ေလာကရွိ ပညာရွင္ အမ်ားစုဟာ ေနစဥ္နဲ႔အမွ် လူ႔သဘာ၀ကို အေျခခံၿပီး ပညာေပး စာေပေတြ ဇာတ္လမ္းေတြ တင္ျပၿပီး ဆုိဆံုးမတက္ၾကတယ္၊ ေရွးပညာရွိတို႔ ဆိုထားခဲ့တဲ့ အဆံုးအမ ေတြကို အေျခခံၿပီးေတာ့လည္း ေခတ္နဲ႔အညီ တင္ျပတက္ၾကတယ္၊ ဒါေတြကို ၾကည့္ရႈခံစားၿပီး လူငယ္မ်ားဟာ အတုယူ တက္ၾကတယ္ေလ၊ တင္ျပပံုေတြကို အေျခခံၿပီး စိတ္ေကာင္း၀င္ကာ လိမ္မာသြားတက္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ရွိသလို အတုယူမွားၿပီး လမ္းလြဲကို လုိက္သြားၾကတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ဘယ္သုိ႔ မ်ားေနမလဲ။ ဒါေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အတိအက်မသိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ သိတာေလးကေတာ့ ဒီလိုဗ်။ ေလာကမွာ ဘယ္ပညာရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ အေရးအသား ေကာင္းေကာင္း၊ ဘယ္လူမိုက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ယုတ္မာ ဆိုးသြမ္းေနပါေစ၊ ဘယ္အေတြးအေခၚပညာရွင္က ဘယ္ေလာက္ပဲ တင္ျပတင္ျပ ဘာသာေရး ရႈေထာင့္ဘက္က ၾကည့္ရင္ ၊ အယူအဆ အားလံုးရဲ့ အေျခခံဟာ ေကာင္းမႈနဲ႔ မေကာင္းမႈဆိုတဲ့ အရာႏွစ္ခုကိုေတာ့ လြန္ဆန္ႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး၊ အဲ-- ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶရဲ့ အဆံုးအမကို နဲနဲ တင္ျပလိုက္မယ္ေနာ္၊ ေမးခြန္း ျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ ရွိလို႔ပါ၊ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လုိ အျပဳအမူမ်ိဳးကို ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုမလဲ၊ မေကာင္းဘူးဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လို အျပဳအမူမ်ိဳးကို မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္မလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး ရွိလာႏိုင္မယ္၊ အဲဒီေနရာမွာေတာ့ ဘာသာ အယူ၀ါဒအလိုက္ ခြဲျခားမႈေတြဟာ မတူညီႏုိင္ဘူးေလ၊ တခ်ိဳ႕ ဘာသာ အယူ၀ါဒက သူ႔ အသက္ကို သတ္ၿပီး ပူေဇာ္မွ ေကာင္းတယ္၊ ကုသုိလ္လို႔ သတ္မွတ္တာရွိသလုိ၊ အျခားအယူ၀ါဒေတြက မေကာင္းမႈလို႔ သတ္မွတ္တာေတြ ရွိႏိုင္တာကိုးဗ်။ ဒီေနရာမွ တင္ျပမႈ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဗုဒၶရဲ့ ေဟာျပ ခ်က္ပဲ၊ ဘာလဲဆိုေတာ့--
လူေတြ ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာ လိုခ်င္မႈ ေလာဘ၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့အမူအရာ ေဒါသ၊ ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္မႈ မရွိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္တက္တဲ့ ေမာဟ၊ အဲဒီ သံုးမ်ိဳးကို အေျခခံၿပီး မေကာင္းဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာတာပါတဲ့။
အဲဒီရဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ကေတာ့ လုိခ်င္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္း အေလာဘ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈ ကင္းတဲ့ အမူအရာ အေဒါသ၊ ေကာင္း မေကာင္း ခြဲျခားႏိုင္တဲ့ အသိညာဏ္ အေမာဟ၊ အဲဒီသံုးမ်ိဳးကို အေျခခံၿပီးေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းမႈဆိုတာေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာပါတဲ့ခင္ဗ်၊ နားလည္ႏိုင္သလား မသိဘူးေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈဆိုတဲ့ သဘာ၀တရား ဟာ ျပဳလုပ္သူကိုယ္တိုင္လည္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိသလို၊ မျပဳလုပ္ဘဲနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလဲ သက္ေရာက္မႈရွိေစတယ္၊ ခံစားမႈရွိေစတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကိုေရာ သင္ လက္ခံႏိုင္သလား၊ ဥပမာဗ်ာ-- တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေရွ႕မွာ သံပုရားသီး၊ ေရွာက္သီး စားျပရင္ သင္ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ၊ အဲဒါမ်ိဳးလုိေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ ၾကည့္ရႈဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို တင္ျပခ်င္တယ္၊ ၿပီးမွ ဆက္ေဆြးေႏြးမယ္၊ ဖတ္ၾကည့္ေနာ္---
ဇာတ္ေတာ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္လိုက္ရင္ နားေထာင္လိုက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ဟာ ေရွ႕တန္းက ဦးေဆာင္မႈမွာေရာ၊ အနစ္နာ ခံတဲ့အပိုင္းေတြမွာ၊ ရိုးသားမႈ အပိုင္းေတြမွာ စံျပပဲဗ်၊ တစ္ခါ တရံ ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ သူမ်ားအသတ္ သတ္မိရင္ သတ္ခဲ့မယ္၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားရင္ ေသာက္စားခဲ့မယ္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရရင္ဗ်ာ ကံငါးပါးေပါ့၊ အဲဒီအထဲက တစ္ခုခု ၾကဴးလြန္ခဲ့ေပမယ့္၊ လံုး၀ မျပဳ္ခဲ့တာကေတာ့ မုသားဗ်၊ လံုး၀ လိမ္မေျပာခဲ့ဘူး။ ဒါကို သစၥာ ပါရမီလုိ႔ ဆိုတယ္၊ လိမ္ညာၿပီး ေျပာတဲ့စကားေပၚ အေျခခံၿပီး ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း အနဲ အမ်ား ဒုကၡ ေတြ႔ဘူးပါလိမ့္မယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပါရမီျဖည့္စဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ဘ၀ တိုင္းလိုလုိ ရန္ညႈိးႀကီးစြာနဲ႔ ေႏွာက္ယွက္ေနသူကေတာ့ အမ်ားသိၾကတဲ့ လူဆိုးမင္းသား ေဒ၀ဒတ္ေပါ့၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ ေရစက္ ဆံုခဲ့ၾကသလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာတက္ေသးဘူးဗ်၊ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈ ခံစားခ်က္ ကူးစက္ပံုေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါဗ်ာ၊ ရြဲကုန္သည္ ဇာတ္ကို တင္ျပခ်င္တာပါ၊ ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္နဲ႔ေတာ့ တူမယ္မထင္ဘူး၊ ဒီလိုဗ်။
ဘုရားအေလာင္းရြဲကုန္သည္ရယ္၊ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းရြဲကုန္သည္ရယ္၊ အတူ ေစ်းေရာင္းထြက္ၾကရင္း နယ္စြန္ ၿမိဳ႕ေလး တစ္မ်ိဳးကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ေဒ၀ဒတ္ အေလာင္း ရြဲကုန္သည္က ရြာတစ္ရြာကို ေရာက္ေတာ့ ရြဲေတြ လွည့္လည္ ေရာင္းတာေပါ့၊ ရြဲေတြ ယူၾကအံုးမလား တကယ္လွတဲ့ ရြယ္ေတြ၊ ခင္ႏွမ ကညွာ ပန္ဆင္သလိုလွ်င္ အသျပာ ထုိက္သေလာက္ ေရာင္းခ်ေပးမယ္ဗ်ား စသည္ ေအာ္ဟစ္လို႔ေပါ့၊
ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းကေတာ့ ေလာဘသမားေပါ့၊ ပစၥည္းနဲနဲေလးနဲ႔ ေငြအမ်ားႀကီးလုိခ်င္ တယ္ေလ၊ ဘုရားအေလာင္းရြဲကုန္သည္ကေတာ့ မွ်မွ်တတ ရွိပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ လွည့္လည္ ေရာင္းခ်ရင္း ရြာတစ္ရြာကို ေဒ၀ဒတ္ အေလာင္း ရြဲကုန္သည္ အရင္ေရာက္တယ္ေလ၊ အဲဒီရြာမွာ သူဆင္းရဲ မည္းအဖြားႏွစ္ေယာက္ ဆန္ဖြတ္ရင္း အသက္ေမြးၾကတယ္၊ အထည္ႀကီး ပ်က္ေတြလို႔ ဆိုရမွာေပါ့၊ အဘုိး အဖြားေတြ လပ္ထက္တံုးကေတာ့ ခ်မ္းသာၾကေလရဲ့၊ အခုေတာ့ ဘ၀ေပးအေျခမလွ ဆင္းရဲသားဘ၀နဲ႔ ေနရရွာေလရဲ့။ ရြဲကုန္သည္ရဲ့ အသံၾကားေတာ့ အပ်ိဳရြယ္ ျမည္းေလးက မိန္းခေလးသဘာ၀ အလွ အပ မက္ေမာၿပီး ရြဲရတနာ ဆင္ျမန္းခ်င္တယ္တဲ့ေလ။ အဖြားကို ပူဆာေတာ့--အဖြားက ငါ့ေျမးရယ္၊ အဘိုးရွိတံုးကလို မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ၀ယ္စရာလဲ ေငြေၾကးဥစၥာ မရွိေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေျမးကေလးခမ်ာ ၀မ္းမသာ ႏိုင္ရွာဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လက္မေလွ်ာ့ဘူးေလ၊ အဘိုးလက္ထက္က က်န္ခဲ့တဲ့ ခြက္အစုတ္ေလး တစ္လံုး သြားယူၿပီး ဒါနဲ႔ လဲေပးေပါ့လို႔ ပူစာျပန္ေတာ့ အဘြားလုပ္သူလဲ ရလို႔ ရျငား လဲေပးမယ္ဆိုၿပီး ကတိေပးလိုက္တယ္၊ အသိညာဏ္ ဗဟုသုတကလည္း နဲပါးေတာ့ တန္ဘုိးႀကီးတဲ့ အရာမွန္း မသိၾကဘူးေလ၊ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းလ်ာကေတာ့ သိေလရဲ့၊ ခြက္ကို ပြတ္ၾကည့္လိုက္၊ ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္ၾကည့္လိုက္၊ စစ္ေဆးလိုက္ေတာ့ နာဂဏီေရႊဆိုတဲ့ အဖိုးထိုက္ ရတာနာမွန္း သိသြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္လည္း ေလာဘသမား မဟုတ္လား၊ သူမ်ားပစၥည္း အလကား လုိခ်င္ေတာ့ မွန္ရာကို မေျပာဘူးေလ၊ ခြက္စုတ္ႀကီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဆိုၿပီး လြန္႔ပစ္ ထားခဲ့တယ္၊ ၿပီးမွ တစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီး ယူမယ္ေပါ့။ ေျမးအဖြားလည္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ လက္မႈိင္ခ်လိုက္ရတာေပါ့၊
သိပ္မၾကာခင္ပဲ ဘုရားအေလာင္း ရြဲကုန္သည္ ထပ္ေရာက္လာ ျပန္တယ္၊ ေျမးကေလးလဲ ေရွးနည္းတူ ပူဆာျပန္တာေပါ့၊ ဒီရြဲကုန္သည္ကေတာ့ျဖင့္ သေဘာ ေကာင္းေလာက္တယ္ေပါ့၊ အဖြားအိုလည္း ေျမးခ်စ္ကေလးဆိုေတာ့ ရေအာင္ လဲေပးမယ္ ဆိုၿပီး ဘုရားအေလာင္းရြဲကုန္သည္ကို ထပ္ေခၚလိုက္တယ္၊ အေမာင္ရြဲကုန္သည္၊ သင့္ႏွမ ရြဲ ရတနာ ဆင္ျမန္းခ်င္လို႔ သင့္သေလာက္ေပးၿပီး ဒီခြက္ ယူပါ ဆိုေတာ့ ဘုရားအေလာင္း ရြဲကုန္သည္က ေကာင္းပါၿပီ မိခင္ ၊ ခြက္ကိုေတာ့ ၾကည့္ပါရေစ ဆိုၿပိးသိေတာ့၊ ေရႊခြက္ အစစ္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဘိုးထိုက္ရတနာျဖစ္ေၾကာင္း အမွန္အတိုင္းေျပာျပလုိက္တယ္ေလ။ ေျမးအဘြား ႏွစ္ေယာက္လဲ သစၥာတည္ၾကည္တဲ့ ရြဲကုန္သည္ကို သင္နဲ႔ ထုိက္လုိ႔ ေရႊျဖစ္တာပါ ဆိုၿပီး ေရႊခြက္ကို ေပးလိုက္တယ္၊ ရြဲကုန္သည္လည္း ပါလာတဲ့ ရြဲေတြ အကုန္၊ ေငြသား အပါ အ၀င္ ေပးၿပီး ေနရပ္ ၿမိဳ႕ကို ျပန္သြားေတာ့တာေပါ့၊
ေျမးကေလးကလည္း လိုခ်င္တဲ့ ရြဲရတနာ အမ်ားႀကီးရလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မဆံုးျဖစ္ေန၊ အဘြားအိုကလည္း ေျမးေလးေပ်ာ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ပီတိ ျဖစ္ေန၊ အဲဒီအခ်ိန္ ေလာဘသမား ေဒ၀ဒတ္ေလာင္း ျပန္ေရာက္လာၿပီး ခ်စ္ႏွမကို သနားလုိ႔ ရြဲနဲနဲ ေပးခဲ့မယ္၊ အဲဒီ ခြက္ႀကီးေပး ဆိုၿပီးေတာင္းတယ္ေလ၊ ေျမးအဘြား ႏွစ္ေယာက္လည္း ေလာဘသမား၊ အတၱသမား၊ လူလိမ္ လူညာ၊ ေရႊခြက္ကို ဟို ရြဲကုန္သည္ တစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ၿပီလို႔ ေျပာၿပီး ရန္ေတြ႕လႊတ္လိုက္တယ္၊ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္း ရြဲကုန္သည္လည္း လုိခ်င္တာ မရ ေလာဘ အပူမီးၾကြၿပီး ေနရာမွာတင္ အရူးမီး၀ိုင္းျဖစ္၊ ပါသြားတဲ့ ရြဲကုန္သည္ေနာက္ လုိက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေတာင္း၊ ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းကူးသြားလို႔ မမွီေတာ့တဲ့အဆံုး ယူႀကံဳးမရျဖစ္ကာ ႏွလံုးေပါက္ကြဲ(ရင္ကြဲနာက်)ၿပီး ေသသြားတယ္ေလ။( အမေလး အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ျပတာ နဲနဲ ရွည္သြားၿပီ၊ ေစာရီးေနာ္)ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ အဲဒီ ဇာတ္ေတာ္ကို မဖက္ဘူးပါဘူး၊ စကၤာပူသႀကၤန္(TP သႀကၤန္) ေခြမွာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ အသံသြင္းတိတ္ေခြဖြင့္ၿပီး စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာေတြ သရုပ္ေဖၚ တင္ဆက္တာကို ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေရးတာ- ဟဲဟဲ--
ဇာတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ စာဖတ္သူလည္း သိၿပီးျဖစ္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဇာတ္ေၾကာင္းကို သာမာန္ နားလည္ေစခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ သင္ခန္းစာပါ ရယူေစခ်င္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ရလိုက္တဲ့ သခၤန္းစာ၊ တင္ျပပံုေကာင္းလို႔ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပမယ္ေနာ္။
(၁) ေရႊေငြရတနာေတြ သံုးမကုန္ေအာင္ရွိၿပီး ခ်မ္းသာခဲ့တဲ့ မိသားစု မ်ိဳးဆက္ ႏွစ္ဆက္ပင္ မကုန္ေသးဘူး။ သူဆင္းရဲသမားဘ၀ ေရာက္သြားရွာတဲ့ ေျမးအဖြားႏွစ္ဦးရဲ့ ကံၾကမၼာေပါ့၊ သိပ္ၿပီး ခ်မ္းသာလို႔ မာန္တက္မေနသင့္ဘူးေလ၊ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီွ ဆိုလိုေပါ့ဗ်ာ၊ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး ရန္က ေၾကာက္ရတယ္မုိ႔လား၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္ ႀကံဳေတြ ဖူးၾကမွာပါ၊ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးမိန္႔ၾကားတာေလး ပစၥည္းဥစၥာအေပၚ မာန္မတက္မိဘုိ႔ ဆိုတာနဲ႔ စပ္လို႔ ေျပာပါရေစေနာ္၊ သိပ္ခ်မ္းသာေနလား၊ သံုးမကုန္ေအာင္ ခ်မ္းသားေနလား၊ မာန္တက္မေနနဲ႔အံုးတဲ့၊ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါ၊ တက္ေနတဲ့ မာန္ေတြ က်သြားလိမ့္မယ္တဲ့။(ဆိုလုိခ်င္တာက နတ္ျပည္ရဲ့ အနိမ့္ဆံုးဘံုမွာ ရွိတဲ့ ေအာက္ေျခနတ္သား ခံစားရတဲ့ စည္းစိမ္ကို ျမင္ရင္ ကိုယ့္ရွိတာ ပါးပါးေလးလို႔ ဆိုခ်င္တာ) ေနာက္ၿပီး သိပ္ဆင္းရဲလုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနလား၊ ခဏေနဦး၊ ဟိုးေအာက္ အ၀ီစိကို ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ပါတဲ့(ကိုယ္ခံစားေန ရတဲ့ ဒုကၡဆိုတာ ပါ့မႊားေလးပါ၊ ႀကိဳးစားရင္ ျပန္ရႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။) ေနာက္ၿပီး ရာသီဥတုနဲ႔လည္း တုဖတ္ၿပီး ရန္ျဖစ္မေနနဲ႔တဲ့၊ သိပ္ပူေနရင္ အ၀ီစိငရဲကို အာရံုျပဳလုိက္၊ သိပ္ခ်မ္းေနရင္ ေလာကႏၱရိတ္ ငရဲကို အာရံုျပဳတဲ့(အရမ္းေအးတာ၊ အဲဒီေရေအးနဲ႔ ထိလိုက္တိုင္း အသားေတြ ပဲထြက္ကုန္တဲ့ ေရေတြ ရွိတဲ့ငရဲ) ဒါကေတာ့ မဆိုင္ဘူး၊ စပ္မိလို႔ ေျပာလိုက္တာ၊ ဒါက နံပါတ္တစ္ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာပါ၊ သင္လည္း ဘယ္လို နားလည္မလဲဗ်ာ( )
(၂) ေနာက္တစ္ခုက ေဒ၀ဒတ္ရဲ့ မရိုးသားတဲ့ စိတ္၊ ညွာတာမႈ ကင္းမဲ့တဲ့ စိတ္္ဓာတ္၊ တစ္ဘက္က သူဆင္းရဲေလ၊ ေရႊခြက္မွန္းေတာင္ မသိတဲ့ေျမးအဘြား၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေတြးက မွန္တာေျပာလိုက္ရင္ ေလာဘ ျပန္တက္လာၿပီး သူ႔ဆီ မရမွာလဲ သူ စိုးရိမ္ပံုရတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေလာဘ ႀကီးတာလဲ ပါတာေပါ့၊ ခြက္စုတ္ႀကီးဆိုၿပီး ပစ္ခ်ထားခဲ့တယ္ေလ၊ ၿပီးမွ ျပန္လာ ယူမယ္ေပါ့၊ ေဒ၀ဒတ္ရဲ့အႀကံ၊ ပိုင္သလုိလိုေတာ့ ရွိသားေနာ္၊ သူ ေလာဘ ႀကီးေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ေလးဂြနဲ႔ ပစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာတယ္၊ သင္နဲ႔ ကၽြႏု္ပ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အဲဒီလို ေဒ၀ဒတ္ညာဏ္မ်ဳိး သံုးၿပိး သူတစ္ပါးပစၥည္း အေခ်ာင္လိုခ်င္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားေနမလဲ၊ သင္ ေတြ႔ဖူးသလားလို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။( ) ေလာဘဆိုတဲ့ အကုသိုလ္က ကိုယ္လဲအျပစ္ရွိ၊ သူတစ္ပါးလည္း အက်ိဳးမဲ့ေစတယ္ေလ၊ ေနာက္ၿပီး လိမ္ျငာၿပီး ယူေတာ့ ပိုၿပီး ထိခုိက္ကုန္တာေပါ့၊ သူသာ အမွန္အတိုင္းေျပာၿပိး သင့္ရာေပးလုိက္ရင္ သူပဲ ခံစားထုိက္မွာေပါ့၊ အခုေတာ့--- ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ၊ လုိရင္းမေရာက္ပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ သိဖို႔လိုတာကေတာ့ ေလာဘဆိုတဲ့ အေကာင္ဟာ ရမယ္ဆိုရင္ အကုန္ လိုခ်င္တဲ့ သေဘာရွိတယ္ဆိုတာရယ္၊ ေလာဘဆိုတဲ့ သေဘာက မီးပံုႀကီးလိုပဲတဲ့၊ ေလာင္စာ ထင္း၊ မီးေသြး ႀကိဳက္သေလာက္ထည့္၊ ေတာ္ပါၿပီလို႔ မတားသလိုေပါ့၊ ဘယ္ေလာက္ ရရ မတင္းတိမ္ မေရာင့္ရဲႏိုင္ဘူးေလ။ ေလာဘ ႀကီးလာၿပီဆိုရင္ လိမ္ေျပာဖို႔လည္း မ၀ံ့ေတာ့ဘူးဆိုတာရယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ မတရားတဲ့ ေလာဘ မရွိဖုိ႔ လုိမယ္၊ လူပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ အဲဒီလို မတရားေလာဘ သမားေတြေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡ ေရာက္ေနက်မလဲ၊ ေဟာဒီကမၻာေလာကႀကီး စီးပြါးေရးကဒ္ဆိုက္တယ္ဆိုတာလဲ အဲဒီ မတရားေလာဘ (၀ိသမေလာဘ)ေၾကာင့္ပဲဆိုတာ ျမင္လုိက္ပါတယ္၊ သင္ေရာ( )
(၃) ဘုရားအေလာင္းရြဲကုန္သည္ထံကို ေရႊခြက္ျပလုိက္ေတာ့ သစၥာတည္ၾကည္တဲ့ သူမ်ား တန္ဘိုးရွိမွန္း သိတယ္ဆုိရင္ပဲ တန္ဘိုးရွိပစၥည္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္ေလ၊ အဲဒီေနရာမွာ ေနာက္ခံ ဇာတ္က အေျပာလည္းေကာင္း၊ သရုပ္ေဆာင္ေတြကလည္း သဘာ၀ က်လွေတာ့ တကယ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ ၀ဲခဲ့မိတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုရင္ ပီတိ မ်က္ရည္ပါ၊ ၀မ္းသာပီတိ မ်က္ရည္၊ သစၥာတရားမ်ား ကိုယ္တိုင္ ျဖည့္က်င့္သူ မေျပာနဲ႔ ေဘးက ၾကည့္ေနသူကိုပါ ကုသုိလ္အရွိန္ ကူးစက္ေစတယ္ဗ်၊ ေလာဘ သမားက လုိခ်င္မႈေၾကာင့္ လိမ္ေျပာတယ္၊ မွန္ကန္သူကေတာ့ လုိခ်င္ေပမယ့္လဲ ကို္ယ့္လိုခ်င္မႈေလာဘကို ၿမိဳသိမ့္၊ မွန္ရာကို ထြက္ဆိုရဲခဲ့တဲ့ ဘုရားအေလာင္းရဲ့ သတၱိကို ေလးစားမိတာလဲ ပါတယ္ဗ်၊ အဲဒီေနရာမွာ စာေရးသူသာ ရွိခဲ့ရင္ ေဒ၀ဒတ္ေလာက္ ေလာဘ မႀကီးတာေတာင္ မွန္ရာေတာ့ ေျပာႏိုင္ခဲ့လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး၊ မွန္တာေျပာတာဗ်၊ သူလိုခ်င္တဲ့ ရြဲပဲ ေပးခဲ့ၿပီး အသာေလး လစ္သြားမွာ၊(မကဲ့ရဲ့နဲ႔ေနာ္၊ စိတ္ထဲ ရွိတာ အမွန္ေျပာတာ) သင္လည္း ဘယ္လုိ ေနမလဲဆိုတာ အရိုးသားဆံုး စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတူရင္ ေလးစားပါတယ္။
(၄) ေနာက္တစ္ခုက ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ဆီက ပ်ံလြင့္လာတဲ့ ရိုးသားတဲ့စိတ္ဓာတ္။ ေရႊခြက္မွန္းေတာ့ သိလိုက္ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေရႊခြက္အေပၚ ျပန္လိုခ်င္တဲ့ တက္မက္တဲ့စိတ္ လံုး၀ မရွိတာကိုပဲ။ ကိုယ့္ပစၥည္းပဲဗ်၊ ဘာမွ် မလုပ္ရေသးတာ၊ ေရာင္းခ် ထုခြဲၿပီး တိုက္ေတြ ကားေတြ ေရႊေတြ အမ်ားႀကိး ၀ယ္လိုက္မွာေပါ့၊ ဟုတ္ဘူးလား၊ (ကိုယ့္အေတြးေျပာတာ) ဒါေပမယ့္ ဒီလို ျဖစ္မလာဘူး၊ မွန္ရာကို ေျပာျပခဲ့တဲ့ ရြဲကုန္သည္ကို ေပးလိုက္တယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ သင္နဲ႔ထိုက္္လို႔ ေရႊျဖစ္တာတဲ့ ငါတို႔နဲ႔ မထုိက္လို႔ ေရႊမွန္း မသိတာတဲ့ေလ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ေလာကမွ ပစၥည္းဥစၥာ စည္းစိမ္ ရတနာဆိုတာ ထုိက္မွ ရပါတယ္၊ မထိုက္ရင္ လံုး၀ မခံစားထုိက္ပါဘူး၊ သင္ လက္ခံႏိုင္ေလာက္ပါတယ္၊ ပစၥည္း ဥစၥာ ဘယ္ေလာက္ ၾကြယ္၀ ေနပါေစ၊ အဲဒီ ပိုင္ရွင္ နာတာရွည္ ေရာဂါ ခံစားေနရရင္ ဘယ္လုိ စည္းစိမ္ ခံစားႏိုင္ေတာ့မလဲ၊ အဲဒါ သူနဲ႔ မထုိက္လို႔ေပါ့၊ အဲ-- တစ္ခု သတိေပးလုိတာက ထုိက္မွ ရမွာ၊ ခံစားထုိက္ရင္ အလုိလုိ ေပၚလာလိမ့္မယ္ ဆိုၿပိး အိပ္မေနနဲ႔ဦးေနာ္၊ လူ႔ဘံုဆိုတာ ၀ီရိယ ဘံုဗ်၊ နဲနဲေတာ့ ထုိက္သင့္သေလာက္ ႀကိဳးစားရမယ္ေလ။ ေမ့သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ အဲဒီလို ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရိုးသားမႈကို ခ်ီးေျမွာက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ပီတိ မ်က္ရည္ ေၾကြခဲ့မိတာပါ။
(၅) ေျမးကေလး လိုခ်င္တာရ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး အဘြားအို ပီတိ ျဖာေနပံုကလည္း ကူစက္ေစတဲ့ ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ကလုိက္ခ်င္ေသး၊ ေပ်ာ္စရာေပါ့၊ လိုခ်င္တာ ရသြားတာကိုး။ ဒါနဆိုတာ ေပးလွဴျခင္းပါ၊ ကို္ယ့္ရွိတာကို သူမ်ား ေပးလိုက္တာလည္း ပီတိတစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ္ေပးလုိက္ရတာကို သူမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ခံလိုက္တာကို ၾကည့္ၿပိး ျဖစ္လာတာကလည္း ပီတိတစ္မ်ိဳးပါ၊ အခုဟာက အဲဒီ ပီတိ လုိမဟုတ္ဘူးေလ၊ ကိုယ္လည္း မေပးလိုက္ရဘူး၊ သူမ်ား ရတာေလးကို ၾကည့္၊ ေပ်ာ္ရႊင္တာေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏႈးမႈ ပီတိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ယူလိုက္ရတဲ့ သခၤန္းစာက ဒါပဲဗ်၊ သင္လည္း ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ဇာတ္ နားေထာင္ၾကည့္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္လို႔ပဲ ခံစားမိမလားလို႔။ ေနာက္ဆံုး ေဒ၀ဒတ္ ျပန္လာ၊ ေရႊခြက္ေတာင္း၊ သူမ်ားရသြားၿပီးဆိုတာ ၾကားၿပီး လိုတာ မရေတာ့ ေလာဘအပူမီးဟပ္ ႏွလံုးကြဲအပ္ကာ ေသပြဲ ၀င္ရွာေလေတာ့ ၾကည့္ၿပီး မသနားမိေတာ့ဘူးေလ၊ ေလာဘသမားတို႔ ရဲ့ ေနာက္ဆံုးဇာတ္္သိမ္းခန္းက ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ျပဇာတ္ကို ဆယ္ခါ တိတိ ၾကည့္ၿပီးမွ သခၤန္းစာ ေရးမိတာပါ။ တင္ျပပံုေကာင္းၿပီး ခံစားတက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားေၾကာင့္ ဒီသခၤန္းစားမ်ိဳး ရလိုက္ပါတယ္။ ေလာကမွာ အႏွစ္သာရရွိတဲ့ အဆံုးအမတစ္ခုကို အေကာင္းဆံုး တင္ျပႏိုင္ၾကတဲ့ ပညာရွင္ေတြ ေပၚထြန္းပါေစ၊ အတုယူမွန္ၿပီး ခံစားတက္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ပိုင္ဆိုင္ကာ သခၤန္းစာေကာင္းမ်ားလည္း ယူတက္ၾကပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေမတၱာ ေခၽြသ ခဲ့ပါတယ္ေနာ္၊ ေခတ္နဲ႔ညီေအာင္ ေနထုိင္တာကို အျပစ္မဆိုခ်င္ေပမယ့္၊ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာပဲ ေမ်ာပါမသြားဖုိ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါရေစဗ်ာ။ အားလံုး ညီငယ္ ညီမငယ္ေတြနဲ႔ အစ္ကို အစ္မိေတြကို ဒီစာေလးနဲ႔ လတ္ေဆာင္ ေပးလိုက္တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ေကာင္းတဲ့ သခၤန္းစာမ်ိဳး ရခဲ့ရင္လည္း မွ်ေ၀ေပးပါဦးလို႔-----------
ဘိကၡဳပ႑ိ(လကၤာဒီပေက်ာင္းသား)
လူေတြ ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာ လိုခ်င္မႈ ေလာဘ၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့အမူအရာ ေဒါသ၊ ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္မႈ မရွိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္တက္တဲ့ ေမာဟ၊ အဲဒီ သံုးမ်ိဳးကို အေျခခံၿပီး မေကာင္းဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာတာပါတဲ့။
အဲဒီရဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ကေတာ့ လုိခ်င္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္း အေလာဘ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈ ကင္းတဲ့ အမူအရာ အေဒါသ၊ ေကာင္း မေကာင္း ခြဲျခားႏိုင္တဲ့ အသိညာဏ္ အေမာဟ၊ အဲဒီသံုးမ်ိဳးကို အေျခခံၿပီးေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းမႈဆိုတာေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာပါတဲ့ခင္ဗ်၊ နားလည္ႏိုင္သလား မသိဘူးေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈဆိုတဲ့ သဘာ၀တရား ဟာ ျပဳလုပ္သူကိုယ္တိုင္လည္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိသလို၊ မျပဳလုပ္ဘဲနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလဲ သက္ေရာက္မႈရွိေစတယ္၊ ခံစားမႈရွိေစတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကိုေရာ သင္ လက္ခံႏိုင္သလား၊ ဥပမာဗ်ာ-- တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေရွ႕မွာ သံပုရားသီး၊ ေရွာက္သီး စားျပရင္ သင္ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ၊ အဲဒါမ်ိဳးလုိေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ ၾကည့္ရႈဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို တင္ျပခ်င္တယ္၊ ၿပီးမွ ဆက္ေဆြးေႏြးမယ္၊ ဖတ္ၾကည့္ေနာ္---
ဇာတ္ေတာ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္လိုက္ရင္ နားေထာင္လိုက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ဟာ ေရွ႕တန္းက ဦးေဆာင္မႈမွာေရာ၊ အနစ္နာ ခံတဲ့အပိုင္းေတြမွာ၊ ရိုးသားမႈ အပိုင္းေတြမွာ စံျပပဲဗ်၊ တစ္ခါ တရံ ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ သူမ်ားအသတ္ သတ္မိရင္ သတ္ခဲ့မယ္၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားရင္ ေသာက္စားခဲ့မယ္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရရင္ဗ်ာ ကံငါးပါးေပါ့၊ အဲဒီအထဲက တစ္ခုခု ၾကဴးလြန္ခဲ့ေပမယ့္၊ လံုး၀ မျပဳ္ခဲ့တာကေတာ့ မုသားဗ်၊ လံုး၀ လိမ္မေျပာခဲ့ဘူး။ ဒါကို သစၥာ ပါရမီလုိ႔ ဆိုတယ္၊ လိမ္ညာၿပီး ေျပာတဲ့စကားေပၚ အေျခခံၿပီး ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း အနဲ အမ်ား ဒုကၡ ေတြ႔ဘူးပါလိမ့္မယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပါရမီျဖည့္စဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ဘ၀ တိုင္းလိုလုိ ရန္ညႈိးႀကီးစြာနဲ႔ ေႏွာက္ယွက္ေနသူကေတာ့ အမ်ားသိၾကတဲ့ လူဆိုးမင္းသား ေဒ၀ဒတ္ေပါ့၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ ေရစက္ ဆံုခဲ့ၾကသလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာတက္ေသးဘူးဗ်၊ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈ ခံစားခ်က္ ကူးစက္ပံုေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါဗ်ာ၊ ရြဲကုန္သည္ ဇာတ္ကို တင္ျပခ်င္တာပါ၊ ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္နဲ႔ေတာ့ တူမယ္မထင္ဘူး၊ ဒီလိုဗ်။
ဘုရားအေလာင္းရြဲကုန္သည္ရယ္၊ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းရြဲကုန္သည္ရယ္၊ အတူ ေစ်းေရာင္းထြက္ၾကရင္း နယ္စြန္ ၿမိဳ႕ေလး တစ္မ်ိဳးကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ေဒ၀ဒတ္ အေလာင္း ရြဲကုန္သည္က ရြာတစ္ရြာကို ေရာက္ေတာ့ ရြဲေတြ လွည့္လည္ ေရာင္းတာေပါ့၊ ရြဲေတြ ယူၾကအံုးမလား တကယ္လွတဲ့ ရြယ္ေတြ၊ ခင္ႏွမ ကညွာ ပန္ဆင္သလိုလွ်င္ အသျပာ ထုိက္သေလာက္ ေရာင္းခ်ေပးမယ္ဗ်ား စသည္ ေအာ္ဟစ္လို႔ေပါ့၊
ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းကေတာ့ ေလာဘသမားေပါ့၊ ပစၥည္းနဲနဲေလးနဲ႔ ေငြအမ်ားႀကီးလုိခ်င္ တယ္ေလ၊ ဘုရားအေလာင္းရြဲကုန္သည္ကေတာ့ မွ်မွ်တတ ရွိပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ လွည့္လည္ ေရာင္းခ်ရင္း ရြာတစ္ရြာကို ေဒ၀ဒတ္ အေလာင္း ရြဲကုန္သည္ အရင္ေရာက္တယ္ေလ၊ အဲဒီရြာမွာ သူဆင္းရဲ မည္းအဖြားႏွစ္ေယာက္ ဆန္ဖြတ္ရင္း အသက္ေမြးၾကတယ္၊ အထည္ႀကီး ပ်က္ေတြလို႔ ဆိုရမွာေပါ့၊ အဘုိး အဖြားေတြ လပ္ထက္တံုးကေတာ့ ခ်မ္းသာၾကေလရဲ့၊ အခုေတာ့ ဘ၀ေပးအေျခမလွ ဆင္းရဲသားဘ၀နဲ႔ ေနရရွာေလရဲ့။ ရြဲကုန္သည္ရဲ့ အသံၾကားေတာ့ အပ်ိဳရြယ္ ျမည္းေလးက မိန္းခေလးသဘာ၀ အလွ အပ မက္ေမာၿပီး ရြဲရတနာ ဆင္ျမန္းခ်င္တယ္တဲ့ေလ။ အဖြားကို ပူဆာေတာ့--အဖြားက ငါ့ေျမးရယ္၊ အဘိုးရွိတံုးကလို မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ၀ယ္စရာလဲ ေငြေၾကးဥစၥာ မရွိေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေျမးကေလးခမ်ာ ၀မ္းမသာ ႏိုင္ရွာဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လက္မေလွ်ာ့ဘူးေလ၊ အဘိုးလက္ထက္က က်န္ခဲ့တဲ့ ခြက္အစုတ္ေလး တစ္လံုး သြားယူၿပီး ဒါနဲ႔ လဲေပးေပါ့လို႔ ပူစာျပန္ေတာ့ အဘြားလုပ္သူလဲ ရလို႔ ရျငား လဲေပးမယ္ဆိုၿပီး ကတိေပးလိုက္တယ္၊ အသိညာဏ္ ဗဟုသုတကလည္း နဲပါးေတာ့ တန္ဘုိးႀကီးတဲ့ အရာမွန္း မသိၾကဘူးေလ၊ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းလ်ာကေတာ့ သိေလရဲ့၊ ခြက္ကို ပြတ္ၾကည့္လိုက္၊ ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္ၾကည့္လိုက္၊ စစ္ေဆးလိုက္ေတာ့ နာဂဏီေရႊဆိုတဲ့ အဖိုးထိုက္ ရတာနာမွန္း သိသြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္လည္း ေလာဘသမား မဟုတ္လား၊ သူမ်ားပစၥည္း အလကား လုိခ်င္ေတာ့ မွန္ရာကို မေျပာဘူးေလ၊ ခြက္စုတ္ႀကီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဆိုၿပီး လြန္႔ပစ္ ထားခဲ့တယ္၊ ၿပီးမွ တစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီး ယူမယ္ေပါ့။ ေျမးအဖြားလည္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ လက္မႈိင္ခ်လိုက္ရတာေပါ့၊
သိပ္မၾကာခင္ပဲ ဘုရားအေလာင္း ရြဲကုန္သည္ ထပ္ေရာက္လာ ျပန္တယ္၊ ေျမးကေလးလဲ ေရွးနည္းတူ ပူဆာျပန္တာေပါ့၊ ဒီရြဲကုန္သည္ကေတာ့ျဖင့္ သေဘာ ေကာင္းေလာက္တယ္ေပါ့၊ အဖြားအိုလည္း ေျမးခ်စ္ကေလးဆိုေတာ့ ရေအာင္ လဲေပးမယ္ ဆိုၿပီး ဘုရားအေလာင္းရြဲကုန္သည္ကို ထပ္ေခၚလိုက္တယ္၊ အေမာင္ရြဲကုန္သည္၊ သင့္ႏွမ ရြဲ ရတနာ ဆင္ျမန္းခ်င္လို႔ သင့္သေလာက္ေပးၿပီး ဒီခြက္ ယူပါ ဆိုေတာ့ ဘုရားအေလာင္း ရြဲကုန္သည္က ေကာင္းပါၿပီ မိခင္ ၊ ခြက္ကိုေတာ့ ၾကည့္ပါရေစ ဆိုၿပိးသိေတာ့၊ ေရႊခြက္ အစစ္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဘိုးထိုက္ရတနာျဖစ္ေၾကာင္း အမွန္အတိုင္းေျပာျပလုိက္တယ္ေလ။ ေျမးအဘြား ႏွစ္ေယာက္လဲ သစၥာတည္ၾကည္တဲ့ ရြဲကုန္သည္ကို သင္နဲ႔ ထုိက္လုိ႔ ေရႊျဖစ္တာပါ ဆိုၿပီး ေရႊခြက္ကို ေပးလိုက္တယ္၊ ရြဲကုန္သည္လည္း ပါလာတဲ့ ရြဲေတြ အကုန္၊ ေငြသား အပါ အ၀င္ ေပးၿပီး ေနရပ္ ၿမိဳ႕ကို ျပန္သြားေတာ့တာေပါ့၊
ေျမးကေလးကလည္း လိုခ်င္တဲ့ ရြဲရတနာ အမ်ားႀကီးရလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မဆံုးျဖစ္ေန၊ အဘြားအိုကလည္း ေျမးေလးေပ်ာ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ပီတိ ျဖစ္ေန၊ အဲဒီအခ်ိန္ ေလာဘသမား ေဒ၀ဒတ္ေလာင္း ျပန္ေရာက္လာၿပီး ခ်စ္ႏွမကို သနားလုိ႔ ရြဲနဲနဲ ေပးခဲ့မယ္၊ အဲဒီ ခြက္ႀကီးေပး ဆိုၿပီးေတာင္းတယ္ေလ၊ ေျမးအဘြား ႏွစ္ေယာက္လည္း ေလာဘသမား၊ အတၱသမား၊ လူလိမ္ လူညာ၊ ေရႊခြက္ကို ဟို ရြဲကုန္သည္ တစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ၿပီလို႔ ေျပာၿပီး ရန္ေတြ႕လႊတ္လိုက္တယ္၊ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္း ရြဲကုန္သည္လည္း လုိခ်င္တာ မရ ေလာဘ အပူမီးၾကြၿပီး ေနရာမွာတင္ အရူးမီး၀ိုင္းျဖစ္၊ ပါသြားတဲ့ ရြဲကုန္သည္ေနာက္ လုိက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေတာင္း၊ ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းကူးသြားလို႔ မမွီေတာ့တဲ့အဆံုး ယူႀကံဳးမရျဖစ္ကာ ႏွလံုးေပါက္ကြဲ(ရင္ကြဲနာက်)ၿပီး ေသသြားတယ္ေလ။( အမေလး အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ျပတာ နဲနဲ ရွည္သြားၿပီ၊ ေစာရီးေနာ္)ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ အဲဒီ ဇာတ္ေတာ္ကို မဖက္ဘူးပါဘူး၊ စကၤာပူသႀကၤန္(TP သႀကၤန္) ေခြမွာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ အသံသြင္းတိတ္ေခြဖြင့္ၿပီး စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာေတြ သရုပ္ေဖၚ တင္ဆက္တာကို ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေရးတာ- ဟဲဟဲ--
ဇာတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ စာဖတ္သူလည္း သိၿပီးျဖစ္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဇာတ္ေၾကာင္းကို သာမာန္ နားလည္ေစခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ သင္ခန္းစာပါ ရယူေစခ်င္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ရလိုက္တဲ့ သခၤန္းစာ၊ တင္ျပပံုေကာင္းလို႔ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပမယ္ေနာ္။
(၁) ေရႊေငြရတနာေတြ သံုးမကုန္ေအာင္ရွိၿပီး ခ်မ္းသာခဲ့တဲ့ မိသားစု မ်ိဳးဆက္ ႏွစ္ဆက္ပင္ မကုန္ေသးဘူး။ သူဆင္းရဲသမားဘ၀ ေရာက္သြားရွာတဲ့ ေျမးအဖြားႏွစ္ဦးရဲ့ ကံၾကမၼာေပါ့၊ သိပ္ၿပီး ခ်မ္းသာလို႔ မာန္တက္မေနသင့္ဘူးေလ၊ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီွ ဆိုလိုေပါ့ဗ်ာ၊ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး ရန္က ေၾကာက္ရတယ္မုိ႔လား၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္ ႀကံဳေတြ ဖူးၾကမွာပါ၊ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးမိန္႔ၾကားတာေလး ပစၥည္းဥစၥာအေပၚ မာန္မတက္မိဘုိ႔ ဆိုတာနဲ႔ စပ္လို႔ ေျပာပါရေစေနာ္၊ သိပ္ခ်မ္းသာေနလား၊ သံုးမကုန္ေအာင္ ခ်မ္းသားေနလား၊ မာန္တက္မေနနဲ႔အံုးတဲ့၊ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါ၊ တက္ေနတဲ့ မာန္ေတြ က်သြားလိမ့္မယ္တဲ့။(ဆိုလုိခ်င္တာက နတ္ျပည္ရဲ့ အနိမ့္ဆံုးဘံုမွာ ရွိတဲ့ ေအာက္ေျခနတ္သား ခံစားရတဲ့ စည္းစိမ္ကို ျမင္ရင္ ကိုယ့္ရွိတာ ပါးပါးေလးလို႔ ဆိုခ်င္တာ) ေနာက္ၿပီး သိပ္ဆင္းရဲလုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနလား၊ ခဏေနဦး၊ ဟိုးေအာက္ အ၀ီစိကို ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ပါတဲ့(ကိုယ္ခံစားေန ရတဲ့ ဒုကၡဆိုတာ ပါ့မႊားေလးပါ၊ ႀကိဳးစားရင္ ျပန္ရႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။) ေနာက္ၿပီး ရာသီဥတုနဲ႔လည္း တုဖတ္ၿပီး ရန္ျဖစ္မေနနဲ႔တဲ့၊ သိပ္ပူေနရင္ အ၀ီစိငရဲကို အာရံုျပဳလုိက္၊ သိပ္ခ်မ္းေနရင္ ေလာကႏၱရိတ္ ငရဲကို အာရံုျပဳတဲ့(အရမ္းေအးတာ၊ အဲဒီေရေအးနဲ႔ ထိလိုက္တိုင္း အသားေတြ ပဲထြက္ကုန္တဲ့ ေရေတြ ရွိတဲ့ငရဲ) ဒါကေတာ့ မဆိုင္ဘူး၊ စပ္မိလို႔ ေျပာလိုက္တာ၊ ဒါက နံပါတ္တစ္ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာပါ၊ သင္လည္း ဘယ္လို နားလည္မလဲဗ်ာ( )
(၂) ေနာက္တစ္ခုက ေဒ၀ဒတ္ရဲ့ မရိုးသားတဲ့ စိတ္၊ ညွာတာမႈ ကင္းမဲ့တဲ့ စိတ္္ဓာတ္၊ တစ္ဘက္က သူဆင္းရဲေလ၊ ေရႊခြက္မွန္းေတာင္ မသိတဲ့ေျမးအဘြား၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေတြးက မွန္တာေျပာလိုက္ရင္ ေလာဘ ျပန္တက္လာၿပီး သူ႔ဆီ မရမွာလဲ သူ စိုးရိမ္ပံုရတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေလာဘ ႀကီးတာလဲ ပါတာေပါ့၊ ခြက္စုတ္ႀကီးဆိုၿပီး ပစ္ခ်ထားခဲ့တယ္ေလ၊ ၿပီးမွ ျပန္လာ ယူမယ္ေပါ့၊ ေဒ၀ဒတ္ရဲ့အႀကံ၊ ပိုင္သလုိလိုေတာ့ ရွိသားေနာ္၊ သူ ေလာဘ ႀကီးေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ေလးဂြနဲ႔ ပစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာတယ္၊ သင္နဲ႔ ကၽြႏု္ပ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အဲဒီလို ေဒ၀ဒတ္ညာဏ္မ်ဳိး သံုးၿပိး သူတစ္ပါးပစၥည္း အေခ်ာင္လိုခ်င္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားေနမလဲ၊ သင္ ေတြ႔ဖူးသလားလို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။( ) ေလာဘဆိုတဲ့ အကုသိုလ္က ကိုယ္လဲအျပစ္ရွိ၊ သူတစ္ပါးလည္း အက်ိဳးမဲ့ေစတယ္ေလ၊ ေနာက္ၿပီး လိမ္ျငာၿပီး ယူေတာ့ ပိုၿပီး ထိခုိက္ကုန္တာေပါ့၊ သူသာ အမွန္အတိုင္းေျပာၿပိး သင့္ရာေပးလုိက္ရင္ သူပဲ ခံစားထုိက္မွာေပါ့၊ အခုေတာ့--- ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ၊ လုိရင္းမေရာက္ပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ သိဖို႔လိုတာကေတာ့ ေလာဘဆိုတဲ့ အေကာင္ဟာ ရမယ္ဆိုရင္ အကုန္ လိုခ်င္တဲ့ သေဘာရွိတယ္ဆိုတာရယ္၊ ေလာဘဆိုတဲ့ သေဘာက မီးပံုႀကီးလိုပဲတဲ့၊ ေလာင္စာ ထင္း၊ မီးေသြး ႀကိဳက္သေလာက္ထည့္၊ ေတာ္ပါၿပီလို႔ မတားသလိုေပါ့၊ ဘယ္ေလာက္ ရရ မတင္းတိမ္ မေရာင့္ရဲႏိုင္ဘူးေလ။ ေလာဘ ႀကီးလာၿပီဆိုရင္ လိမ္ေျပာဖို႔လည္း မ၀ံ့ေတာ့ဘူးဆိုတာရယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ မတရားတဲ့ ေလာဘ မရွိဖုိ႔ လုိမယ္၊ လူပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ အဲဒီလို မတရားေလာဘ သမားေတြေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡ ေရာက္ေနက်မလဲ၊ ေဟာဒီကမၻာေလာကႀကီး စီးပြါးေရးကဒ္ဆိုက္တယ္ဆိုတာလဲ အဲဒီ မတရားေလာဘ (၀ိသမေလာဘ)ေၾကာင့္ပဲဆိုတာ ျမင္လုိက္ပါတယ္၊ သင္ေရာ( )
(၃) ဘုရားအေလာင္းရြဲကုန္သည္ထံကို ေရႊခြက္ျပလုိက္ေတာ့ သစၥာတည္ၾကည္တဲ့ သူမ်ား တန္ဘိုးရွိမွန္း သိတယ္ဆုိရင္ပဲ တန္ဘိုးရွိပစၥည္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္ေလ၊ အဲဒီေနရာမွာ ေနာက္ခံ ဇာတ္က အေျပာလည္းေကာင္း၊ သရုပ္ေဆာင္ေတြကလည္း သဘာ၀ က်လွေတာ့ တကယ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ ၀ဲခဲ့မိတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုရင္ ပီတိ မ်က္ရည္ပါ၊ ၀မ္းသာပီတိ မ်က္ရည္၊ သစၥာတရားမ်ား ကိုယ္တိုင္ ျဖည့္က်င့္သူ မေျပာနဲ႔ ေဘးက ၾကည့္ေနသူကိုပါ ကုသုိလ္အရွိန္ ကူးစက္ေစတယ္ဗ်၊ ေလာဘ သမားက လုိခ်င္မႈေၾကာင့္ လိမ္ေျပာတယ္၊ မွန္ကန္သူကေတာ့ လုိခ်င္ေပမယ့္လဲ ကို္ယ့္လိုခ်င္မႈေလာဘကို ၿမိဳသိမ့္၊ မွန္ရာကို ထြက္ဆိုရဲခဲ့တဲ့ ဘုရားအေလာင္းရဲ့ သတၱိကို ေလးစားမိတာလဲ ပါတယ္ဗ်၊ အဲဒီေနရာမွာ စာေရးသူသာ ရွိခဲ့ရင္ ေဒ၀ဒတ္ေလာက္ ေလာဘ မႀကီးတာေတာင္ မွန္ရာေတာ့ ေျပာႏိုင္ခဲ့လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး၊ မွန္တာေျပာတာဗ်၊ သူလိုခ်င္တဲ့ ရြဲပဲ ေပးခဲ့ၿပီး အသာေလး လစ္သြားမွာ၊(မကဲ့ရဲ့နဲ႔ေနာ္၊ စိတ္ထဲ ရွိတာ အမွန္ေျပာတာ) သင္လည္း ဘယ္လုိ ေနမလဲဆိုတာ အရိုးသားဆံုး စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတူရင္ ေလးစားပါတယ္။
(၄) ေနာက္တစ္ခုက ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ဆီက ပ်ံလြင့္လာတဲ့ ရိုးသားတဲ့စိတ္ဓာတ္။ ေရႊခြက္မွန္းေတာ့ သိလိုက္ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေရႊခြက္အေပၚ ျပန္လိုခ်င္တဲ့ တက္မက္တဲ့စိတ္ လံုး၀ မရွိတာကိုပဲ။ ကိုယ့္ပစၥည္းပဲဗ်၊ ဘာမွ် မလုပ္ရေသးတာ၊ ေရာင္းခ် ထုခြဲၿပီး တိုက္ေတြ ကားေတြ ေရႊေတြ အမ်ားႀကိး ၀ယ္လိုက္မွာေပါ့၊ ဟုတ္ဘူးလား၊ (ကိုယ့္အေတြးေျပာတာ) ဒါေပမယ့္ ဒီလို ျဖစ္မလာဘူး၊ မွန္ရာကို ေျပာျပခဲ့တဲ့ ရြဲကုန္သည္ကို ေပးလိုက္တယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ သင္နဲ႔ထိုက္္လို႔ ေရႊျဖစ္တာတဲ့ ငါတို႔နဲ႔ မထုိက္လို႔ ေရႊမွန္း မသိတာတဲ့ေလ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ေလာကမွ ပစၥည္းဥစၥာ စည္းစိမ္ ရတနာဆိုတာ ထုိက္မွ ရပါတယ္၊ မထိုက္ရင္ လံုး၀ မခံစားထုိက္ပါဘူး၊ သင္ လက္ခံႏိုင္ေလာက္ပါတယ္၊ ပစၥည္း ဥစၥာ ဘယ္ေလာက္ ၾကြယ္၀ ေနပါေစ၊ အဲဒီ ပိုင္ရွင္ နာတာရွည္ ေရာဂါ ခံစားေနရရင္ ဘယ္လုိ စည္းစိမ္ ခံစားႏိုင္ေတာ့မလဲ၊ အဲဒါ သူနဲ႔ မထုိက္လို႔ေပါ့၊ အဲ-- တစ္ခု သတိေပးလုိတာက ထုိက္မွ ရမွာ၊ ခံစားထုိက္ရင္ အလုိလုိ ေပၚလာလိမ့္မယ္ ဆိုၿပိး အိပ္မေနနဲ႔ဦးေနာ္၊ လူ႔ဘံုဆိုတာ ၀ီရိယ ဘံုဗ်၊ နဲနဲေတာ့ ထုိက္သင့္သေလာက္ ႀကိဳးစားရမယ္ေလ။ ေမ့သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ အဲဒီလို ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရိုးသားမႈကို ခ်ီးေျမွာက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ပီတိ မ်က္ရည္ ေၾကြခဲ့မိတာပါ။
(၅) ေျမးကေလး လိုခ်င္တာရ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး အဘြားအို ပီတိ ျဖာေနပံုကလည္း ကူစက္ေစတဲ့ ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ကလုိက္ခ်င္ေသး၊ ေပ်ာ္စရာေပါ့၊ လိုခ်င္တာ ရသြားတာကိုး။ ဒါနဆိုတာ ေပးလွဴျခင္းပါ၊ ကို္ယ့္ရွိတာကို သူမ်ား ေပးလိုက္တာလည္း ပီတိတစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ္ေပးလုိက္ရတာကို သူမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ခံလိုက္တာကို ၾကည့္ၿပိး ျဖစ္လာတာကလည္း ပီတိတစ္မ်ိဳးပါ၊ အခုဟာက အဲဒီ ပီတိ လုိမဟုတ္ဘူးေလ၊ ကိုယ္လည္း မေပးလိုက္ရဘူး၊ သူမ်ား ရတာေလးကို ၾကည့္၊ ေပ်ာ္ရႊင္တာေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏႈးမႈ ပီတိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ယူလိုက္ရတဲ့ သခၤန္းစာက ဒါပဲဗ်၊ သင္လည္း ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ဇာတ္ နားေထာင္ၾကည့္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္လို႔ပဲ ခံစားမိမလားလို႔။ ေနာက္ဆံုး ေဒ၀ဒတ္ ျပန္လာ၊ ေရႊခြက္ေတာင္း၊ သူမ်ားရသြားၿပီးဆိုတာ ၾကားၿပီး လိုတာ မရေတာ့ ေလာဘအပူမီးဟပ္ ႏွလံုးကြဲအပ္ကာ ေသပြဲ ၀င္ရွာေလေတာ့ ၾကည့္ၿပီး မသနားမိေတာ့ဘူးေလ၊ ေလာဘသမားတို႔ ရဲ့ ေနာက္ဆံုးဇာတ္္သိမ္းခန္းက ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ျပဇာတ္ကို ဆယ္ခါ တိတိ ၾကည့္ၿပီးမွ သခၤန္းစာ ေရးမိတာပါ။ တင္ျပပံုေကာင္းၿပီး ခံစားတက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားေၾကာင့္ ဒီသခၤန္းစားမ်ိဳး ရလိုက္ပါတယ္။ ေလာကမွာ အႏွစ္သာရရွိတဲ့ အဆံုးအမတစ္ခုကို အေကာင္းဆံုး တင္ျပႏိုင္ၾကတဲ့ ပညာရွင္ေတြ ေပၚထြန္းပါေစ၊ အတုယူမွန္ၿပီး ခံစားတက္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ပိုင္ဆိုင္ကာ သခၤန္းစာေကာင္းမ်ားလည္း ယူတက္ၾကပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေမတၱာ ေခၽြသ ခဲ့ပါတယ္ေနာ္၊ ေခတ္နဲ႔ညီေအာင္ ေနထုိင္တာကို အျပစ္မဆိုခ်င္ေပမယ့္၊ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာပဲ ေမ်ာပါမသြားဖုိ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါရေစဗ်ာ။ အားလံုး ညီငယ္ ညီမငယ္ေတြနဲ႔ အစ္ကို အစ္မိေတြကို ဒီစာေလးနဲ႔ လတ္ေဆာင္ ေပးလိုက္တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ေကာင္းတဲ့ သခၤန္းစာမ်ိဳး ရခဲ့ရင္လည္း မွ်ေ၀ေပးပါဦးလို႔-----------
ဘိကၡဳပ႑ိ(လကၤာဒီပေက်ာင္းသား)
