊-- ကြယ္---တရားရႈလို႔ေျဖ၊
ကဲ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ၊ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ ဆက္သြယ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလာင္ရွင္က ေရႊသု၀ဏ္တဲ့၊ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္ အီးေမးလ္ လိပ္စာ ထားခဲ့ ၊ ခြင္ျပဳခ်က္ ေတာင္းေပးမယ္။ ဒါက စကားစပ္မိလို႔ ေျပာတာ၊ေၾကာ္ျငာ၀င္တာမဟုတ္ဘူး၊ ခုန အဲ ေက်ာင္းႏွစ္ခုရဲ့ ကြာျခားခ်က္- စာၾကည့္တိုက္ ကြာျခားတယ္၊ ေနာက္ၿပီး အစိုးရေက်ာင္းက ပို႔ခ်ေပးတဲ့ ဆရာေတြက အခ်ိန္မမွန္ၾကဘူး၊ ေက်ာင္းသားကို သိပ္မေလးစားဘူး လို႔ ဆိုခ်င္လဲ ရတယ္၊ ဒီဘက္ ေစ်းႀကီးတဲ့ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားကို ေလးစားပါတယ္၊ ပိုက္ဆံ မ်ားမ်ားေပးထားတာကိုး၊ အခ်ိန္လဲ မွန္တယ္၊ စာေမးပြဲ ရက္ သက္မွတ္တာလည္း တိက်တယ္၊
ဒါကေတာ့ ကြာျခားခ်က္ေတြ ပါ၊ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္၊
ေနာက္ သင္နည္း စံနစ္၊ အဲဒါ အဓိက ပဲ ၊ ကိုယ့္ျမန္မာ ႏိုင္ငံထက္ သာသြားၾကတဲ့ အခ်က္ေပါ့၊ ျမန္မာျပည္မွာက Text Book ကုိင္ၿပီး သင္တဲ့ စံနစ္ေလ၊ အဲဒီအတြင္းထဲက စာေတြကိုပဲ ရမယ္ေပါ့၊ ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္ သင္နည္း စံနစ္က အရမ္းကို ကြာဟသြားၿပီ။ ေက်ာင္းသားရဲ့ အေတြးအေခၚပညာညာဏ္ကုိ ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္၊ စာသင္ခန္းထဲ ၀င္လုိက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဆရာလုပ္သူက သူ ရွင္းျပလိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို စ လိုက္တယ္၊ ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုေပါ့၊ Buddhist Study ဆုိေတာ့ ဗုဒၶ ဘာသာနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ အေတြး အေခၚ အယူအဆေတြနဲ႔ ပက္သက္မွာေပါ့၊ ဥပမာ ေနာက္ဘ၀နဲ႔ ပက္သက္တဲ့အယူအဆ တိ႔ု ဘာတို႔ ေပါ့့ေနာ။ အဲဒီေခါင္းစဥ္အတိုင္း သူက ရွင္းျပတယ္၊ သူ႔ ယူဆခ်က္၊ ေတြ႔ရွိခ်က္၊ ေလ့လာထားသမွ်ေတြကို အကုန္ တင္ျပတယ္၊ ေလ့လာထားတဲ့က်မ္းကိုး ေတြကိုလည္း ထုတ္ျပတယ္၊ ၿပီးရင္ အဲဒီစာအုပ္ေတြထဲ သူေျပာတဲ့ အခ်က္အလတ္ေတြ ပါ မပါ၊ အေၾကာင္းအရာ အယူအဆရဲ့ အေသးစိတ္ ေ၀ဘန္ ႏိုင္ေအာင္ စာၾကည့္တုိက္ သြားရတယ္၊ ေလ့လာရတယ္၊ ဒါက ေနာက္ပိုင္းကိစၥ၊ သူရွင္းျပၿပီးတာနဲ႔ အထူးျခားဆံုးက ေက်ာင္းသားထံက ဘာေမးခ်င္လဲ ေမးပါဆိုတဲ့ Any Question ပဲ၊ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပက္သက္လို႔ ႀကိဳက္တဲ့ ပံုစံ ႀကိဳက္တဲ့ ေမးခြန္းေမးႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆိုလိုတာေပါ့၊ ေက်ာင္းသားေပါင္းစံု လူးမ်ိဳးေပါင္းစံုတို႔ထံက ေမးခြန္း ေလးေတြ ၾကားခြင့္ရတယ္ေလ၊ ကိုယ္တိုင္ ေမးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့၊
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဆရာ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသား စသင္တဲ့သက္တမ္းတစ္ခုကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္၊ First Semester ၿပီးရင္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ျခင္းစီရဲ့ ေလ့လာႏိုင္မႈ အင္အား၊ စြမ္းရည္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ေပၚလြင္ေစဖုိ႔၊ စာဖတ္အား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ၊ အေတြအေခၚညာဏ္ အေျခခံ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆုိတာကို သိဖုိ႔အတြက္၊ Term Paper ပံုစံ စာလံုးေရ အနဲဆံုး ငါးေထာင္ သတ္မွတ္ၿပီး စာေဆာင္ တစ္ခု ေရးဖို႔ ေခါင္းစဥ္ေတာင္းတယ္၊ ေက်ာင္းသားတိုင္း မျဖစ္မေန လုပ္ရတဲ့ ကိစၥ တစ္ခုပါ၊ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းတက္လိုက္၊ အဲဒီစာေဆာင္ တစ္ခုအတြက္ လံုးပန္းလိုက္၊ ( တစ္ခါ တစ္ခါ အင္တာနက္ သံုးၿပီး အခ်က္ အလက္ ရွာေဖြလိုက္) စသည္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ၾကတယ္၊ ဒီလုိနဲ႔ Third Semester ေရာက္ၿပီ ဆုိပါေတာ့၊ ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ပူ ၾကၿပီေလ၊ စာေမးပြဲ အတြက္ေပါ့၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကူးစက္လာခဲ့တဲ့ Virus တစ္မ်ိဳးေၾကာင့္လားမသိ၊ ေမးခြန္း လုိခ်င္တဲ့ ေရာဂါေပါ့၊ ဆရာေတြက စာေမးပြဲနီးေလ၊ သူသင္ၿပီးသမွ်ကို ျပန္ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အဲဒါကို သိပ္ စိတ္မပါၾကဘူး၊ ေမးခြန္းေလးမ်ား အရိပ္ အျမြက္ ၾကားလို႔ ၾကားျငားေပါ့၊
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာသံဃာေတာ္ေတြက အရမ္းကို အကင္း ပါးၾကတယ္၊ ေမးခြန္း ကို မေမွ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ပတ္လည္လံုးသင္တာမွ ဆရာ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္းအရာ ရွစ္ခု ကိုးခု အျပင္ ပိုမသင္ႏိုင္ဘူး၊ မေဆြးေႏြးႏိုင္ဘူးေလ၊ စာေမးပြဲ ေမးမယ့္ ေမးခြန္းက ဆယ္ပုဒ္စာ၊ တစ္ခါ တစ္ရံ ရွစ္ပုဒ္စာ၊ အဲဒီအထဲက ေျဖဆိုရမွာက ေလးပုဒ္ပဲ၊ ကဲ ဘာလိုေသးလဲဆိုၿပီး အဂၤလိပ္စာ အေျခခံ ေကာင္းၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ္ေတြ ညီေတာ္ေတြ စုေ၀း တုိင္ပင္ ဘာသာရပ္အသီးသီးကို ခြဲေ၀ တာ၀န္ယူၾက ၊ ဆရာ အသီးသီး ပို႔ခ် ခ်က္ေတြအားလံုးကုိ Record လုပ္၊ ကိုယ္တိုင္ လက္တန္း ခ်မေရးႏုိင္တဲ့သူေတြအတြက္ ဆက္ဆိုင္ရာ ခန္႔မွန္းခ်က္ ေမးခြန္းပံုစံ ထုတ္၊ အေျဖကုိလည္း စာေမးပြဲစည္းကမ္းနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ စာလံုးအေရအတြက္ မ်ိဳး ျပည့္မွီေအာင္ ဖန္တီးေပးၾက၊ အဲဒီလို အကြက္ျမင္တက္တဲ့ ေရႊျမန္မာ သီဟုိဠ္ ေက်ာင္းသား သံဃာေတြ စိတ္မပူၾကရဘူး၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းအလုိက္၊ ကုိယ္တိုင္ေရးႏိုင္ရင္ ကိုယ္တိုင္ ေတြးေခၚၿပီးေရးတယ္၊ အားနည္းတဲ့သူေတြကိုလည္း ျပန္လည္ မွ်ေ၀တဲ့၊ ရရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုလည္း ၀ွက္မထားပဲ အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ ျဖန္႔ေ၀ေပးလိုက္ေတာ့ အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ စာေမးပြဲဆိုတဲ့ ပန္းတုိင္ကုိ ရဲ၀့ံစြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္တာေပါ့၊ အခ်ိဳ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ Local ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ စာေမးပြဲနီးေလ စိတ္ပူေလပဲေလ၊ information နဲၾကေတာ့ ပူပင္ရေတာ့ မွာေပါ့၊
ေနာက္ဆံုး ဒီဇင္လဆိုရင္ စာေမးပြဲေတြ အသီးသီး ေျဖဆိုၾကရၿပီ၊ ဆရာေတြအေနနဲ႔လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံကို ငါ ေမးခြန္းထုတ္ရတယ္ဆိုၿပီး လက္စြမ္း မျပတက္ၾကဘူး။ အေၾကာင္းအရာ တကယ္သိသင့္တဲ့ဟာဆုိရင္ မျဖစ္ေန ေမးတယ္၊ ေက်ာင္းသားလည္း ေျဖဆုိႏိုင္ရမယ္၊ မျဖစ္မေနလဲ သိသင့္တယ္၊ တစ္ႏွစ္စာ သင္ၿပီးသား အေၾကာင္းအရာေတြ ၿခံဳငံုမိေအာင္လည္း ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကိုသာ ေမးေလ့ ရွိပါတယ္၊ ထူးျခားတာ ေျပာရဦးမယ္။ ေမ့သြားမွာစုိးလို႔။
ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္ ပညာေရးမွာ၊ စာေမးပြဲမွာ ခုို္းခ်လို႔ လံုး၀ လံုး၀ မရပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဘာလဲ၊ တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံဆိုေတာ့ ကင္မရာေတြ ဒါမွမဟုတ္၊ အခန္းေစာင့္ေတြ မ်ားႀကီး ခ်ထားတာမ်ိဳးတို႔၊ စာေမးပြဲ အခန္း၀မွာ တစ္ကိုယ္လံုးကို သူခုိးရွာသလုိ ရွာတာမ်ိဳးေတြ ရွိလို႔လားလို႔ ေမးစရာရွိတယ္၊ လံုး၀ လုံး၀ ပါလို႔ ေျဖလိုက္ခ်င္တယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ စၿပီး ေမးကတည္းကိုက ေျဖဆိုခ်ိန္ သံုးနာရီပါ၊ ေလးပုဒ္ ေျဖရပါတယ္၊ တစ္ပုဒ္ကုိ အနဲဆံုး A4 စာမ်က္္ႏွာ သံုးမ်က္ႏွာ ေျဖဆိုရပါတယ္၊ ဘာသာရပ္အားလံုး အဂၤလိပ္လိုပါ၊ တစ္ပုဒ္ကုိ လံုး၀ ရပ္ၿပီး စဥ္းစားစရာ မလုိပဲ ေရးရင္ေတာင္မွ ဆံုးဆယ့္ငါးမိနစ္ ၾကာပါတယ္၊ ဒါဟာ အျမန္ဆံုးလက္ေရးနဲ႔ လံုး၀ မစဥ္းစားပဲ ေရးမွပါ၊ ဆုိေတာ့ Maximum ေျပာရရင္ တစ္ပုဒ္ကုိ 45 မိနစ္၊ ေလးပုဒ္စာ ေျဖရေတာ့ အခ်ိန္ သံုးနာရီဆိုတာ ေရးေနတာနဲ႔ ကုန္သြားပါမယ္၊ ခါးၾကားက စာအုပ္ကုိ အခန္းေစာင့္ လစ္ေအာင္ေစာင့္ ၊ ေမးခြန္းနဲ႔တိုက္ၿပီး လွန္ရွာ၊ ဒါမွမဟုတ္၊ အျခားသူဆီက လွမ္းၿပီးေမး ၿပီးမွ ေရးဆိုရင္၊ အဲဒီလို စာေမးပြဲ ဆယ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ရမွ ေအာင္ျမင္မွာပါ၊
ဒါ့ေၾကာင့္ အစ ေကာင္း အေႏွာင္း ေသခ်ာ ဆိုသလို ေက်ာင္းသားေတြ စာရိတၱ မ႑ိဳင္ ၿမဲခုိင္ေစဖုိ႔ အေကာင္းနဲ႔ စတက္ဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္၊ သင္နည္းစံနစ္ရယ္၊ ေမးခြန္းေမးနည္း စံနစ္ရယ္ ဆိုတာေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အဖို႔ သိသင့္တဲ့အေၾကာင္းအရာ၊ ေလ့လာသင့္တဲ့ စာေပ၊ ကုန္္လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ျဖတ္သန္းတက္ဖုိ႔ စတာေတြကို ႏိုင္ငံျခား ပညာေရးက ေကာင္းေအာင္ ေပးႏုိင္တယ္၊ ေဒၚလာေတြ အမ်ားႀကီး ေပးၿပီး သင္ရာ စာေပးအတက္ပညာသာ မက အဲဒီလို Foundation ခ်ထားပံုေလးေတြ အေတြအေခၚ အယူအဆ၊ ေလ့လာနည္းစံနစ္၊ ျပန္လည္ သင္ၾကားပို႔ခ်နည္းစံနစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရပါတယ္၊ အဲဒီေကာင္းမြန္တဲ့ နည္းစံနစ္ေၾကာင့္ပဲ စာရိတၱ ပ်က္ၿပီး ေျဖဆိုမယ့္ ေက်ာင္းသားလဲ ရာႏႈန္း အေတာ္ နဲၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္လုမတက္ ျဖစ္ၿပီး သန္႔ရွင္းတဲ့ ပညာေရး ဆရာ တပည့္၊ ဆရာ ဆရာအခ်င္းခ်င္း။ ၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစား ခ်စ္ခင္မႈေတြ မ်ားစြာ မ်ားစြာ တိုးတက္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ စာေမးပြဲက႑ တရပ္ အၿပီးမွာ ရလုိက္တယ္ဆိုတာ ဒီေန႔ အဖို႔ တင္ျပလိုက္တယ္ေနာ္၊
ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္မ်ားအားလံုးနဲ႔ စာဖတ္သူအားလံုးကို အစဥ္ေလးစားလွ်က္၊လကၤာဒီပ ေက်ာင္းသား။
ျမန္မာျပည္ဖြား သံဃာမ်ားရဲ့ ျပည္ပ ပညာသင္အမ်ားစု ထြက္ၾကတာေတာ့ သီဟုိဠ္(သီရိလကၤာ) နဲ႔ အိႏၵိယ( ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ)ေဒသ ေတြပဲ ျဖစ္တယ္၊ အီႏၵိယ ဘက္ကိုသြားရင္ေတာ့ အကုန္အက် နဲနဲ သက္သာၿပီးေတာ့၊ သီဟုိဠ္ေဒသကို လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အကုန္အက် အိႏၵိယထက္ ပိုမ်ားပါတယ္၊ ေနရာေဒသလည္း အနဲငယ္ ေ၀းတယ္၊ ေက်ာင္းစားရိတ္ကလည္း ေစ်းႀကီးတယ္ေလ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ သီဟိုဠ္ကုိ စာသင္ထြက္ သံဃာေတြ အေတာ္မ်ားတဲ့ႏွစ္လို႔ ဆိုရမယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ မႏွစ္ကထက္ မ်ားလို႔ေပါ့၊ အဲဒီအထဲ က်ဳပ္လည္း တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့၊ သိပ္ခ်မ္းသာလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ပိုင္ဆိုင္သမွ် အေမြဆိုင္ ေလးကို အေမ့ဆီက အတင္းေတာင္းၿပီး ေလယဥ္လမ္းစားရိတ္ လုပ္ၿပီး ထြက္ခဲ့တာပါ့၊ စြန္႔စားခန္းတစ္ခုေပါ့၊ လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံျခားစြန္႔စားထြက္ရင္ ပိုက္ဆံ ဆိုတာ ျပန္ရတယ္၊ ငါလည္း ႏို္င္ငံျခားထြက္ရင္ မတူညီတဲ့ ပညာေရးစံနစ္တစ္ခုေတာ့ ရႏိုင္ေလာက္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ပါ၊ အျခား မက္ေမာစရာ သီဟုိဠ္ ကုလားႏိုင္ငံမွာ ဘာမွ မရွိ( အဲေလ) ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ သာတဲ့ လြတ္လပ္မႈ အရသာက လြဲလို႔ေပါ့၊
သီဟုိဠ္ေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ အရင္ေရာက္ႏွင့္တဲ့ ေနာင္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္ေတြက Training ေပးၾကတယ္၊ ဘာလဲဆိုေတာ့ သီဟုိဠ္ေန သံဃာေတြ အားလံုး ဟင္းခ်က္တက္ရမယ္ ဆိုပဲ၊ ဦးဇင္းက အရင္ကတည္းက ခ်က္တက္ ၿပီးသားဆိုတာ သက္သာရာ ရပါတယ္၊ အျခားသူေတြကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ ၀င္ရေတာ့တာပဲ၊ ဘာလဲ၊ ဘုန္းဘုန္းေတြ ဟင္းခ်က္ ထမင္းခ်က္တဲ့ကိစၥကို အံ့ၾသၿပီး အထင္ေသးခ်င္တာလား။ မခ်က္ေစခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္လာခ်က္ေကၽြးေပါ့၊ ဒီမွာ ခ်က္ေကၽြးမယ့္ သူ တစ္ေယာက္မွ ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ (အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္ခ်င္တာ ) တကယ္မေျပာဘူေနာ္၊ ဒါပဲ စကား ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး၊ အဲ ဟုတ္ၿပီ၊ ဟင္းခ်က္တဲ့ ကိစၥ၊ ဆယ့္ေလးငါးရက္ေလာက္ဆို ဒီကိစၥေတြက တက္သြားပါၿပီ၊ အလည္အပတ္ ဗီဇာနဲ႔ လာတာဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ဗီဇာရေအာင္ သတ္တမ္း တိုးရတယ္၊ ၿပီးရင္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ရတယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘီေအ ဘြဲ႔ရၿပီး သံဃာေတြကို ဒီက တကၠသုိလ္တိုင္း ညီတူညီမွ ဘီေအ တန္းတူ ေပးထားတယ္ေလ၊ ဒါဆိုေတာ့ ေနာက္တဆင့္ အမ္ေအ ဂၽြိဳင္းလို႔ ရၿပီေပါ၊ သိပ္အားတက္မသြားနဲ႔၊ ေက်ာင္းစာရိတ္က တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၆၅၀ ဗ်၊ ေစ်းႀကီးတယ္ထင္လား။ေနာက္ႏွစ္မေစာင့္နဲ႔၊ ထက္ တက္ဖုိ႔ပဲရွိတယ္တဲ့။ အထင္ကိုေျပာတာပါ၊ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ေတာ့ ဆုေတာင္းမိပါတယ္၊ ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္ေတြ အတြက္ပါ၊ သူ႔ထက္ ေစ်းခ်ိဳတဲ့ ေက်ာင္းေတာ့ ရွိတယ္၊ အစုိးရေက်ာင္းေပါ့၊ သူကေတာ့ တစ္ရာ ငါးဆယ္ေလာက္ဆိုရင္ ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြာျခားမႈကေတာ့ ရွိရမယ္ေလ၊ ေစ်းႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းက တစ္ပတ္ကို ေလးရက္၊ ေစ်းခ်ိဳတဲ့ေက်ာင္းက တစ္ပတ္မွ ႏွစ္ရက္၊ ေနာက္ၿပီး စာသင္တဲ့ဆရာေတြရဲ့ အရည္အခ်င္း၊ စာၾကည့္တုိက္ စံနစ္၊ ဒါေတြ ဒါေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္သူေလးေတြ ေပါ မေပါ၊ ဟဲ၊ (ရယ္စရာ)
ေက်ာင္းသူေလးေတြနဲ႔ စပ္ၿပီး ေျပာခ်င္ေသးတာက ဒီကို ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေနာင္ေတာ္ တစ္ပါးက ကဗ်ာ ေလး တစ္ပုဒ္ စပ္ထားေသးတယ္၊ တစ္လေလာက္ေနၿပီး သူလည္း ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ ေပါက္ထြက္လာတယ္ထင္ပါရဲ့၊ ကဗ်ာေလးက ဒီလိုဗ်၊ မ်က္ရည္မခုိင္ရင္ မဖတ္နဲ႔ေနာ္။ တို႔ကေတာ့ ႀကိဳက္လို႔ အလြတ္ က်က္ထားတာ။
ေခါင္းစဥ္က “ျပည္ပက ငါ့ဘ၀”တဲ့
ကုလားမ၊ ျမင္စက သရဲထင္ - မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ရင္မူးတယ္ - ဘီလူးမရဲ့အသြင္၊
တစ္လေက်ာ္တြင္၊ ေျခာက္ျပစ္စင္ ယဥ္ယဥ္လွျပန္ေပါ့ - တင္ ရင္မက်န္ နတ္မိကညာအသြင္မုိ႔
မျပတ္ၾကည့္ခ်င္ မျမင္ရင္ရူးပါ့မယ္ ၊ ထူးလွၾကက္သေရ။ ျမင္ရက္ကယ္ၾကာ
ၾကင္ဘက္မွာကုလားမသာရွိရင္ေတာ့
စ်ာန္နိဗၺာန္ ဘယ္မသိခ်င္ဘူ႔ - ဆယ္ကိေလ ငါ့မွာ ပြါးေတာ့တယ္၊-- ကြယ္---တရားရႈလို႔ေျဖ၊
ကဲ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ၊ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ ဆက္သြယ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလာင္ရွင္က ေရႊသု၀ဏ္တဲ့၊ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္ အီးေမးလ္ လိပ္စာ ထားခဲ့ ၊ ခြင္ျပဳခ်က္ ေတာင္းေပးမယ္။ ဒါက စကားစပ္မိလို႔ ေျပာတာ၊ေၾကာ္ျငာ၀င္တာမဟုတ္ဘူး၊ ခုန အဲ ေက်ာင္းႏွစ္ခုရဲ့ ကြာျခားခ်က္- စာၾကည့္တိုက္ ကြာျခားတယ္၊ ေနာက္ၿပီး အစိုးရေက်ာင္းက ပို႔ခ်ေပးတဲ့ ဆရာေတြက အခ်ိန္မမွန္ၾကဘူး၊ ေက်ာင္းသားကို သိပ္မေလးစားဘူး လို႔ ဆိုခ်င္လဲ ရတယ္၊ ဒီဘက္ ေစ်းႀကီးတဲ့ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားကို ေလးစားပါတယ္၊ ပိုက္ဆံ မ်ားမ်ားေပးထားတာကိုး၊ အခ်ိန္လဲ မွန္တယ္၊ စာေမးပြဲ ရက္ သက္မွတ္တာလည္း တိက်တယ္၊
ဒါကေတာ့ ကြာျခားခ်က္ေတြ ပါ၊ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္၊
ေနာက္ သင္နည္း စံနစ္၊ အဲဒါ အဓိက ပဲ ၊ ကိုယ့္ျမန္မာ ႏိုင္ငံထက္ သာသြားၾကတဲ့ အခ်က္ေပါ့၊ ျမန္မာျပည္မွာက Text Book ကုိင္ၿပီး သင္တဲ့ စံနစ္ေလ၊ အဲဒီအတြင္းထဲက စာေတြကိုပဲ ရမယ္ေပါ့၊ ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္ သင္နည္း စံနစ္က အရမ္းကို ကြာဟသြားၿပီ။ ေက်ာင္းသားရဲ့ အေတြးအေခၚပညာညာဏ္ကုိ ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္၊ စာသင္ခန္းထဲ ၀င္လုိက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဆရာလုပ္သူက သူ ရွင္းျပလိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို စ လိုက္တယ္၊ ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုေပါ့၊ Buddhist Study ဆုိေတာ့ ဗုဒၶ ဘာသာနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ အေတြး အေခၚ အယူအဆေတြနဲ႔ ပက္သက္မွာေပါ့၊ ဥပမာ ေနာက္ဘ၀နဲ႔ ပက္သက္တဲ့အယူအဆ တိ႔ု ဘာတို႔ ေပါ့့ေနာ။ အဲဒီေခါင္းစဥ္အတိုင္း သူက ရွင္းျပတယ္၊ သူ႔ ယူဆခ်က္၊ ေတြ႔ရွိခ်က္၊ ေလ့လာထားသမွ်ေတြကို အကုန္ တင္ျပတယ္၊ ေလ့လာထားတဲ့က်မ္းကိုး ေတြကိုလည္း ထုတ္ျပတယ္၊ ၿပီးရင္ အဲဒီစာအုပ္ေတြထဲ သူေျပာတဲ့ အခ်က္အလတ္ေတြ ပါ မပါ၊ အေၾကာင္းအရာ အယူအဆရဲ့ အေသးစိတ္ ေ၀ဘန္ ႏိုင္ေအာင္ စာၾကည့္တုိက္ သြားရတယ္၊ ေလ့လာရတယ္၊ ဒါက ေနာက္ပိုင္းကိစၥ၊ သူရွင္းျပၿပီးတာနဲ႔ အထူးျခားဆံုးက ေက်ာင္းသားထံက ဘာေမးခ်င္လဲ ေမးပါဆိုတဲ့ Any Question ပဲ၊ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပက္သက္လို႔ ႀကိဳက္တဲ့ ပံုစံ ႀကိဳက္တဲ့ ေမးခြန္းေမးႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆိုလိုတာေပါ့၊ ေက်ာင္းသားေပါင္းစံု လူးမ်ိဳးေပါင္းစံုတို႔ထံက ေမးခြန္း ေလးေတြ ၾကားခြင့္ရတယ္ေလ၊ ကိုယ္တိုင္ ေမးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့၊
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဆရာ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသား စသင္တဲ့သက္တမ္းတစ္ခုကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္၊ First Semester ၿပီးရင္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ျခင္းစီရဲ့ ေလ့လာႏိုင္မႈ အင္အား၊ စြမ္းရည္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ေပၚလြင္ေစဖုိ႔၊ စာဖတ္အား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ၊ အေတြအေခၚညာဏ္ အေျခခံ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆုိတာကို သိဖုိ႔အတြက္၊ Term Paper ပံုစံ စာလံုးေရ အနဲဆံုး ငါးေထာင္ သတ္မွတ္ၿပီး စာေဆာင္ တစ္ခု ေရးဖို႔ ေခါင္းစဥ္ေတာင္းတယ္၊ ေက်ာင္းသားတိုင္း မျဖစ္မေန လုပ္ရတဲ့ ကိစၥ တစ္ခုပါ၊ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းတက္လိုက္၊ အဲဒီစာေဆာင္ တစ္ခုအတြက္ လံုးပန္းလိုက္၊ ( တစ္ခါ တစ္ခါ အင္တာနက္ သံုးၿပီး အခ်က္ အလက္ ရွာေဖြလိုက္) စသည္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ၾကတယ္၊ ဒီလုိနဲ႔ Third Semester ေရာက္ၿပီ ဆုိပါေတာ့၊ ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ပူ ၾကၿပီေလ၊ စာေမးပြဲ အတြက္ေပါ့၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကူးစက္လာခဲ့တဲ့ Virus တစ္မ်ိဳးေၾကာင့္လားမသိ၊ ေမးခြန္း လုိခ်င္တဲ့ ေရာဂါေပါ့၊ ဆရာေတြက စာေမးပြဲနီးေလ၊ သူသင္ၿပီးသမွ်ကို ျပန္ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အဲဒါကို သိပ္ စိတ္မပါၾကဘူး၊ ေမးခြန္းေလးမ်ား အရိပ္ အျမြက္ ၾကားလို႔ ၾကားျငားေပါ့၊
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာသံဃာေတာ္ေတြက အရမ္းကို အကင္း ပါးၾကတယ္၊ ေမးခြန္း ကို မေမွ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ပတ္လည္လံုးသင္တာမွ ဆရာ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္းအရာ ရွစ္ခု ကိုးခု အျပင္ ပိုမသင္ႏိုင္ဘူး၊ မေဆြးေႏြးႏိုင္ဘူးေလ၊ စာေမးပြဲ ေမးမယ့္ ေမးခြန္းက ဆယ္ပုဒ္စာ၊ တစ္ခါ တစ္ရံ ရွစ္ပုဒ္စာ၊ အဲဒီအထဲက ေျဖဆိုရမွာက ေလးပုဒ္ပဲ၊ ကဲ ဘာလိုေသးလဲဆိုၿပီး အဂၤလိပ္စာ အေျခခံ ေကာင္းၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ္ေတြ ညီေတာ္ေတြ စုေ၀း တုိင္ပင္ ဘာသာရပ္အသီးသီးကို ခြဲေ၀ တာ၀န္ယူၾက ၊ ဆရာ အသီးသီး ပို႔ခ် ခ်က္ေတြအားလံုးကုိ Record လုပ္၊ ကိုယ္တိုင္ လက္တန္း ခ်မေရးႏုိင္တဲ့သူေတြအတြက္ ဆက္ဆိုင္ရာ ခန္႔မွန္းခ်က္ ေမးခြန္းပံုစံ ထုတ္၊ အေျဖကုိလည္း စာေမးပြဲစည္းကမ္းနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ စာလံုးအေရအတြက္ မ်ိဳး ျပည့္မွီေအာင္ ဖန္တီးေပးၾက၊ အဲဒီလို အကြက္ျမင္တက္တဲ့ ေရႊျမန္မာ သီဟုိဠ္ ေက်ာင္းသား သံဃာေတြ စိတ္မပူၾကရဘူး၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းအလုိက္၊ ကုိယ္တိုင္ေရးႏိုင္ရင္ ကိုယ္တိုင္ ေတြးေခၚၿပီးေရးတယ္၊ အားနည္းတဲ့သူေတြကိုလည္း ျပန္လည္ မွ်ေ၀တဲ့၊ ရရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုလည္း ၀ွက္မထားပဲ အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ ျဖန္႔ေ၀ေပးလိုက္ေတာ့ အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ စာေမးပြဲဆိုတဲ့ ပန္းတုိင္ကုိ ရဲ၀့ံစြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္တာေပါ့၊ အခ်ိဳ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ Local ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ စာေမးပြဲနီးေလ စိတ္ပူေလပဲေလ၊ information နဲၾကေတာ့ ပူပင္ရေတာ့ မွာေပါ့၊
ေနာက္ဆံုး ဒီဇင္လဆိုရင္ စာေမးပြဲေတြ အသီးသီး ေျဖဆိုၾကရၿပီ၊ ဆရာေတြအေနနဲ႔လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံကို ငါ ေမးခြန္းထုတ္ရတယ္ဆိုၿပီး လက္စြမ္း မျပတက္ၾကဘူး။ အေၾကာင္းအရာ တကယ္သိသင့္တဲ့ဟာဆုိရင္ မျဖစ္ေန ေမးတယ္၊ ေက်ာင္းသားလည္း ေျဖဆုိႏိုင္ရမယ္၊ မျဖစ္မေနလဲ သိသင့္တယ္၊ တစ္ႏွစ္စာ သင္ၿပီးသား အေၾကာင္းအရာေတြ ၿခံဳငံုမိေအာင္လည္း ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကိုသာ ေမးေလ့ ရွိပါတယ္၊ ထူးျခားတာ ေျပာရဦးမယ္။ ေမ့သြားမွာစုိးလို႔။
ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္ ပညာေရးမွာ၊ စာေမးပြဲမွာ ခုို္းခ်လို႔ လံုး၀ လံုး၀ မရပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဘာလဲ၊ တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံဆိုေတာ့ ကင္မရာေတြ ဒါမွမဟုတ္၊ အခန္းေစာင့္ေတြ မ်ားႀကီး ခ်ထားတာမ်ိဳးတို႔၊ စာေမးပြဲ အခန္း၀မွာ တစ္ကိုယ္လံုးကို သူခုိးရွာသလုိ ရွာတာမ်ိဳးေတြ ရွိလို႔လားလို႔ ေမးစရာရွိတယ္၊ လံုး၀ လုံး၀ ပါလို႔ ေျဖလိုက္ခ်င္တယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ စၿပီး ေမးကတည္းကိုက ေျဖဆိုခ်ိန္ သံုးနာရီပါ၊ ေလးပုဒ္ ေျဖရပါတယ္၊ တစ္ပုဒ္ကုိ အနဲဆံုး A4 စာမ်က္္ႏွာ သံုးမ်က္ႏွာ ေျဖဆိုရပါတယ္၊ ဘာသာရပ္အားလံုး အဂၤလိပ္လိုပါ၊ တစ္ပုဒ္ကုိ လံုး၀ ရပ္ၿပီး စဥ္းစားစရာ မလုိပဲ ေရးရင္ေတာင္မွ ဆံုးဆယ့္ငါးမိနစ္ ၾကာပါတယ္၊ ဒါဟာ အျမန္ဆံုးလက္ေရးနဲ႔ လံုး၀ မစဥ္းစားပဲ ေရးမွပါ၊ ဆုိေတာ့ Maximum ေျပာရရင္ တစ္ပုဒ္ကုိ 45 မိနစ္၊ ေလးပုဒ္စာ ေျဖရေတာ့ အခ်ိန္ သံုးနာရီဆိုတာ ေရးေနတာနဲ႔ ကုန္သြားပါမယ္၊ ခါးၾကားက စာအုပ္ကုိ အခန္းေစာင့္ လစ္ေအာင္ေစာင့္ ၊ ေမးခြန္းနဲ႔တိုက္ၿပီး လွန္ရွာ၊ ဒါမွမဟုတ္၊ အျခားသူဆီက လွမ္းၿပီးေမး ၿပီးမွ ေရးဆိုရင္၊ အဲဒီလို စာေမးပြဲ ဆယ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ရမွ ေအာင္ျမင္မွာပါ၊
ဒါ့ေၾကာင့္ အစ ေကာင္း အေႏွာင္း ေသခ်ာ ဆိုသလို ေက်ာင္းသားေတြ စာရိတၱ မ႑ိဳင္ ၿမဲခုိင္ေစဖုိ႔ အေကာင္းနဲ႔ စတက္ဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္၊ သင္နည္းစံနစ္ရယ္၊ ေမးခြန္းေမးနည္း စံနစ္ရယ္ ဆိုတာေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အဖို႔ သိသင့္တဲ့အေၾကာင္းအရာ၊ ေလ့လာသင့္တဲ့ စာေပ၊ ကုန္္လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ျဖတ္သန္းတက္ဖုိ႔ စတာေတြကို ႏိုင္ငံျခား ပညာေရးက ေကာင္းေအာင္ ေပးႏုိင္တယ္၊ ေဒၚလာေတြ အမ်ားႀကီး ေပးၿပီး သင္ရာ စာေပးအတက္ပညာသာ မက အဲဒီလို Foundation ခ်ထားပံုေလးေတြ အေတြအေခၚ အယူအဆ၊ ေလ့လာနည္းစံနစ္၊ ျပန္လည္ သင္ၾကားပို႔ခ်နည္းစံနစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရပါတယ္၊ အဲဒီေကာင္းမြန္တဲ့ နည္းစံနစ္ေၾကာင့္ပဲ စာရိတၱ ပ်က္ၿပီး ေျဖဆိုမယ့္ ေက်ာင္းသားလဲ ရာႏႈန္း အေတာ္ နဲၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္လုမတက္ ျဖစ္ၿပီး သန္႔ရွင္းတဲ့ ပညာေရး ဆရာ တပည့္၊ ဆရာ ဆရာအခ်င္းခ်င္း။ ၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစား ခ်စ္ခင္မႈေတြ မ်ားစြာ မ်ားစြာ တိုးတက္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ စာေမးပြဲက႑ တရပ္ အၿပီးမွာ ရလုိက္တယ္ဆိုတာ ဒီေန႔ အဖို႔ တင္ျပလိုက္တယ္ေနာ္၊
ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္မ်ားအားလံုးနဲ႔ စာဖတ္သူအားလံုးကို အစဥ္ေလးစားလွ်က္၊လကၤာဒီပ ေက်ာင္းသား။
