Tuesday, January 27, 2009

ႀကံဳရခဲတဲ့ ဒုလႅဘပြဲ(စကၤာပူ) ၂





စကၤာပူေရာက္ခုိက္ တရုတ္ႏွစ္ကူးပြဲနဲ႔ တိုက္ဆိုင္၊ တည္းခုိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ျပဳလုပ္က်င္းပတဲ့ ျမန္မာ့ရိုးရာ ဒုလႅဘရဟန္းခံပြဲနဲ႔ ဆက္လုိ႔ မွတ္တမ္းသေဘာမ်ိဳး ေရးခဲ့တယ္၊ ဒီေန႔ဆိုရင္ ဒုလႅဘရဟန္းေတြ အသီးသီး အိမ္ျပန္ၾကေတာ့မွာပါ၊ ေနာက္ေန႔ဆို ပံုမွန္အတုိင္း လုပ္ငန္းခြင္ ျပန္၀င္ၾကရေတာ့မယ္ေလ။ သူတို႔ေတြရဲ့ ရခဲတဲ့ အားလပ္ရပ္ေတြမွာ ရခဲတဲ့ အခြင့္အေရးကုိ ယူၿပီး လူအမ်ားစု မလုပ္ႏိုင္တဲ့ သာသနာ့ တာ၀န္ကို ဘယ္လုိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ အခု ေျပာျပေပးမယ္။
အေၾကာင္းအရာ စပ္မိေအာင္ ျပန္တြဲျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၂၃ ရက္ေန႔ ညေနပုိင္း ဆံခ်၊ သကၤန္းေတာင္း၊ ကုိရင္၀တ္ၾကၿပီး ေနာက္ေန႔ ၂၄ရက္ေန႔မွာ သိမ္တက္ၿပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ ရဟန္းေဘာင္ကို ေရာက္ရွိပါတယ္၊ ကုိရင္ဘ၀တံုးကေတာ့ သရဏဂုံ ေဆာက္တည္ၿပီး ဆယ္ပါးသီလ ခံယူ၊ ၁၀၉ ပါးေသာ ရွင့္က်င့္၀တ္ကို ေဆာက္တည္ရတယ္။ ရဟန္းသိကၡာေတာ္ေတြကေတာ့ သီးသန္႔ ခံယူစရာမလိုေတာ့ပါဘူး၊ ဒါက ဘုရားရွင္ရဲ့ ခ်မွတ္ေတာ္မူ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုပါ၊ သိမ္အတြင္းမွာကတည္းက ရဟန္းမျဖစ္ခင္ သာမေဏကို ေမးျမန္းစရာရွိတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမး၊ တာ၀န္ယူရမယ့္ ဆရာသမားကို အပ္ႏွံၿပီး ကမၼ၀ါစာ လို႔ေခၚတဲ့ ရဟန္းျပဳရမယ့္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းကို သံဃာေတာ္ေတြက ရြတ္ဆုိၿပီး ေနာက္ဆံုး ဓာရယာမိ ဆိုတဲ့ စာလံုး ဆံုးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထည္းမွာ က်င့္သံုးရမယ့္ သိကၡာပုဒ္ ၂၂၇(အက်ဥ္း)ေတြ အလိုအေလွ်ာက္ တည္သြားပါၿပီ။
ခဏတာ ေနရမယ့္ ဘုရားသာသနာေတာ္မွာ လိုက္နာေစာင့္ထိန္းရမယ့္ စည္းကမ္းေတြ၊ က်င့္ေဆာင္ရမယ့္ ၀တၱရားေတြ၊ အလြန္ မ်ားလွပါတယ္။ စာေပ ပရိယတ္ က်င့္ႀကံၿပီး ေလ့လာမယ့္ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ပရိယတၱိလုပ္ငန္း၊ တရားဘာ၀နာအားထုတ္ၿပီး ခ်မ္းသာကို ရွာၾကမယ့္ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ပရိပတၱိလုပ္ငန္းရယ္လို႔ အဓိက သာသနာ့တာ၀န္ ႏွစ္ခု ရွိတဲ့အနက္ သံုးရက္တာ ေနစဥ္ကာလအတြင္းမွာ ထုိတာ၀န္ႏွစ္ခုစလံုးကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ဓာတ္ေတာ္တိုက္ (ေရႊတိဂံုအသင္းေတာ္)ဆရာေတာ္ကေန ေသခ်ာ စီစဥ္ၿပီး ေန႔စဥ္တာ၀န္ေတြ ခ်မွတ္ေပးထားခဲ့တယ္၊ က်င့္ေဆာင္ရမယ့္ ၀တၱရားေတြကို မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ရဲ့ မူအတိုင္းခ်မွတ္ေပးခဲ့တယ္၊ ဒါကလည္း တူညီတဲ့ ၀တၱရားရွိေအာင္ စီစဥ္ရလို႔ပါ၊ တရားအားထုတ္ပံုေတြကေတာ့ နည္းမ်ိဳးစံု ဘယ္လိုရွိရွိ၊ ခ်မ္းသာသလို က်င့္ေဆာင္ဖို႔ ခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ဘုရားေဟာ နည္းအတိုင္းျဖစ္ရမယ္ေပါ့။
ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ စီစဥ္ေပးထားခဲ့တဲ့ ဒုလႅဘ ရွင္ရဟန္းမ်ားအတြက္ တစ္ေန႔တာ က်င့္စဥ္ကုိ အက်ဥ္းမွ် ေဖၚျပရင္--
၁။ နံနက္ အိပ္ယာမွ ႏိုး ႏိုးျခင္း သတိကို စိတ္မွာကပ္ ဗုဒၶါႏုႆတိႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္ရႈျခင္း။
(တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး လိုခ်င္မႈေလာဘ၊ လိုခ်င္တာမရလို႔ ျဖစ္ေပၚတက္တဲ့ေဒါသနဲ႔ အဲဒီႏွစ္ခု လြမ္းမုိးလာရင္ အေကာင္းအဆို အေၾကာင္းအက်ိဳးကုိ ဘာမွ မျမင္တက္တဲ့ေမာဟ သေဘာတရားေတြဟာ အခု ဒုလႅဘ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ့ သႏၱာန္မွာ ကိန္းေအာင္ေနမွာပါ၊ အဲဒါေတြကို အခုလို ခဏတာသာသနာ့တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္မွာ မျဖစ္ေပၚရေလေအာင္ဆိုတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အစားထုိးအာရုဏ္ တစ္ခု စီစဥ္ေပးထား တယ္ေလ၊ ဘုရားရွင္ကို စိတ္ထဲမွာ အၿမဲ ျမင္ေနေအာင္၊ ဘုရားရွင္ရဲ့ သတၱ၀ါေတြအေပၚထားရွိတဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေတြရဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို စိတ္ထဲမွာ ၿမဲေနေအာင္ ဂုဏ္ေတာ္ေလးေတြ ပြါးေနမယ္ဆုိရင္ မေကာင္းတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြ နဲႏိုင္သမွ် နဲသြားမယ္၊ က်ဲႏိုင္သမွ် က်ဲသြားမယ္၊ အဲဒီ ကိေလသာ အပူမီေတြ ေလ်ာ့ေလေလ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရေလေလပါ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရမွ တရားထူးဆိုတာ ေပၚလာမွာပါ။ ဒါ့ေၾကာင္မုိ႔လို႔ ဆရာေတာ္က အိပ္ယာထလွ်င္ ဘုရားရွင္ ဦးတင္လက္အုပ္ ခ်ီရမယ္၊ ခ်ီရင္းခ်ီရင္း ပ်က္ယိုယြင္း နာမ္တြင္း သတိထားရမယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း အိပ္ယာမွ ႏိုး ႏိုးျခင္း ပက္လက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေစာင္းလွ်က္ပဲျဖစ္ေစ ၀ိပႆီ၊ သိခီ၊ ေ၀ႆဘူ၊ ကကၠဳသံ၊ ေကာဏာဂုမ္၊ ကႆပ၊ ေဂါတမ ဘုရား (၇)ဆူအား အာရံုျပဳၿပီးေတာ့ နဖူးေပၚ(သို႔မဟုတ္) ရင္ဘက္မွာ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေသာဟံ နေမာ ဘဂ၀ေတာ နေမာ သတၱႏၷံ သမၼာ သမၺဳဒၶါနံ လို႔ု ရြတ္ဆိုၿပီး ခႏၶာကိုယ္တြင္း ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ နာမ္တရားရုပ္တရားေတြကို ရႈပါ။ သတိထားၿပီး အေလ့အက်င့္လုပ္ယူပါ။ ေနာက္ပိုင္း အေလ့က်င့္မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် အလိုလို သတိယွဥ္ၿပီး ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ တိုေတာင္းလွတဲ့ ဘ၀ေလးပါ။ အဲဒီဘ၀ေလးကို ရခုိက္အခ်ိန္ေလးမွာ အခုလို ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြကို ဆက္လက္ ျပဳက်င့္ႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ သင္ရဟန္းတုိ႔အတြက္ ဘ၀ေကာင္းက်ိဳးေတြ ခံစားလာရမယ္၊ ဧဟိ ပႆိက(လာစမ္းပါ၊ မယံုရင္ လက္ေတြ အခုဘ၀မွာပဲ လုပ္ၾကည့္ က်င့္ၾကည့္စမ္းပါ)လုိ႔ ရဲ၀ံ့တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ စိန္ေခၚသံ လို ျမတ္စြာဘဳရားသားေတာ္ပီပီ ရဲ၀ံစြာ အာမခံခ်က္ တစ္ခုပါ။ လုိ႔ နံပါတ္တစ္ ေန႔စဥ္က်င့္၀တ္ကို ခ်မွတ္ေပးထားတယ္ေလ။
၂။ ကိုယ္လက္ မ်က္ႏွာ သန္႔ရွင္း၍ သတိထားကာ ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပြါးမ်ားၿပီး ျဖစ္ပ်က္ရႈျခင္း။
မ်က္ႏွာသစ္လွ်င္ ေရကိုျမင္ ၾကည္လင္ေမတၱာ ပြါးရမယ္၊ ပြါးရင္း ပြါးရင္း ပ်က္ယုိယြင္း နာမ္တြင္း သတိထားရမယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း မ်က္ႏွာသစ္၍ ေရကိုျမင္တိုင္း ေရသည္ ေအးျမ ၾကည္လင္သလို သတၱ၀ါ အားလံုး ေရလို ေအးျမ၍ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ၾကည္လင္ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ ဟု လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ စိတ္ပါ လက္ပါ ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပြးမ်ားပါ။ ပြါးရင္း ပြါးရင္း အခုေလးတင္ပဲ ပြါးေနတဲ့ စိတ္က အခု မရွိေတာ့ဘူး၊ ေပ်ာက္သြား၊ ပ်က္သြားၿပီး စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္ရႈပါ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘယ္အရာမွ မၿမဲ အနိစၥပါတကား ဟု ဆင္ျခင္ပြါးမ်ားပါ။
ဟုတ္ပါတယ္။ လူဆိုတာ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းၾကလို႔ အိပ္စက္အနားယူၿပီး ေနာက္တေန႔ ျပန္လည္ ႏိုးထလာၾကတိုင္း အညစ္အေၾကးေတြကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္၊ လန္းဆန္းသြားေအာင္ မ်က္ႏွာကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ေရကို အသံုးျပဳၾကရပါတယ္။ ေရဆိုတဲ့ ဓာတ္က ေအးျမတဲ့သေဘာကို ေဆာင္တယ္ေလ။ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ရတဲ့ အခါတိုင္းမွာ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ ေရ ေအးသလုိ သတၱ၀ါေတြ အားလံု းေအးျမၾကပါေစ။ စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္က်မ္းမာစြာနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ့ တာ၀န္ကို ေက်ျပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ၾကပါေစ လုိ႔ စိတ္ပါ လက္ပါေလး ပို႔တက္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ေမြးရမယ္။ ဒီေနရာမွာ ေမတၱာပို႔တာန႔ဲ ပက္သက္လို႔ ႏွစ္ခု ေျပာခ်င္တယ္၊ ေရွးတံုးက ကပၸိယႀကီး တစ္ေယာက ္ေမတၱာပို႔သလို ျဖစ္မွာ စုိးလုိ႔ပါ။ ေန႔စဥ္ ဘုရားရွိခုိးတိုင္း ေၾကးစည္ေလး တေႏွာင္ေႏွာင္နဲ႔ ေမတၱာပို႔ေနက်ပါ၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ရြာေတာင္ပိုင္းကို သြားရင္း ခ်က္ႀကီးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေန႔ မုိးလင္း ေၾကးစည္တီးၿပီး ေမတၱာအပို႔မွာေတာ့ သတၱ၀ါေတြ အားလံုး က်မ္းမာ ခ်မ္းသာ ၾကပါေစ၊ ေဘးရန္ေတြ ေအးခ်မ္းၾကပါေစ စသည္ ေမတၱာ ပို႔ၿပီးအဆံုးမွာ ရြာေတာင္ပိုင္းက ခ်က္ႀကီးတစ္ေယာက္ မပါ လုိ႔ ခၽြင္းခ်က္ ခ်န္ထားခဲ့ေလရဲ့၊ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ တစ္ေန႔တာ ကာလ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ စီးပြါးေရးကိစၥ လူမႈေရးကိစၥေတြနဲ႔ လံုးပန္းၿပိး မေက်နပ္တာေတြ အဆင္မေျပခဲ့တာေတြ ကိုယ္စီ ရွိခဲ့ၾကမွာပါ၊ အဲဒီ မေက်နပ္တာေတြကို ေမတၱာပို႔ေနစဥ္မွာ မျမင္မိေစဖုိ႔၊ ျမင္မိ ၾကားမိေနၿပီဆိုရင္လည္း အဲဒီလို သူေတြကို ကိုယ့္စိတ္ထဲက ေၾကေအး ခြင့္လႊတ္၊ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ ပို႔သလုိက္တဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ သူ ၾကားသည္ ျဖစ္ေစ မၾကားသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဒါသ မာန္မာနဆိုတဲ့ အပူေတြနဲနဲ ေလ်ာ့သြားေလ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈဆိုတဲ့ ေအးျမတဲ့ဓာတ္က ပိုကဲ လာေလပါ။ ၀စီကံ ေမတၱာသာ တာ၀န္အရ ပို႔လႊတ္ၿပီး မေနာကံ ေမတၱာလို႔ ေခၚတဲ့ စိတ္ထဲက မပါရင္ ဆားမပါတဲ့ ဟင္းလုိ႔ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ပဲ ရွိေတာ့မွာေပါ့။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေမတၱာပို႔တဲ့ေနရာမွာ အမူအရာ သံုးခုရွိေသးတယ္၊ စကားနဲ႔ ရြတ္ဆိုၿပီး ပို႔ရတဲ့ ၀စီကံေမတၱာ၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ သတၱ၀ါေတြ ခ်မ္းသာေစဖုိ႔ ဆိုၿပီး ပို႔သတဲ့ ကာယကံေမတၱာ။ ဥပမာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ေထာင္ေျခာက္ထဲမွာ မိေနတာကိုေတြ႔တယ္၊ အဲဒါကုိ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ က်မ္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ၊ ေဘးရန္က လြတ္ပါေစလို႔ စိတ္ပါလက္ပါ ႏႈတ္ကလဲ ရြတ္ၿပီး ပို႔ပါေသာ္လည္း ကုိယ္ စိတ္ပါတဲ့အတြက္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အရင္ေအးျမတဲ့ သုခ ခံစားရေပမယ့္ အဲဒီသတၱ၀ါအတြက္ အခ်ဳပ္ေႏွာင္က မလြတ္ေသးတဲ့အတြက္ ခ်မ္းသာရာ မရဘူးေလ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ကာယကံေမတၱာနဲ႔ ထိေရာက္ေအာင္ လႊတ္ေပးမယ္၊ လြတ္ေအာင္ တနည္းနည္းနဲ႔ ႀကံေဆာင္ေပးမယ္ဆိုရင္ တကယ့္ လက္ေတြ႔ ခ်မ္းသာကို ရမွာေပါ့။ ေနာက္ ဆာေလာင္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္ေနတယ္၊ စားစရာတစ္ခုခု ေကၽြးလိုက္ျခင္းဆိုတဲ့ ကာယကံ ကုသုိလ္ေလးပါ တြဲလုိက္မယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ဦးစလံုး ေမတၱာရဲ့အက်ိဳးခံစားရမယ္ေလ။ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ ၀စီကံေမတၱာပို႔ပို႔၊ ကာယကံေမတၱာပဲ ျပဳျပဳ စိတ္ပါလက္လက္ေလးနဲ႔ မေနာကံ မျဖစ္မေန တြဲဖက္ရမယ္လုိ႔ ဆိုလိုပါတယ္။
ေနာက္ အဲဒီလို ပြါးေနရင္းပဲ ပြါးေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ျပန္စစ္ၾကည့္၊ ယခင္ ပြါးတဲ့စိတ္နဲ႔ အခု ပြါးလိုက္တဲ့စိတ္ မတူတာကုိ သမာဓိအားေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ ေတြ႔ရမယ္၊ မၿမဲတဲ့ အနိစၥ သေဘာ၊ ကိုယ့္အလိုကုိ မေဆာင္တဲ့ အနတၱသေဘာ၊ ဆင္းရဲျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡသေဘာလို႔ ေခၚတဲ့ လကၡဏာေရး သံုးပါးကို ထင္ျမင္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းပါလို႔ နံပါတ္ (၂) ေန႔စဥ္က်င့္၀တ္ကို ခ်မွတ္ေပးျပန္ပါတယ္။
ယခုလုိ ရႈျခင္းဟာ ေရွးပါရမီ(ယခုလို ျပဳခဲ့ဘူးတဲ့ ေရွးကံ)အားနည္း လို႔ ရဟႏၱာ မျဖစ္ေသးေသာ္လည္း ေနာက္ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ပါရမီ ကုသုိလ္ထူးျဖစ္ပါတယ္။ အခုဘ၀မွာလည္း ေလာကီဘက္မွာ ေမတၱာအက်ိဳးအတိုင္း ေကာင္းက်ိဳးခံစားရလိမ့္မယ္။
၃။ ဘုရားမ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ၊ ေသာက္ေတာ္ေရမ်ားကို ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္း ကုသုိလ္ယူ၍ ဘုရား၀တ္ျပဳျခင္း။
ဒါကေတာ့ သာသနာ့ ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ ရွိခုိးရမယ္လုိ႔ ဥပေဒ မခ်မွတ္ေပမယ့္ မျဖစ္မေန ျပဳသင့္တဲ့ က်င့္၀တ္ တစ္ခုပါ၊ ဘုရားရွင္ကသာ ဒါကေတာ့ ကုသိုလ္ ဒါကေတာ့ အကုသုိလ္ စသည္ ေဟာၾကားမထားခဲ့ရင္၊ ကုသုိလ္ရဲ့ ေကာင္းက်ိဳး အကုသုိလ္ရဲ့ မေကာင္းက်ိဳးေတြကို ဒကာ ဒကာမေတြကို ေဟာၾကား ညႊန္ျပ မဆံုးမခဲ့ရင္ က်န္ခဲ့တဲ့အခု သာသနာမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ အဖို႔ လွဴမယ့္ သူ မရွိလုိ႔ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းၾကမယ္ေလ။ အဲဒီေက်းဇူးေလးကိုပဲ အာရုဏ္ျပဳၿပီး ရွိခုိး ထုိက္ေနပါၿပီ။
၄။ သာသနာ့တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ရန္ ေမတၱာပို႔ ဆင္ျခင္၍ အရုဏ္ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၾကျခင္း။
ကိုယ္နဲ႔ ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမစပ္ သဒၶါတရားသက္သက္နဲ႔ ဤဆြမ္းနဲ႔ ပစၥည္းေလးပါးကို လွဴဒါန္းၾကကုန္ေသာ ဒါယကာ ဒါယိကာမ အေပါင္း နတ္အေပါင္းတုိ႔ေဘးရန္ကင္းကြာ က်မ္းမာ ခ်မ္းသာ ၾကပါေစ။ ဒုကၡ ေတြ ၿငိမ္းၾကပါေစ၊ စီးပြါးေတြ အဆင္ေျပၾကပါေစ၊ စသည္ကို ဆြမ္းအလွဴခံေနစဥ္မွာပဲ မ်က္လံုးကို မွိတ္ၿပီး လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေမတၱာ ပို႔သၿပီး ဆင္ျခင္ အမွ်ၾကရမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဤဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးျခင္းဟာ ဆာေလာင္ မြတ္သိတ္ျခင္းကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ရံု သာသနာ့တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဖုိ႔သာ ရည္မွန္းၿပီး သံုးေဆာင္ပါ့မယ္လုိ႔ အဓိ႒ာန္ျပဳၾကရတယ္။ ျပဳျပဳသမွ် ကုသုိလ္အဖို႔ကိုလည္း မိဘ ဆရာ သံဃာေတာ္ေပါင္း ဒါယကာ ဒါယိကာမ အေပါင္း နတ္အေပါင္းတို႔အားလည္း အမွ် ေပးေ၀ၾကဖုိ႔ ကိုလည္း ခ်မွတ္ေပးပါတယ္။
၅။ ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို သန႔္ရွင္း ေသနာသန က်င့္၀တ္ကို ျဖည့္က်င့္၍ ကုသုိလ္ပါရမီ ရယူျခင္း။
စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ေပးေစတဲ့အထဲမွာ ပတ္၀န္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရးက အဓိက ပါ၀င္ပါတယ္၊ ေခတၱခဏ ေက်ာင္းမွာ ေနတံုး ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရးကုိ ျပဳလုပ္ရင္း ကုသုိလ္ရေစခ်င္တာလဲ နံပါတ္ ၅ အခ်က္ပါ။
၆။ ေခတၱ ဆင္ျခင္ပြါးမ်ား အနားယူျခင္း။
ျခေသၤ့ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဟာ ေရွ႕က သားေကာင္းကို ဖမ္းဖို႔အတြက္ အားယူဖုိ႔ ေနာက္ကို တစ္လွမ္း ဆုတ္တက္ ပါတယ္၊ ကိေလသာတုိက္ပြဲ၀င္ ရွင္ရဟန္းတို႔အတြက္လဲ အင္အားျဖစ္ေစဖုိ႔ အနားယူ က်ိန္းဆက္ ၾကတဲ့အခ်ိန္ကလဲ မျဖစ္မေန ခ်မွတ္ေပးရတဲ့သေဘာပါ။
၇။ (၉း၀၀)မွ (၁၀း၀၀)ထိ တရားထိုင္ ရႈပြါးနည္းကို နာယူ ပြါးမ်ားျခင္း။ (ပရိပတၱိလုပ္ငန္း)
၈။ (၁၀း၀၀)မွ (၁၀း၃၀)ထိ က်က္မွတ္စရာရွိေသာ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို က်က္မွတ္ျခင္း။(ပရိယတၱိလုပ္ငန္း)
၉။ ေရခ်ိဳးျခင္း(၁၀း၃၀)မွ (၁၁း၀၀)ထိ ေရခ်ိဳးတုိင္း ဤေရသည္ ေအးျမၿပီး ကိုယ္ လက္ စသည္ကို သန႔္ရွင္းၾကည္လင္ေစသလို သတၱ၀ါမ်ားလည္း ေရလို ေအးျမၿပီး ကိေလသာ အညစ္အေၾကးမွ ကင္း၍ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ၾကည္လင္ သန္႔ရွင္းၾကပါေစ ဟု ေမတၱာပြါး၍ ျဖစ္ပ်က္ရႈျခင္း။
၁၀။ (၁၁း၁၅)မွ (၁၂း၀၀)ထိ သာသန တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ရန္ ေမတၱာပို႔ ဆင္ျခင္ အမွ်ေ၀၍ ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျခင္း။ (အရုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးနည္းတူ ေမတၱာပြါးျခင္း)
(အစၦရသဃၤာတမတၱမၸိ ဘိကၡေ၀ ေမတၱစိတၱံ ဘာေ၀ထ၊ ရ႒ပိ႑ံ ဘုဥၨတိ)
၁၁။ (၁၂း၀၀) မွ (၁၂း၃၀)အထိ ဆင္ျခင္ပြါးမ်ား၍ အနားယူျခင္း။
၁၂။ (၁း၀၀)မွ (၂း၀၀)အထိ မိမိ သင့္ေလ်ာ္အဆင္ေျပမည့္ ေနရာမွာ သင့္ေလ်ာ္သလို ဗုဒၶစာေပမ်ားကုိ ေလ့လာက်က္မွတ္ျခင္း။
၁၃။ (၂း၀၀) မွ (၃း၃၀) သက္သာသလို တရားႏွလံုးသြင္း ပြါးမ်ားျခင္း။
၁၄။ (၃း၃၀)မွ (၅း၀၀)အထိ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို က်က္မွတ္ျခင္း(ပရိယတၱိလုပ္ငန္း)
၁၅။ (၅း၀၀)မွ (၆း၀၀)အထိ သမဂၢအခ်င္းခ်င္း အက်ိဳးရွိမည့္အျပစ္မရွိေသာ စကားေျပာဆိုေဆြးေႏြးျခင္း။
၁၆။ (၆း၀၀)မွ (၇း၃၀)အထိ ေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္၀န္က်င္ကို သန္႔ရွင္းျခင္းေသနာသန၀က်င့္၀တ္ကို ျဖည့္က်င့္၍ ကုသုိလ္ ပါရမီကို ရယူျခင္း။
၁၇။ သာသနာ့တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ရန္ ေဆးအျဖစ္ ေမတၱာပို႔ ဆင္ျခင္ အမွ်ေ၀၍ ေဖ်ာ္ရည္ ဘုဥ္းေပးျခင္း။ အလွဴရွင္တုိ႔ကို ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀ျခင္း။
၁၈။ (၇း၃၀)မွ (၈း၀၀)အထိ ဆင္ျခင္ပြါးမ်ား ေခတၱ အနားယူျခင္း။
၁၉။ (၈း၀၀)မွ (၉း၀၀)အထိ ဘုရား၀တ္ျပဳရွိခုိးျခင္း။
၂၀။ (၉း၀၀)မွ (၁၀း၀၀)ထိ စႀကၤန္ေလွ်ာက္၍ တရားႏွလံုးသြင္း ပြါးမ်ားျခင္း။
၂၁။ (၁၀း၀၀)မွ စ၍ တရားႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္၍ အိပ္စက္ အနားယူျခင္း။ စတဲ့ ေန႔စဥ္တာ၀န္ေတြနဲ႔ သံုးရက္တာ ကုသုိလ္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ခြင့္ရေအာင္ စီမံေပးထားပါတယ္။ အေလ့အက်င့္မရွိေတာ့ အစပိုင္း ဘာပဲလုပ္လုပ္ ပင္ပန္းၾကမယ္၊ ပံုမွန္ သံုးနပ္ စားသံုးေနၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ ညေနစာ တစ္နပ္ ေလ်ာ့သြားေတာ့ စိတ္ထဲ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ၾကမယ္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဒါလည္း အေလ့အက်င့္တစ္ခုပါ။ စားေနက် မုိ႔လို႔ စားခ်င္ေနတာ၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ အလိုကို လိုက္ေနလုိ႔ လိုခ်င္ ေတာင့္တ ေနတာပါ။ ထမင္း တစ္နပ္ စားရဖုိ႔အတြက္ ျပဳလုပ္ရတဲ့ တာ၀န္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ သိပါတယ္၊ အရင္ဆံုးရွာရ ေဖြရတဲ့ တာ၀န္ေတြ၊ ရရွိလာျပန္ေတာ့လည္း စီမံရတဲ့ တာ၀န္ေတြ ၊ ခ်က္ရ ျပဳတ္ရတဲ့တာ၀န္ေတြ၊ ေပးလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ မနဲပါဘူး။ သာသနာ့တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္မယ္လို႔ ရည္ရြယ္သူေတြအတြက္ ဘုရားရွင္က တာ၀န္ တစ္ခု ေပါ့ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းခုိင္းျခင္းပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ယေန႔ဆို သံုးရက္ ျပည့္ေျမာက္လို႔ ေနာက္ရက္ေတြဆို မိသားစုတာ၀န္၊ အလုပ္တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ရေတာ့မယ္၊ ေခတၱ ႀကံဳရခဲတဲ့ ဒုလႅဘ ကုသုိလ္ကုိ ယူၾကၿပီးေတာ့ လူ႔ေလာကထဲ ျပန္၀င္ၾကေတာ့မယ့္ ဒုလႅဘရဟန္းေတြ လူ၀တ္လဲၾကေတာ့မယ့္ေန႔ေပါ့။ ရဟန္း၀တ္ေနစဥ္အတြင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံေတြကို ေစာင့္ထိန္းခဲ့ ေစာင့္ထိန္းခဲ့ ပုထုဇဥ္တို႔ သဘာ၀ အမွားဆိုတာ မကင္းႏိုင္ၾကဘူး၊ လစ္ဟင္းတဲ့တာ၀န္ေတြလည္း ရွိခဲ့မယ္၊ ျပဳက်င့္ရမယ့္ ၀တၱရားေတြလည္း က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္၊ ဒါေတြကို ျမင္လို႔ ဆရာေတာ္က ရဟန္း သိကၡာခ်ၿပီး ခ်က္ျခင္း လူ၀တ္လဲမေပးပဲ သာမေဏ ဘ၀နဲ႔ ေက်ာင္းရဲ့ သန္႔ရွင္းေရးေတြကို ထပ္မံ လုပ္ခုိင္းတယ္။ ေက်ာင္းရွိ သံဃာေတာ္ေတြထံ အျပစ္ေတြ ေျပေလ်ာ့ဖုိ႔ ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ခုိင္းတယ္၊ ျပန္ၿပီး အပ္ထားခဲ့မယ့္ သကၤန္းေတြကိုလည္း ေလွ်ာ္ဖြတ္သန္႔စင္ၿပီးမွ သာမေဏကေန လူ၀တ္ လဲေစတယ္၊ ငါးပါးသီလကို လည္း ခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ့သလို႔ လုံၿခံဳေအာင္ ေစာင့္ထိန္းဖို႔ အထပ္ထပ္ မွာၾကား၊ ရခဲတဲ့ ကုသုိလ္ကို ေနာက္ထပ္ ယူတက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ သင္ၾကား၊ သံုးရက္တာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သာသနာ့ တာ၀န္ေတြကို ညေနပုိင္းမွာ အဆံုးသတ္ေစခဲ့ပါတယ္။
မိမိတုိ႔အဖို႔ သာသနာမွာ တစ္မိနစ္ပဲ ေနခဲ့ ေနခဲ့၊ တစ္နာရီပဲ ၾကာခဲ့ၾကာခဲ့၊ မိမိအတြက္လည္း ေကာင္းက်ိဳးေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၿပီး သူတစ္ပါးအတြက္လည္း ေကာင္းက်ိဳးေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ၾကည္ႏႈးစရာပါ။ ငါေတာ့ျဖင့္ သံုးရက္ထဲ ေနႏိုင္ခဲ့တယ္၊ သူကေတာ့ျဖင့္ တစ္လ။ အခ်ိဳ႕မ်ားဆို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာခဲ့တာ ဆိုၿပီး ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ ျဖစ္စရာ မလုိပါဘူး၊ ေနထိုင္တဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ေနထုိင္ႏုိင္ သေလာက္ကေလးပဲ ေကာင္းေအာင္ ေနႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘ၀ ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရပါတယ္။ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေလးေတြနဲ႔ အေကာင္းဆံုး အခြင့္အေရးေတြကို ယူတက္ဖုိ႔၊ တိုေတာင္းလွတဲ့ လူ႔ဘ၀မွာ ရခဲလွတဲ့ အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်တက္ဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးဆိုတာ သိလိုက္မယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္ ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေနာင္ အားလပ္ရက္မ်ား ရရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းတိုက္ရဲ့ ေ၀ယ်ာေ၀စၥေတြကို လာေရာက္ ကုသုိလ္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ၊ မိမိတို႔ရဲ့ သားသမီးေတြကိုလည္း သာသနာ့ တန္ဘိုးကို မိမိသိသေလာက္ ေျပာျပၿပိး ျဖန္႔ေ၀ႏိုင္ၾကပါေစ။ သာသနာ့အေမြေတြကိုလည္း လက္ဆင့္ကမ္း ျဖန္႔ေ၀ႏိုင္ၾကပါေစ၊ တန္ဘိုးရွိလွတဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီးကို တန္ဘိုးရွိလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ႀကံဳခုိက္ အရွည့္ခန္႔ တည္တန္႔ဘို႔ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္း ႏိုင္ၾက ပါေစလို႔ စာေရးသူအေနနဲ႔ ဘ၀ေကာင္းက်ိဳး ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ဘိကၡဳပ႑ိ(လကၤာဒီပေက်ာင္းသား)

Sunday, January 25, 2009

Chinese New Year of Ox


Chinese New Year of Ox
Chinese have a unique way of representing the New Year through animals. They have 12 different animals to represent each year of the 12 year -cycle and the order remains the same throughout with the year of the rat beginning the cycle and the year of the boar/ pig ending the same. As the Chinese year 2008 was signified as the year of the rat, the following year, 2009, is going to be the year of the ox. Chinese New Year of OX, 2009 will fall on January 26th and will mark the 15 day long festivities beginning on the said date and going on till the 9th February.

Preparations for the Chinese New Year of Ox, 2009 will begin months in advance so that the celebrations be observed in the highest magnitude and splendor. As the different years of the 12 year cycle are characterized by different animals, people born on the different years also feature different traits and characters and most often then not, they are believed to be influenced and inspired by the animals of the particular year they are born in. With this article on Chinese New Year of Ox, 2009 we strive to hold forth the interesting characteristics and features of the Ox and how babies born in this year can be expected to display similar traits.

All years ending in an odd number are Yin and the ones with an even number ending are considered to be the Yang forms according to the Chinese methods of the calender cycle. Therefore the Ox year 2009 will have Yin forms along with the character of the Ox. Ox characterizes a dependable, patient, methodical and calm, hardworking, materialistic as well as an ambitious character. The Ox years so far have been 1901, 1913, 1925, 1937, 1949, 1961, 1973, 1985, 1997 and now 2009 followed by 2021 (according to the 12 year cycle).

People born in the Chinese New Year of Ox, 2009 will preponderantly have the below mentioned traits in their character: Leadership qualities, dependable, great organizers, loyal, patient as well as strong and responsible. They are also some of the best people one can have as colleagues in the work place as they are believed to posses strong work ethics and display their creative side as well, especially when it comes to decorating their home.

Since the people born in the Ox year are also trusted to be reliable and logical, people generally turn towards them for suggestions and guidance. Their honesty and eye for details also helps them to prove their worth both in the workplace as well as in their personal lives.

However there are a few negative traits associated with the character of the Ox that also is reflected through the people born in the ox years. Attributes like being narrow minded, stubborn, with low public relations skills and also very far from being emotional are generally associated with people born in this year.

With these and many more fascinating elements, Chinese New Year of Ox, 2009 is just about to arrive. So get set to welcome the year and have a very prosperous New Year ahead.

Saturday, January 24, 2009

ႀကံဳရခဲတဲ့ ဒုလႅဘပြဲ(စကၤာပူ)



ႀကံဳရခဲတဲ့ ဒုလႅဘ ပြဲ

ေနရာ၊ ဓာတ္ေတာ္ေက်ာင္း စကၤာပူႏီုင္ငံ
အခ်ိန္ ညေန သံုးနာရီခြဲ
ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔အတြက္ အေလးထား ကိုးကြယ္ရာဟာ ဗုဒၶ သာသနာပါ၊ ႀကံဳလာသည့္ပြဲကို လက္မလြတ္တမ္း ဆင္ႏြဲခ်င္တဲ့ ေစတနာဟာလည္း ျမန္မာသာမက ကမၻာကပါ အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ ထူးကဲပါတယ္၊ ကုိယ့္အုိး ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ေနရာ ကုိယ့္ေဒသမွာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာပြဲတစ္ခု ဆင္ႏြဲဖို႔အတြက္ ခဲယဥ္းမႈ မရွိေပမယ့္ ေရျခားေျမျခားမွာ ျပဳလုပ္ရတဲ့ ပြဲေလာက္ ခတ္ခဲမယ္ မထင္ပါဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒုလႅဘ ဒုလႅဘလုိ႔ ႏွစ္ခြန္းတပ္ ေခၚခ်င္ခဲ့တာပါ၊
စကၤာပူကုိ အလည္သေဘာ ေရာက္ရွိခဲ့တယ္၊ ဓာေတာ္တုိက္လို႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ တည္းခုိခြင့္ရတယ္၊ ငယ္ဆရာကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေတာ့ ဧည့္သည္လုိ မေနဘဲ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေတြ ေပးေနခဲ့တယ္ေလ။ စကၤာပူမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ေရႊျမန္မာ တို႔အဖို႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔ အိမ္ အိမ္နဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ ေန႔စဥ္နီးပါး ေငြရွာေနၾကရတာပါ၊ အခ်ိန္သည္ ေငြပဲ ဆုိတဲ့ စကား ဒီေနရာမွာ အေတာ့္ကို မွန္ေနမွာပါ၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ အလုပ္သမားခ ရွင္းကတည္းက နာရီနဲ႔ တြက္ၿပီး ရွင္းတာပါ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈ ရွိသေလာက္ အသံုးျပဳရတဲ့စားရိတ္၊ ေနထိုင္စားရိတ္၊ သြားလာရတဲ့ စားရိတ္ေတြက အေတာ့္ကို ျမင့္ပါတယ္၊ တေန႔ အလုပ္မရွိရင္ တေန႔ သိသာတဲ့ ေနရာပါ၊ ၀င္ေငြလည္းေလ်ာ့၊ ထြက္ေငြကလည္း ေ၀ါ ကနဲ ဆိုေတာ့ မလြယ္ၾကဘူးေပါ့။။။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ကို အခ်ိဳ႕ ႏွစ္ရက္၊ (ရံုးပိတ္ရက္)နားရတယ္၊ အခ်ိဳ႕ တနဂၤေႏြေန႔ တစ္ေန႔သာ နားရတယ္၊ တစ္ခါတေလ အိုဗာတိုင္ ဆင္းရတဲ့ ရက္က ရွိေသး၊ ကုန္က်ထားတဲ့ ေငြေလး ကာမိေအာင္ ျပန္လည္ ရွာေဖြ ရတဲ့အင္အား မေသးေလေတာ့ စိတ္မပါလည္း လုပ္၊ စိတ္ပါလည္း လုပ္ ဆိုတဲ့သေဘာပါ။
တရုတ္ေတြ အမ်ားစု ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေလေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ဆိုတာ ရွိစၿမဲေလ၊ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ခါ က်င္းပၾကတယ္၊ အဲဒီရက္ေတြမွာ ရွိသမွ် အလုပ္အားလံုး ရပ္ဆိုင္းၿပီး ပြဲေတာ္ ဆင္ႏြဲၾကတယ္ေပါ့၊ သူတုိ႔ ဆင္ႏြဲတဲ့အခ်ိန္ ျမန္မာေတြြြအအအဖို႔ အနားယူဖုိ႔ရက္ ရရွိၾကတယ္၊ ဒီႏွစ္က စေန တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္နဲ႔ တုိက္ေနေတာ့ ဆက္တုိက္ နားရက္ေတြ ပိုၾကတယ္၊ သာမာန္ ေတြးၾကမယ္ဆိုရင္ ပင္ပနး္သမွ် တေနရာ အပန္းေျဖရာေနရာကို ေရြးၿပီး မိသားစုလိုက္ ခရီးထြက္သင့္ၾကတာပါ၊ ပင္ပန္းသမွ်ကို အေပ်ာ္နဲ႔ ေျဖသိမ့္ၾကမယ္ေပါ့၊ လူတစ္ရာမွာ ရွစ္ဆယ္ရာႏႈန္း ဒီလို အေတြးမ်ိဳး ေတြးမိၾကမွာပါ။ ထူးျခားတာတစ္ခုက က်န္တဲ့ ႏွစ္ဆယ္ရာႏႈန္းပါ၊ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္အမိေျမမွာလို ႀကီးမားတဲ့ ရွင္ျပဳ ရဟန္းခံပြဲ ျဖစ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ မထင္မိခဲ့။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအဖို႔ ပြဲႀကီးႀကီးဆင္ႏြဲဖုိ႔ ခဲယဥ္းတဲ့ ေနရာမို႔ပါ၊
ႀကံဳတံုး ဗဟုသုတ သိတာေလး ေျပာျပခ်င္တယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ ဆူညံမႈကို စည္းကမ္းနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္တာကို စကၤာပူမွာ ေတြ႔ရတယ္၊ ေဘး ပတ္ခ်ာလည္ အိမ္က လူအ၀င္အထြက္မ်ားတယ္၊ ဆူညံသံေတြ ျပဳလုပ္တယ္ဆိုရင္ က်န္တဲ့ ေဘးအိမ္က မေက်နပ္ရင္ တိုင္ၾကားလို႔ ရတယ္ေလ၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ တာ၀န္ရွိသူေတြ လာေရာက္ သတိေပးတယ္။ သတ္မွတ္တဲ့ အႀကိမ္အေရလြန္သည္အထိ တိုင္ၾကားမႈ ရွိေနမယ္ဆုိရင္ အတုိင္ခံရတဲ့ အိမ္ အေရးယူ ခံရပါတယ္၊ ဒါကေတာ့ ဥပေဒေၾကာင္းအရပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရႊျမန္မာေတြအဖို႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရာတာက သူတုိ႔ ႏိုင္ငံသားေတြ ဆူညံ့သံ ျပဳရင္ ကိုယ္က မွန္ေန ေပမယ့္ မတိုင္ရဲဘူးေလ၊ သူတို႔ တုိင္ရင္သာ ခံရစၿမဲပါ၊ ဧည့္သည္တုိ႔ရဲ့ ဆံုးရႈံးတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခုေပါ့။ ဒါက စပ္မိလုိ႔။
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ကူး အလုပ္ပိတ္ရက္မွာ ျမန္မာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ တန္ဘိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို တန္ဘိုးရွိတဲ့ ေနရာမွာ အသံုးခ်ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ ညေနပိုင္းက စလို႔ ဆံခ်ျခင္းလုပ္ငန္း စတင္ပါၿပီ။ သာသနာ့ေဘာင္ ေရာက္ရွိဖို႔ ပထမအဆင့္ ဆံ မုတ္ဆိတ္ ပယ္တဲ့ ကိစၥ၊ သကၤန္း ၀တ္ရံုရတဲ့ ကိစၥနဲ႔ သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္းဆိုတဲ့ လုပ္ငန္းအပါအ၀င္ သံုးမ်ိဳးျပည့္စံုမွ သာသနာမွာေနတဲ့ ရွင္သာမေဏ ျဖစ္ခြင့္ရတာပါ၊၊၊ အိမ္ရွင္မေတြအဖို႔ အေတာ့္ကို ေပးဆပ္ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ၊ ကိုယ့္အိမ္သားရံုးပိတ္ ႏွစ္ကူးအားရက္မွာ ဘယ္လို ေပ်ာ္မယ္၊ ဘယ္သြားမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ႀကံရြယ္ထားၾကမွာပါ၊ အဲဒီအေတြးေတြကို ရင္ထဲ မ်ိဳသိမ့္၊ ကိုယ့္အတိတ္ကံအားနဲခဲတဲ့ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ခြင့္ကို ရေအာင္ ယူၾကမယ္ဆိုတဲ့ ကုသုိလ္အေတြး ကုိယ္စီ ေမြးဖြားေစခဲ့ၾကတယ္၊ အေတာ့္ကုိ ခ်ီးၾကဴး ထုိက္ပါတယ္၊ လူသာမာန္တို႔ က်င့္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းအတြက္ လူသာမန္တို႔ ျဖည့္ႏိုင္ခဲတဲ့ ပါရမီကို ျဖည့့္ဆည္းေပးခဲ့ၾကတယ္ေလ၊ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ၾက၊ မုဒိတာ ကိုယ္စီ ပြါးခဲ့ၾကၿပီး ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ သရဏဂံုေဆာက္တည္၊ သကၤန္းခ်ည္ၾကၿပီး သာမေဏရက်င့္၀တ္ ကိုယ္စီ ၀တ္ဆင္ခဲ့ၾကတယ္၊
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု တင္ျပဖုိ႔ ႀကံဳလာတယ္၊ ဦးေဆာင္တဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ့ အျပစ္ကိုရႈ အေကာင္းျပဳေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေပၚလြင္ခဲ့တယ္၊ သာမာန္ဆိုရင္ ဒကာ ဒကာမတို႔ရဲ့ ဖိအားလို႔ဆိုရမယ့္ အျပစ္ျမင္တိုင္း မေျပာဆိုရဲတဲ့ အားနာမႈက ဆရာေတာ္ေတြအတြက္ အခတ္ ေတြေစတာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဓာတ္ေတာ္ဆရာေတာ္အေနနဲ႔ အဲဒီျဖစ္သင့္တဲ့ အျပစ္ကို ရဲ၀ံ့စြာ ညႊန္ၾကားေပးခဲ့တယ္၊ ဒီလုိပါ၊ သရဏဂံုေဆာက္တည္ေနရင္းနဲ႔ ကိုရင္ႀကီးတစ္ပါးရဲ့ လက္မွာ လက္သန္းႏွစ္ေခ်ာင္း ရွည္ေနတာေတြ႔ခဲ့တယ္၊ ရွင္သာမေဏတို႔အတြက္ အက်ည္းတန္ေစတဲ့ အရာတစ္ခုပါ၊ လူၾကားထဲမွာ အဲဒီအျပစ္ကုိ ေျပာလိုက္ရင္ သူ႔ကို အရွက္ခြဲသလုိ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ ျပႆနာကို ႀကိဳတင္ သိျမင္တဲ့အတုိင္း ဘုရားလတ္ထပ္ေတာ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးကို အရင္ေျပာျပလုိက္တယ္။
ျပႆနာက မိန္းခေလးကို အလိုမတူ ျပဳက်င့္မႈ
ျပဳက်င့္သူလို႔ စြတ္ဆြဲခံရသူက ရဟန္းငယ္တစ္ပါး
စြတ္ဆြဲၾကသူေတြက ရပ္သူ ရြာသားမ်ား။
သင္ အေတာ့္ကုိ အံ့ၾသသြားသလား၊ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးအေနနဲ႔ ဒီလို ျပႆနာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ ဘူးလို႔ သင္ ထင္မွတ္ထားလို႔ပါ၊ ဇစ္ျမစ္ကို သိရင္ ရွင္းသြားမွာပါ။ ထုိရဟန္းငယ္ စၿပီး ၀တ္ကတည္းက သူ႔ရဲ့ လွပတဲ့ လက္သည္းရွည္ေလကုိ ျမတ္ႏိုးလို႔ မျဖတ္ပစ္ခဲ့ဘူး။ တရားဘာ၀နာမွာ မေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္ေလာက္သည္အထိ အဲဒီလက္သည္းကို စြဲလန္းေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ အဲဒီေန႔က ၿမိဳထဲကို ဆြမ္းခံ တစ္ပါးထည္း ၾကြတဲ့ေနေလ၊ အဲဒီရဟန္းငယ္ရဲ့ ရူပါရံုကို သူငါထက္ တံုေနေအာင္ ႏွစ္သက္ေနတဲ့ ရြယ္တူ မိန္းခေလးတစ္ဦးရွိခဲ့တယ္၊ အဲဒီမိန္းခေလးက ရဟန္းငယ္နဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ၾကံဳတိုင္း ခ်စ္ေရးဆိုခဲ့တယ္၊ ရဟန္းငယ္လဲ ျငင္းပယ္ေနဆဲပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိန္းခေလးက အတင္းအက်ပ္ ေတာင္းဆိုၿပီေလ၊ တူႏွစ္ကုိယ္ တဲအိုပ်က္မွာ ေနရ ေနရ ဆိုတဲ့ စကားလဲ ပါမွာေပါ့။ ရဟန္းငယ္က ဒီတစ္ခါေတာ့ အျပတ္ ျငင္းလိုက္တယ္ထင္ပါရဲ့။ နာၾကည္းေစမယ့္စကား၊ သူ႔အေပၚ စိတ္ပ်က္ၿပီး လက္ေလ်ာ့ ေစမယ့္စကားကို သံုးလိုက္မိမယ္ထင္တယ္၊ ေစတနာနဲ႔ ေျပာမိတဲ့စကားျဖစ္ေပမယ့္ နားလည္ ႏိုင္မယ့္ တရားဓာတ္ခံ မရွိေလတဲ့ မိန္းမငယ္မွာေတာ့ ေဒါသ ပြါးခဲ့တယ္ေလ၊ မစာ၇တဲ့ အမဲ သဲနဲ႔ ပက္ခ်င္တဲ့စိတ္အထိ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊
ဒါနဲ႔ ဒီရဟန္း အရွက္ကြဲေစရမယ္ဆိုတဲ့ အညွိဳးနဲ႔ လမ္းမွာ ဆံုတံုး သူ႕ကိုယ္သူ လက္သဲေတြနဲ႔ ခ်စ္ၿပီး ေသြးထြက္ေအာင္ ျပဳ၊ အ၀တ္အစားေတြ ဖယုိဖရဲျဖစ္ေအာင္ ႀကံဖန္၊ ေဟာဒီရဟန္းေလး လုပ္ႀကံ ဖ်က္စီးဟန္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ ငိုေကၽြးေနတယ္။ ေရွ႕ေနာက္ စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ ညာဏ္ နည္းပါးတဲ့ လူငယ္ေတြကေတာ့ ရဟန္းနဲ႔မွ မတန္ လုပ္ရက္ေလတယ္ ဆိုတဲ့အေတြးဆိုးနဲ႔ ရဟန္းငယ္ကို ဖမ္းဆီး အျပစ္စီရင္ဖုိ႔အထိ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ထုေထာင္း ရုိက္ႏွက္ ဖမ္းဆီးၿပီး အလာ လမ္းမွာ ရပ္ရြာ လူႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ျပႆနာ ဇစ္ျမစ္ကုိ ေမးၾကည့္တယ္၊ အမ်ိဳးသမီးကလည္း မပို္င္ရင္ ဘယ္လုပ္ပါ့မလဲ၊ အဲဒီရဟန္းပါ၊ သူ႔ကုိ လက္သည္းနဲ႔ ကုတ္ဖဲ့တယ္။ ဖ်က္စီးဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ကၽြန္မကို ေစာ္ကားပါတယ္၊ ေဟာ့ဒီမွာ ၾကည့္ပါ၊ သူ႔မွာ ပါတဲ့ လက္သည္းနဲ႔ ကုတ္ခ်စ္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြပါလို႔ ေျပာေတာ့ လူႀကီးက စဥ္းစားတယ္၊ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ေအာင္ေပါ့။ ရဟန္းငယ္ရဲ့ လက္ကို ၾကည့္ေတာ့ ကုတ္ဖဲ့ထားတဲ့ ေသြးစ မေတြ႔၊ မိန္းခေလးရဲ့လက္မွာပဲ ေတြ႔ေလေတာ့ ျပႆနာကို အားလံုးနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပ ေစခဲ့တယ္၊
အဲဒီျပႆနာ ဘုရားထံပါးထိေရာက္သြားေတာ့၊ ရဟန္း သာမေဏမ်ား လက္သည္းရွည္ မထားရလုိ႔ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ခဲ့တယ္၊ ဒီျပႆနာကို ဘုရားရွင္တုိ႔အဖို႔ ႀကိဳသိၿပီးသားပါ၊ အေၾကာင္းအရာ မေပၚပဲ သတ္မွတ္မယ္ဆိုရင္ စည္းကမ္းေတြမ်ားလို႔ ဆုိၿပီး သာသနာကို ၀င္ေရာက္ဖုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကမယ္၊ မၾကဴးလြန္ဘဲနဲ႔ ႀကိဳသတ္မွတ္ရင္ က်န္တဲ့ သံဃအဖြဲ႔အ၀င္ေတြကို ေဆာ္ကားရာ ၾကမယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္တိုင္း အေၾကာင္းအရာ မေပၚပဲ စညး္ကမ္း မသတ္မွတ္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္မုိ႔လိုကြယ္၊ အခု ကုိ၇င္ ၀တ္မယ့္ ညီငယ္မွာ ရွိတဲ့ လက္သည္းရွည္ေလး မသင့္ေတာ္လုိ႔ ညွပ္ေပးပါလို႔ ေမတၱာဓာတ္ခံ ပါတဲ့ စကား မိ္န္႔ၾကားေတာ့ နာခံသူလည္း ေက်နပ္သြားတယ္ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္ပါးသီလ ေဆာက္တည္ၾက၊ တရားနာေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြရဲ့ အပူေဇာ္ကိုခံ၊ လိုက္နာရမယ့္ က်င့္၀တ္ေတြ ေဆာင္ထားၿပီး ပထမေန႔ ရွင္ျပဳပြဲ ၿပီးဆံုးခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေန႔ သိမ္၀င္ၿပီး ရဟန္းျဖစ္ၾကေတာ့မယ့္ သာမေဏေတြကို တစ္ညတာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ေတြးပီး ပီတိ ျဖစ္ေစေတာ့မယ္။
ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ သာသနာရဲ့ ေက်းဇူးကို မေမ့ၾကဖုိ႔၊ တက္ႏိုင္ရင္ ရခဲတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာမွာ အခြင့္သာတံုး ေနၾကည့္ၾကဖို႔၊ ပါရမီျဖည့္ေပးသူတုိ႔အဖို႔လည္း ကိုယ္မတက္ႏုိင္ေပမယ့္ လုပ္ႏိုင္သူတို႔ကို သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ေမြးၿပီး ေထာက္ပံ့ၾကဖို႔၊ ရဲ၀ံသူတို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့လမ္းကို ေကာင္းမြန္စြာေလွ်ာက္လွမ္းေစေအာင္ တုိက္တြန္းၾကဖို႔၊ အမ်ဳိးဂုဏ္၊ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာဂုဏ္ေတြကို ေရာက္ရာအရပ္မွာ ရဲ၀ံ့စြာ ေစာင့္ထိန္းဖုိ႔ အေရးႀကီးဆံုးပါဆိုတာ ဒီေနရာမွာ အထူးတင္ျပလုိတယ္၊ ဦးေဆာင္သူ အပူေဇာ္ခံထုိက္တဲ့ ဆရာသမားေတြအတြက္လည္း အျပစ္ျမင္ရင္ ျပင္ေပးႏိုင္တဲ့သတိၱ ရွိၾကဖုိ႔ ဆိုတာေတြဟာ ဒီရဟန္းခံပြဲမွာ သခၤန္းစာ ရရွိခဲ့တယ္။ စာဖတ္သူ အေနနဲ႔လဲ ဒီႀကံဳခဲ ျပဳႏိုင္ခဲတဲ့ အလွဴပြဲကို သာဓုေခၚလုိက္ပါ၊ သင္လည္း ထပ္တူ ရရွိခံစားႏုိင္မွာပါ ဆိုတဲ့ စကား လတ္ေဆာင္တစ္ခု ထားခဲ့ပါ့မယ္၊ ထပ္တူကုသုိလ္ ရႏုိင္ေစလိုတဲ့ ေစတနာ မွ်ေ၀ပါရေစ။
ဘိကၡဳပ႑ိ(လကၤာဒီပေက်ာင္းသား)

Wednesday, January 21, 2009

ျမွားတစ္စင္းရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ

ပင္လယ္ကို မွ်ားယူဖုိ႔
ထြက္လာခဲ့ၿပီးမွေတာ့
ျမစ္တစ္စင္းကို ထမ္းၿပီး
ငါ လွည့္မျပန္ခ်င္ဘူး.....။

ျမွားတစ္စင္းရဲ႕ တန္းဖုိးကို
ေလးညွဳိ႕ရွင္ အသိဆုံးပါ
ေသခ်ာ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီးမွ
ပစ္လႊတ္လုိက္တဲ့ ျမွား
ပစ္မွတ္ထိမွ ျဖစ္မယ္......။
မိုးတိမ္ေတြလုိ အိမ္အျပန္ ၊ ေကာင္ကင္ကို ၀တ္ရုံျပီး ၊ ျခေသၤ့တုိ႔ရဲ႕ ကပြဲမွာ ၊ ပန္းပြင့္စည္း၀ါးႏွင့္ ၊ လမင္းကိုတြဲၿပီး
ငါ အတူ ကမယ္......။ (အရွင္အစၧရိယ)

အႏႈိင္းမရွိေသာ ပီတိ

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ရြယ္စဥ္က စလို႔ သိတက္ခ်ိန္အထိ စာဖတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ မရွိခဲ့ဘူး။ စာေပရဲ့ တန္ဘိုးကိုမွ မသိေတာ့ ဖတ္ခ်င္စိတ္မရွိတာေတာ့ မဆန္းဘူးေလ။ ေနာက္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖဆို၊ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ ေအာင္ျမင့္လုိ႔၊ အလယ္တန္းအဆင့္ေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ အမွတ္မထင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ရခဲ့တယ္၊ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ လွန္ေလွာ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးရဲ့ ဆံုးမ စကား ဖတ္မိတယ္။ စာတစ္လံုး ဘုရားတစ္ဆူလို႔ သူသူငွာငွာ ေျပာတက္ၾကေပမယ့္ ဘာကို ဆိုလုိသလဲဆိုတာ မသိခဲ့တာ အမွန္၊ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ဖတ္လိုက္တဲ့ စာတစ္ပုိဒ္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၿပီး လိုက္နာ က်င့္သံုးတက္မယ္ဆိုရင္ ဘုရားရွင္ တစ္ပါး ကိုယ့္နားလာၿပီး ဆံုးမ သလိုပါပဲ ဆိုတာကို တင္စားတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းက အဲဒီ စာတစ္ပုိဒ္ေၾကာင့္ပဲ လြဲမွားစြာ ရင္၀ယ္ပိုက္ခဲ့တဲ့ အမုန္းတရား တစ္ခု ၊ ဆူးနစ္ေနတဲ့ အာဃာတ တရား၊ လူမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ ဘာသာေရး ကြဲကြဲျပားျပား မသိပဲ အသဲထဲ နစ္ေနတဲ့ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း တခဏ ခ်င္းပဲ ဖယ္စြမ္းႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဒါက စကားစပ္မိလို႔ပါ။
စာေရးဆရာေတြ ကမၻာမွာ မ်ားစြာ ရွိတယ္၊ ၀ါသနာကို အရင္းခံလို႔ စီးပြါးေရးနဲ႔ စက္ႏြယ္ၿပီး စာေတြ ေရးသားခဲ့ၾကတယ္၊ အခ်ိဳ႕လည္း ၀ါသနာသက္သက္နဲ႔ ေရးၾကတယ္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ သူတို႔ေတြ ႏိုင္သေလာက္ ေတြးေခၚၿပီး ပိုင္သေလာက္ ေရးစြမ္းသမွ်ေတြကို စာအုပ္ေတြ ရုိက္ထုတ္၊ ေစ်းကြက္ကို တင္ကာ ပရိတ္သတ္ဆီ အေရာက္ ပို႔ၾကတယ္၊ သူတို႔ ေရးတဲ့ စာကုိ ျပန္ဖတ္ရင္း ပီတိ ပြါးရသလို၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ရဲ့ အားေပးမႈကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း ပီတီ ပြါးၾကမွာေပါ့။ ဒါေတြကို သူတို႔ ကုိယ္တိုင္ပဲ သိမယ္ေလ၊ ဘယ္လို အရသာရွိသလဲဆိုတာ။ ဘယ္လိုပဲ အရသာ ရွိရွိ၊ ေခတ္နဲ႔ ညႈိၿပီး အဲဒီ ခံစားမႈ အရသာ ေျပာင္းသြားမွာပါ။ စာဖတ္ ပရိတ္သတ္ ဘယ္ေလာက္ မ်ားသလဲ ကို အေျခခံၿပီးမွ သိရေတာ့ သူတို႔ စာအုပ္ ေတြ ေရာင္းထြက္ရံုနဲ႔ စာဖတ္ ပရိတ္ သတ္ မ်ားမွာတဲ့လား၊ ဆိုပါဆို႔၊ ၀ယ္ရံုသာ ၀ယ္ၿပီး မဖတ္ျဖစ္ပဲ အိမ္မွာ ေသာင္တင္ေနရင္၊ စာၾကည့္တုိက္မွာ ေသာင္တင္ေနရင္ လက္တေလာ မဖတ္ႏိုင္ၾကေသးဘူးေပါ့။ အဲဒါကုိ အထင္မွားနဲ႔ ပီတိ ျဖစ္လဲ ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပီတိ အစစ္မျဖစ္ႏိုင္။
ေခတ္ဆိုတဲ့ ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းေနတယ္။ လူငယ္ေတြလည္း အဲဒီ ေခတ္နဲ႔အညီ စီးေမ်ာေနၾကတယ္။ ဒါေတြကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ေနာက္ျပန္ဆြဲတက္တဲ့ ေရွးေဟာင္း၀ါဒီေတြလဲ ရွိသင့္တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြ ေပါ့။ စာေရးတာနဲ႔ ပက္သက္ရင္ ဟုိတံုးက ေခတ္ အတိုင္းအဆို စာအုပ္ႀကီးႀကီးမားမား၊ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္၊ အေၾကာင္းအရာ စံုစံုလင္လင္ တင္ျပႏိုင္မွ စာအုပ္အျဖစ္ ထြက္လာၿပီး ပရိတ္သတ္ အားေပးႏိုင္မွာပါ။ အခု ေျပာင္းသြားတဲ့ေခတ္မွာ တေျပးညီ အင္တာနက္ေတြ အီးေမးလ္ေတြကို တီထြင္သူေတြရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ခံစားႏိုင္ၾကၿပီေလ၊ အဲဒီလို နည္းပညာ ေခတ္မွာ ေရးၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြ မီဒီယာေတြက အရင္ထက္ အဆ တစ္ရာမက အခြင့္သာ ေနၾကၿပီ။
ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ပုိင္ ဗဟုသုတ၊ အေတြးအေခၚ၊ အေတြ႔အႀကံဳ ခရီးသြားမွတ္တမ္း စတာေတြကုိ အေပါင္းအသင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြထံ မွ်ေ၀ႏိုင္ၾကၿပီေလ။ သူ႔ထက္ ေရွ႕ တစ္လွမ္းတိုးၿပီး Blog ဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာ တစ္ခုကိုပါ ယူတက္မယ္ဆိုရင္ တစ္ကမၻာလံုးက ပရိသတ္ေတြရဲ့ အားေပးမႈ ခံရေတာ့မွာေပါ့၊ နည္းပညာရဲ့ အသီးအပြင့္ ေခတ္ရဲ့ အလုိဆႏၵေတြပါ။ ဒါကေတာ့ ေခတ္ႏွစ္ခုရဲ့ စာေရးဆရာေတြအေပၚ ေျပာင္းလဲ ေစတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပါ၊
ကၽြန္ေတာ္ Blog တစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ထားခ့ဲတယ္၊စာေရးဆရာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ စပ္လုိ႔၊ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးေတြ၊ ခံစားရတဲ့ အာရံုေလးေတြကိုေပါင္းစု ေကာင္းမႈျပဳတာေလးေတြ အပါအ၀င္ ညီ အစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ဖတ္ႏုိင္ေအာင္ စာမူေလးေတြေရး၊ ဓာတ္ပံုေလးေတြ စု၊ၾကည့္ရႈေကာင္းေအာင္ မြမ္းမံေနတယ္ေလ။ စၿပီး ေရးကာစတံုးကဆို တစ္ေနကုန္လို႔ ကုိယ့္စာ တစ္ေယာက္မွ လာမၾကည့္ၾကဘူး၊ ၀မး္နည္းမိတယ္။ ေနာက္ပုိင္း စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ဖတ္ေနတယ္လို႔ သေကၤတ ျပေတာ့ ဘယ္လုိ မွန္းမသိဘူး၊ ၀မ္းသာမိတယ္။ ကုိယ္ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ ကုိယ္တိုင္ဖန္တီးထားတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ပံုရိပ္ေလးေတြ၊ သူတို႔ သူတို႔ ၾကည့္ေန၊ ဖတ္ေန၊ ေလ့လာေနၾကပါလားဆိုတဲ့ အေတြးက အာရံုငါးပါးကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အထြဋ္အထိပ္ ပီတိ ဆိုတဲ့ အရသာကို ခံစားရတယ္၊ စာဖတ္သူ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ ျပသတဲ့ သေကၤတကို ၾကည့္တိုင္း အဲဒီစိတ္က လံုး၀ မကြဲျပားပဲ ျဖစ္မိတာပါ၊ လူ႔ရဲ့စိတ္က မတည္ၿငိမ္တဲ့ သေဘာ ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တူညီတဲ့စိတ္ ျဖစ္မိတာ အဲဒီ တစ္ခ်ိန္ပါ။
သင္ေရာ အဲဒီလို ခံစားဖူးသလား၊ အဲဒီလို ခံစားခ်င္ပါသလား၊ ကၽြန္ေတာ့္လို ဘေလာ့တစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး သင့္ရဲ့ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ႀကံဳ ခံစားခ်က္ေတြကို ေဖၚျပလုိက္ပါလား၊ အတိုင္းမသိတဲ့ အရသာ ခံစားဖူးပါမွာ။ သင္ကိုယ္တိုင္ ခံစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ပီတိဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရင္က စာထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးတာ။ အခုမွ ခံစားရလို႔ သင့္ကိုလည္း ခံစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္ေလ၊ ေအးျမတယ္၊ သာယာဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ အပူအပင္ လံုး၀မရွိ၊ မာန္မာန လံုး၀ မပါ၊ ျဖဴစင္မႈ သက္သက္ျဖင့္သာ ျဖစ္ေပၚတက္တဲ့ ပီတိ သင္ ရရွိႏုိင္ပါေစ။

Thursday, January 15, 2009

ေတာသား ၿမိဳ႕ေရာက္---

စကၤာပူကုိေရာက္တာ သံုးရက္ရွိၿပီ၊ post ေတြလည္း ေထြေထြထူးထူး မတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဟုိဟုိ ဒီဒီ သြားဖို႔ ကလည္း အေဖၚမရွိေတာ့ မထြက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ျမင္ျမင္ကရာကို မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ေပမယ့္လည္း လက္ထဲ ကင္မရာ က မရွိေလေတာ့ မေနတက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ Shopping ထြက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ဘယ္သူမွ လိုက္မပို႔ခ်င္ ေနေတာ့ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္၊
စကၤာပူမွာ ကင္မရာတုိ႔ ဟန္းဖုန္းတုိ႔ သူမ်ားသံုးၿပီးသား အက် ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ရတဲ့ေနရာ တစ္ေနရာ ရွိတယ္၊ Mustafa(မူစတာဖာ)ဆိုတဲ့ စင္တာ တစ္ခုပါ၊ ဦးဇင္းေနတဲ့ေနရာနဲ႔ဆိုရင္ အေတာ္ ေ၀းပါတယ္၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔ ညီေလးက အလုပ္ အားတာနဲ႔ အေဖၚရသြားခဲ့တယ္၊ ဒါနဲ႔ MRT (ေျမေအာက္ရထား)ခ ပိုက္ဆံျဖည့္ၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတယ္၊ လိုက္ပို႔တဲ့သူကလည္း အဲဒီေနရာကို မေရာက္ဘူး ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အူလည္လည္ ေတာသား ၿမိဳ႕တက္သလိုေပါ့၊ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ညေန ေလးနာရီေလာက္ ကတည္းက ထြက္ခဲ့တာ ေျခာက္နာရီခြဲေနပါၿပီ၊ အခုထက္ထိ အဲဒီစင္တာ အႀကီးႀကီးကို မေတြ႔ပါဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ ဟိုေမး ဒီေမးနဲ႔ပဲ ကံေကာင္းစြာ မ်က္ေစ့လည္ၿပီးေရာက္သြားတယ္၊ ေတြ႔ေတာ့လည္း ကိုယ္ေတြ လုိခ်င္တဲ့ေစ်းေပါတဲ့ဆိုင္ မေတြ႔ပါခဲ့ဘူးေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ဘာမွ မ၀ယ္ခဲ့ပဲ ျပန္လွည့္ခဲ့ၾကတယ္၊
လိုခ်င္တဲ့အရာကုိ ငယ္ငယ္ကေလးတည္းက ရေအာင္ ယူတက္တဲ့ အက်င့္ ရွိခဲ့တယ္၊ ႀကံဳတုံး စပ္မိလို႔ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ေဖၚရအံုးမယ္၊ ရွစ္ႏွစ္သားအရြယ္က ျဖစ္မယ္၊ ေက်ာင္းတက္ေနတံုးေပါ့။ ဆရာမက ေရွ႕မွာ စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္နဲ႔ ဦးဇင္းတုိ႔ ေနာက္မွာ မုန္႔ခုိုးစားေနခဲ့တာပါ၊ ဆရာမက သိသြားေရာ -- ႀကိမ္လံုးနဲ႔ သံုးခ်က္စီ အေဆာ္ခံရခ့ဲတယ္၊ မုန္႔ေတြလည္း အသိမ္းခံခဲ့ရတယ္၊ စားလို႔မွ အာသာ မေျပေသးတဲ့အခ်ိန္၊ အရိုက္လဲ ခံရ ဆိုေတာ့ အေတာ့ကို ေဒါသ ထြက္ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီမုန္႔ကိုလည္း ျပန္ရေအာင္ ယူမယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့တယ္၊ အတန္းခ်ိန္ၿပီးသြားေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ လက္ပိုက္ၿပီး မတ္တက္ရပ္၊ တစ္တန္းလံုးၾကားေအာင္ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္၊ ငိုသံလည္း ပါလို႔ေပါ့၊ (ဆရာမႀကီးကုိ လမ္းထဲက အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္က အၿမဲ ႏွာဘူးက်ပါတယ္) လို႔၊ အဲဒီအခ်ိန္ မွတ္မိတာ တစ္ခုကေတာ့ ဆရာမလည္း အေတာ္ကို ရွက္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဦးဇင္းလည္း ကေလးဆိုေတာ့ ဘာမွ မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူးေလ၊ ကိုယ့္ကို ရုိက္ခဲ့တယ္၊ မုန္႔လည္း သိမ္းသြားေတာ့ ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးေပါ့၊ အဲဒီေန႔က စၿပီး အဲဒီဆရာမ ေက်ာင္းႏွစ္ရက္ ပ်က္တယ္၊ သိမ္းသြားတဲ့မုန္႔လည္း အတန္းၿပီးတာနဲ႔ ယူမသြားပဲ ထားခဲ့တယ္၊ ေနာက္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မဆူရဲေတာ့ဘူး၊ အိမ္ခ်င္းကလည္း နီးေနေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေပၚမွာဆိုးလို႔ ထင္ပါရဲ့။
စကားစပ္မိလို႔ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ အဲဒီ စင္တာကို တစ္ေယာက္ထဲျပန္သြားခဲ့တယ္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရထားန႔ဲ မဟုတ္ပဲ၊ ကားစီးသြားခဲ့တယ္၊ ရထားစီးရင္ မစီးတက္ကာစေတာ့ နဲနဲ ခတ္မယ္၊မ်က္ေစ့ လည္မယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ေျမပံုၾကည့္တက္သြားရင္ လြယ္ပါတယ္၊ စီးေနက်လည္း ျဖစ္ေတာ့ သိပ္အခတ္အခဲ မျဖစ္ဘူးေပါ့၊ ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ေခါက္ပဲေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာကို တစ္ခါမွ မစီးဘူးတ့ဲ bus car နဲ႔ သြားမွာပါ။ ရထားက မွတ္တုိင္ေရာက္ရင္ ေအာ္တို သတိေပးပါတယ္၊ ကားကေတာ့ သတိမေပးဘူး၊ ကုိယ့္မွတ္တိုင္ ကုိယ့္ဘာသာ ဆင္းရတယ္၊ အဲဒါ ျပႆနာပဲ။ ဘယ္မွတ္တုိင္ ဆင္းရမယ္ မသိဘူးေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေ၀းလွတဲ့ခရီးကို ေအးေအးေဆးေဆး မစီးခဲ့ရဘူး။ ေဘးနားက လမ္းနာမည္ေတြကို လိုက္ၿပီးၾကည့္ေနရတယ္၊ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာ ေက်ာ္သြားမွာစုိးလို႔။ ကံေကာင္းစြာပဲ ေဘးမွာ ကုလားႏွစ္ေယာက္ ပါလာခဲ့တယ္၊ ဖုန္းေျဖသံကိုၾကားရေတာ့ အားတက္မိတယ္၊ ကုလားလိုေတာ့ နားမလည္ ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္လံဳးေတာ့ သိတယ္ေလ၊ မူစတာဖာ တဲ့၊ ဒါဆို သူတို႔ေျပာေနတာ အဲဒီကို သြားမယ္ေပါ့၊ ဒီလိုပဲ မွတ္လုိက္တယ္၊ ငါလည္း သူတို႔ ဆင္းတဲ့ေနရာ ဆင္းမယ္ဆိုၿပီး လမ္းလည္း မမွတ္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ ကုလားေတြက ဆင္းတယ္၊ေနာက္က လိုက္ၿပီး ဆင္းလိုက္တယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ကိုယ့္ႏွာဖူး ကုိယ္ျပန္ရိုက္ခ်င္ခဲ့တယ္၊ မူစတာဖာေတာ့ မူစတာဖာပဲ ၊ ဒါေပမယ့္ စင္တာ မဟုတ္ဘဲ ေဆးရံုျဖစ္သြားေတာ့ ကိုယ့္မွတ္တုိင္နဲ႔ အေတာ့္ကို ေက်ာ္သြားခဲ့တာေပါ့၊ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲေလ ဆိုၿပီး ကားစီးရတာ ေစ်းႀကီးေတာ့ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္၊ နာရီ၀က္ေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။
အရင္အတုိင္းပါပဲ။ လုိခ်င္တဲ့ပစၥည္းနဲ႔ ေပးႏိုင္တဲ့ ေစ်း မကိုက္တာနဲ႔ မ၀ယ္ခဲ့ရျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ျမန္မာေတြ ေပါၿပီး ျမန္မာ့ရြာလို႔ေတာင္ တင္စားႏုိင္တဲ့ ေနရာ၊ ေစ်းကို ျပန္ေ၇ာက္ခဲ့ပါတယ္၊City Hall ကိုပါ။ အဲဒီမွာ ျမန္မာမ ေလးတစ္ေယာက္ မန္ေနဂ်ာျဖစ္ၿပီး ကင္မရာဆိုင္မွာ တာ၀န္က်ေနတယ္ေလ၊ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ အားေပးခ်င္စိတ္ ျဖစ္ခဲ့မိတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေစ်းကို သင့္ေအာင္ ညႈိတယ္၊ သူလည္း တက္ႏိုင္သေလာက္ သူေ႒းနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး ေလွ်ာ့ေပးတယ္၊ေနာက္းဆံုး ၀ယ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္၊ စကၤာပူ ေဒၚလာ ေျခာက္ရာ့သံုးဆယ္ပါ၊ (ေဒၚလာ ၄၆၀)နီးပါး ရွိပါတယ္၊ Sony အမ်ိဳးအစား Touch Scream ပါ။ ၀ယ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးကာမွ ပိုက္ဆံအိပ္ထဲ ၾကည့္မိေတာ့ သံုးရာေက်ာ္ပဲ ရွိတယ္၊ ပါလာတဲ့ ေဒၚလာ တစ္ရာတန္ေလး လဲလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း မျပည့္ေသး၊ မထူးပါဘူး၊ ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ အရွက္မကြဲရေအာင္ ႀကံဖန္မယ္ ဆိုၿပီး ေလဆိပ္မွာ ပုိက္ဆံစစ္ရင္ ဟန္ျပ ကိုင္လို႔ရေအာင္ လုပ္လာတဲ့ ဘဏ္ကဒ္နဲ႔ ATM စက္မွာ အကုန္ထုတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ ထြက္လာတယ္၊ ေနာက္ ထပ္မထုတ္ပါေတာ့နဲ႔ဆိုတဲ့ စာရြက္ကေလး အစစ္ပါလာေသးတယ္၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့ ၊ ေဘးမွာ ဘယ္သူမွ မရွိလို႔ ၊ရွက္စရာႀကီးေပါ့၊ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ကုိ ခပ္တည္တည္ ျပန္လာ၊ ဘဏ္ကဒ္နဲ႔ ပိုက္ဆံထုတ္လာတယ္ေပါ့ ဆိုတဲ့အေနအထားနဲ႔ ေငြေပးေခ်ခဲ့တယ္။ အျပန္ခရီး MRT စီးဖုိ႔ ကဒ္ထဲ ပိုက္ဆံ စစ္ၾကည့္ေတာ့လည္း သံုးက်ပ္ခြဲသာ က်န္ေတာ့တယ္၊ ရင္တမ မ နဲ႔ အျပန္ခရီး လွည့္ခဲ့ပါတယ္၊ ေတာ္ၾကာ ဆင္းမယ့္ ဘူတာေရာက္မွာ ပုိက္ဆံယူတဲ့ စက္ေပၚတင္လိုက္ရင္ လံုေလာက္တဲ့ ပုိက္ဆံ မရွိတဲ့အခါ တံခါးက ဖြင့္မေပးဘူးေလ၊ အဲဒါကို ေတြးၿပီးေၾကာက္တာ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့ ကံေကာင္းခဲ့လို႔ေပါ့၊ နမို႔ဆို တံခါးမပြင့္ရင္ လူၾကားထဲ အရွက္ကြဲအံုးမွာ။
ကဲ လိုခ်င္တဲ့ ကင္မရာ။ ေပးလုိက္ရတဲ့ေစ်း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ ၾကြားတုိင္း ရူးေနလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး အေျပာခံလိုက္ရေသး။ ၀ယ္ေပးတဲ့ အစ္မကို ဖုန္းဆက္ေျပာျပေတာ့လည္း ေတာ္ေသးတယ္ လက္ထဲ ရႈေဆးဘူး အဆင္သင့္ရွိလို႔၊ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲ ဆိုၿပီး ၀ယ္စားခ်င္တဲ့ မုန္႔ေတာင္ မစားႏိုင္၊ ေရေသာက္ ဗိုက္ေမွာက္ၿပီးေနလိုက္ရတယ္။ ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ဓာတ္ပံုေလးေတြ တင္ေပးခ်င္တဲ့ေစတနာ၊ ကိုယ့္အရင္းခံ ၀ါသနာေၾကာင့္ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ ခံေပးအံုးေတာ့ ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကုိကိုယ္ပဲ ဆံုးမ ေနလုိက္ပါတယ္၊ ေနာက္ေန႔ေတြမွ စာဖတ္ ပရိသတ္အတြက္ ျမင္ကြင္းလွလွေလးေတြ ရိုက္ၿပီး တင္ေပးမယ္ေနာ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေရေသာက္ ဗိုက္ေမွာက္ေနရလို႔ ပကာသန မပါတဲ့ ေဟာ့ဒီ ဗလာ စာသားေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ၾကပါဦးလို႔၊ ႏႈတ္ဆက္ရင္း။
ကၽြန္ေတာ္ ငမိုက္သား(ကင္မရာရူး)

Tuesday, January 13, 2009

Singapore Attractions -



Top Sightseeing and things to see


Jurong Bird Park

One of Asia Pacific's largest and most impressive bird parks, Jurong BirdPark offers visitors an experience that is entertaining, as well as educational. Its beautifully landscaped 20-hectare area is home to over 8,000 birds from 600 species, all displayed in huge enclosures.

The bird shows at the Pools Amphitheatre that feature flamingoes, macaws, hornbills, and cockatoos are both spectacular and funny. They are highly recommended for children. The Penguin Parade enclosure in a re-created Antarctic setting houses more than 200 penguins of 5 species. There are also 50 other sea birds such as the Inca terns and puffins within the Penguin Parade enclosure. Another highlight is the colorful hornbill and toucan exhibit. Jurong BirdPark has one of the largest hornbill collections in the world. The Southeast Asian Birds Aviary houses more than 100 species of birds from the equatorial jungles of Southeast Asia in its 24 individual aviaries and a main walk-in aviary. The birds' natural equatorial habitat is re-created with simulated tropical thunderstorm everyday at noon. Owls and kiwis can be found at the nocturnal house and there is also a colorful Parrot Paradise.

The best way to start a tour of the BirdPark is to board the modern, air-conditioned monorail system (extra charges apply). Its route covers the entire Park, providing excellent elevated views of the various exhibits. A walking tour is then suggested, using the Park's footpaths and map. Jurong BirdPark was the winner of the 10th. Tourism Award 1995-Leisure Attraction of the Year. It opens from 9 a.m. to 6 p.m. on weekdays and from 8 a.m. to 6 p.m. on weekends and public holidays. Certain facilities are also available for the physically disabled.

Getting there :Take SBS Bus 194 or 251 from Boon Lay MRT Station.

The Night Safari

As the world's first and only night zoo, this is an experience that cannot be missed. There are over 1,200 animals of over 110 exotic species to see. The animals are in 8 zones that recreate various geographical regions, such as the Southeast Asian rainforest, the African savanna, the Nepalese River Valley, the South American pampas, and the Burmese jungle. Using natural barriers rather than artificial dividers, the Night Safari promises a dramatic introduction to a nocturnal world where animals prowl, play, hunt, and feed. Visitors can view the safari by tram (extra charges apply) or by foot along the walking trail. The Night Safari was the winner of the 11th and 12th Tourism Awards 1996 and 1997-Leisure Attraction of the Year. It opens from 7.30 p.m. to midnight daily.

Getting there : Take SBS Bus 138 from Ang Mo Kio MRT Station or TIBS Bus 927 from Choa Chu Kang MRT Station.

The Singapore Crocodilarium

At the Singapore Crocodilarium, visitors can view over 1,000 crocodiles at close proximity. Feeding time is at 11 a.m. on Tuesdays. A comprehensive reptilian product shop is also available. The crocodilarium is open from 9 a.m. to 5 p.m. daily.

Getting there : Take a taxi from either Paya Lebar MRT Station or Eunos MRT Station.

Chinatown

Singapore Chinatown's history dates back to 1819 when the first Chinese junk arrived from Xiamen, Fujian province in China. The passengers, all men, set up home around the south of the Singapore River, which is known as Telok Ayer today. Conditions were harsh. The only source of fresh water was from the many wells in Ann Siang Hill and at Spring Street. Each household had to collect fresh water in bullock-drawn carts, hence Chinatown's local name, Niu Che Shui (Bullock Cart Water). Today, Chinatown is the venue of lovingly conserved buildings, century-old beliefs, and intriguing contrasts. Parts of Chinatown are not even Chinese. For example, one of Singapore's oldest Hindu temples and mosques was built even before the Chinese immigrants dominated the town. There are also many other temples and shops to visit. Chinatown can be divided into four main districts: Kreta Ayer, Telok Ayer, Tanjong Pagar, and Bukit Pasoh. Each has its own distinctive flavor. The heart of activity is in the Trengganu or Smith Streets area.

Getting there : A short walk from Outram Park MRT Station.

Little India

The first Indian settlers in Singapore arrived with Sir Stamford Raffles as assistants and soldiers back in 1819. In the late 19th century, many more Indian immigrants arrived to find work, be it as laborers to build roads or to take up key positions in the civil service. In 1843, cattle rearing and a racecourse were introduced near Little India, thus resulting in the heavy influx of Indians. This area, once covered in gambier, banana, and vegetable plantations, had become a flourishing commercial center for the Indian community. Today, Little India is the emotional and commercial center of the Indian community, including the many foreign workers from India. Its spice-scented streets beckon you to a treasure trove of silverware, brassware, ethnic jewelry, jasmine garlands, and silk saris. There are also many temples here for visitors to explore. During Deepavali, the Indian Festival of Lights, Little India is transformed into a fairyland of gaily decorated and brightly lit streets bustling with shoppers. The best time to visit Little India is early morning when you can enjoy the spicy aromas, the strains of sitar music, and the colorful garlands being made. Little India stretches from Rochor Canal to Lavender Street.

Getting there : From Orchard Road, take SBS Bus 64, 65, or 111 to Serangoon Road.

Kampong Glam

The name Kampong Glam comes from the Glam tree, which grew in the area. Medicinal oil was extracted from the tree and the Buginese and Malays used its bark to caulk their ships. Kampong Glam was the historic seat of the Malay royalty in Singapore. It was originally a fishing village at the mouth of the Rochor River. Today, the area sits between new terrace houses and old shophouses. Highlights of Kampong Glam include the Sultan Mosque, the biggest mosque in Singapore with the capacity to accommodate up to 5,000 Muslims in congregational prayers. Other highlights include the old Malay Cemetery and Rumah Panjang. Also, look out for the Arab cloth merchants with their delicate silks and velvets, as well as food stores selling traditional Arab-Muslim foodstuff and merchandise of all kinds.

Getting there : Walk toward Arab Street from Bugis MRT Station.

Kusu Island

Kusu Island is sacred to both the Muslims and Taoists. There is a legend attached to the Malay shrine and Chinese temple that is on the island. It is said that a giant turtle had transformed itself into a large rock, in order to save two shipwrecked sailors - one was Malay and the other Chinese. Taoists make annual pilgrimages to the Tua Pekong Temple during the 9th lunar month, while Muslims visit the Kramat Kusu, which is a Malay shrine. Stunning views of the mainland can be seen from Kusu's beaches and its hilltops. The warm waters of the lagoon are ideal for swimming.

Getting there : Take a ferry from the World Trade Centre.

Pulau Ubin

Shaped like a boomerang, Pulau Ubin is an island off the northeastern coast of Singapore. An island covered with low hills, it is currently being developed into a nature park complete with trails, shelters, camping sites, chalets, and other basic amenities. Works will be fully completed by the year 2000. Much of its natural environment will be preserved and visitors can still experience the rustic village atmosphere encompassing granite quarries, coconut and rubber plantations, mangrove swamps, fish and prawn farms, and traditional fishing kelongs or huts. Pulau Ubin also has a natural haven of plants, birds, and insects found in its mangrove and forest areas. This island is a great place for mountain biking, hiking, and camping.

Getting there : Take SBS Bus 2 from Tanah Merah MRT Station to Changi Point. Then take a bumboat from the Changi Jetty.

Sister Islands

These tiny southern islands offer a quiet respite from the big city with their laid-back ambience, sandy beaches, and inviting waters. They are perfect for swimming, snorkeling, and scuba diving although the currents are quite strong. Recommended only for experienced divers.

Getting there : Hire a water taxi (S$50 per hour) from Jardine Steps or Clifford Pier. Regular ferry services are not available.

St John's Island

A former penal settlement, this large hilly island has been transformed into a tranquil resort. It has shaded walking paths, swimming lagoons, beaches, picnic grounds, trekking routes, camping sites, holiday bungalows, and soccer fields. A perfect place for weekend getaways.

Getting there : Take a ferry from the World Trade Centre.

Sentosa Island

Sentosa is a wonderful "playground" for people of all ages. It offers nature, history, recreation, and fantasy in an entertaining yet educational way. It was the winner of the 9th Tourism Award 1994 - Leisure Attraction of the Year. There are many different activities available for anyone.

Sentosa also offers a gastronomic experience. Different restaurants and fast food centers are placed all over the island. Public buses, ferry services, and cable cars are also available.

Singapore History Museum

The History Museum's mission is to explore and to enhance the national identity of Singapore by preserving, presenting, and interpreting the nation's history and material culture in the context of its multi-cultural origins. Exhibitions and activities are traced from a Singaporean perspective. They are mainly divided into the social, economic, constitutional history, and community history of Singapore. The Museum also works with its overseas counterparts to stage exhibitions that trace the roots of Singaporeans with their immigrant homelands. For example, the Fujian exhibition was organized jointly with the Xiamen Cultural Bureau. Visitors will also be able to stroll through an early 20th Century Peranakan house that is fully recreated with its imposing ancestral hall. On Tuesdays, and Thursdays to Sundays, the museum is opened from 9 a.m. to 5:30 p.m. On Wednesdays, it is open from 9 a.m. to 9 p.m.

Getting there : Walk towards Stamford Road from Dhoby Ghaut MRT Station.

Marina South City Park

With fine views of the sea, this park blends art with nature. Giant sundial and disc sculptures that revolve in the breeze are artistic attractions of the park. They include sculptures of Confucius, seven other Chinese legendary heroes, and a 13-meter high brass and stainless expression of Singapore's aspirations called "Spirit of Youth and Sculpture Fountain". The open spaces and breezy environment make it a popular haunt for kite-flying enthusiasts. There are no operating hours.

Getting there : A short walk from Marina Bay MRT Station.

Chinese and Japanese Gardens

Linked by a 65m bridge, the Chinese and Japanese Gardens reflect very contrasting landscapes. The 13-hectare Chinese Garden portrays the Imperial Sung Dynasty style and echoes the magnificence of the Beijing Summer Palace. It has bridges, a tea gallery, a stone boat, twin pagodas with excellent views, and other brilliant Chinese architecture. On the other hand, the Japanese Garden places heavy emphasis on simplicity using stone lanterns, shrubs, Zen rock gardens, traditional summerhouses, and classical Japanese motifs. They blend together to create a soothing atmosphere. Both gardens are open from 9 a.m. to 7 p.m. from Mondays to Saturdays, and from 8:30 a.m. to 7 p.m. on Sundays and public holidays.

Getting there : A short walk from Chinese Garden MRT Station.

East Coast Park

Most Singaporeans regard East Coast Park as a favorite play area as it is full of different possibilities. Activities such as bowling, cycling, windsurfing, canoeing, and roller-blading can be enjoyed at this park. Families can also hold picnics here while enjoying the beauty of the park. Other leisure attractions include the East Coast Tennis Centre and the Laguna Golf Course. Eating outlets are also available around the park's vicinity. There are no operating hours.

Getting there : Take SBS Bus 16, alight at Marine Terrace and use the underpass to cross the expressway.

Mandai Orchid Gardens

As Singapore's largest commercial orchid garden, it is definitely worth a visit. Arrays of colorful displays greet visitors at the gardens. One will also be able to witness the method and manner of cultivation. The 4-hectare garden features a whole hillside covered with flowering orchids in the open sunshine, including Singapore's national flower, the Vanda Miss Joaquim. There is also a landscaped Water Garden at the valley with many plants of botanical interest. The "Orchid Gift Box Service" will deliver the elegant flowers to any address in the world. The garden is open daily from 8:30 a.m. to 5:30 p.m.

Getting there : Take SBS Bus 138 from Ang Mo Kio MRT Station.

Chijmes

A former convent, Chijmes (pronounced "chimes") is a unique blend of historical architecture and modern restoration. It offers an exciting dining, shopping, leisure, and entertainment experience. Within its grounds stands the Chijmes Hall, which was erected in 1890. It is a showcase of plasterwork, delicate wall frescoes and stained glass. This restored chapel provides a spectacular backdrop for musicals, recitals, and other theatrical performances. Apart from the chapel, it boasts the oldest freestanding house in Singapore, the Caldwell House. Chijmes is also home to art galleries, boutiques, and a lavish selection of fine dining restaurants, wine bars, and cafes. Operating hours begin at 11 a.m.

Getting there : Alight at City Hall MRT Station.

Merlion Park

The Merlion Park is home to the half-lion, half-fish sculpture, which is a national icon. The Merlion statue was officially located at the mouth of the Singapore River on September 15,1972. A ubiquitous tourism symbol of Singapore, it is open daily from 7 a.m. to 10 p.m.

Getting there : Walk towards the Esplanade from Raffles Place MRT Station. Or take TIBS Bus 167 or 182 from Orchard Road.

Supreme Court and City Hall

Built in 1939, this classical building with its Corinthian columns, classic design, and spacious interiors that feature murals by Italian artist, Cavaliere Rodolfo Nolli, projects a sense of quiet restraint and dignity. It is one of the finest buildings ever built during the British rule in Singapore. Exhibits on the history of the Courts and interactive electronic information kiosks are located at the ground floor of the Supreme Court Building. Just beside the Supreme Court is City Hall, which was built in 1929. It was the setting for the Japanese surrender to Lord Mountbatten in 1945 during World War II.

Visitors are welcomed to tour the premises, as well as attend all open court hearings unless otherwise ordered. However, visitors are requested to be appropriately attired (no sleeveless t-shirts, shorts, singlets or slippers). Photographic and video equipment are not allowed on the premises. Other electronic equipment such as handphones and pagers must be turned off or switched to silent mode.

Getting there : Walk towards the Padang on St. Andrew's Road from City Hall MRT Station.

Civilian War Memorial

The War Memorial is dedicated to civilians who died during the Japanese Occupation in World War II. It has a structure of four tapering white columns that reach 67-meters high each representing a different ethnic group. Singaporeans commonly refer it to as the "chopsticks memorial".

Getting there : Alight at City Hall MRT Station.

Monday, January 12, 2009

ေ၀ဟင္ခရီး-စကၤာပူသို႔

ခရီးစဥ္မွတ္တမ္း ေရးတာ အေတာ့္ကို ၀ါသနာပါသလုိ၊ ခရီးထြက္ရတာလည္း၊ အေတာ္ပဲ ေပ်ာ္မိတယ္။
စာေမးပြဲၿပီးခ်ိန္ကတည္းက ထြက္ခဲ့တဲ့ ခရီး အခုထိ မဆံုေသးပါဘူး၊ သီဟုိဠ္ေရာက္ခုိက္ ကၽြန္းအႏွံ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခရီးဆန္႔ခဲ့တယ္၊ ရွစ္ရက္ၾကာခဲ့တယ္၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုးနီးပါးေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊ အခု ခရီးစဥ္ကေတာ့ စကၤာပူကိုပါ။ ဒုတိယအႀကိမ္ေပါ့၊
ငယ္ငယ္တံုးက အေမ ေဗဒင္ ေမးသံကို ၾကားဖူးတယ္၊ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္မိတာကေတာ့ ေျခေပြ ပါေနတယ္၊ အိမ္မကပ္ဘူး၊ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားမယ့္ ဇာတာ ရွိတယ္ေပါ့၊ ေဗဒင္ဆရာက ေျပာခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူ႔ ကန္႔လန္႔ ပါ။ ေဗဒင္ဆရာက ဒီေန႔ အျပင္သြားရင္ ျပႆဒါးရက္မို႔လုိ႔ အစဥ္မေျပ ျဖစ္တက္တယ္လို႔ ေျပာရင္ အဲဒီေန႔ပဲ ကိစၥေတြကို အဆင္ မေျပ ေျပေအာင္ လုပ္တက္ပါတယ္၊ ေဗဒင္ မယံုတဲ့သေဘာပါ။ စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ဖုိ႔ ေဗဒင္ ေမးစရာ မလုိ၊ ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားမွ ေအာင္ျမင္မယ့္ သေဘာမ်ိဳးေပါ့၊ ေဗဒင္ မေမးပဲနဲ႔ ေျဖလာတာ ယခုဆို အေတာ္အသင့္ ပညာအရည္အခ်င္းေတြ ရ ေနၿပီေလ၊ အဲ တစ္သက္လံုး ကန္႔လန္႔တိုက္လာခဲ့တဲ့ ေဗဒင္ကို အခုေတာ့ အရႈံးေပးရမလုိျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူေျပာခဲ့သလိုပဲ လူမွန္းသိတက္က တည္းက သြားေနတာ အခုဆို ေလေပၚခရီးေတာင္ အေတာ္ႏွံ႔ေနပါၿပီ။
သီဟုိဠ္(သီရိလကၤာ)ကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၈ က ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ေက်ာင္းအပ္၊ ေက်ာင္းတက္၊ သင္တန္းတက္၊ ေလးလ ၾကာၿပီး၊ ေက်ာင္းတစ္လခြဲ ပိတ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အကူအညီေၾကာင့္ စကၤာပူကို အလည္သြား။ မေလးရွားကိုလည္း၀င္ခဲ့။ သံုးပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ နာဂစ္ မုန္တုိင္း တုိက္ခတ္၊ စကၤာပူ ဓာတ္ေတာ္တိုက္ ဆရာေတာ္ရဲ့ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ၿပီး လွဴဒါန္းခြင့္ရ၊ ကိုယ့္ရပ္ဇာတိေျမ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ဘုိကေလးၿမိဳ႕ကို ျပန္ၿပီး လွဴဒါန္းႏိုင္ခဲ့။ တစ္လခြဲေလာက္ ေနၿပီး အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ေပါင္းစု အားျပဳၿပီး လွဴဒါန္းလို႔ စကၤာပူက အလွဴရွင္ တစ္ဦးထပ္ေပၚ၊ စုစုေပါင္း သိန္း တစ္ေထာင္ဖုိးေလာက္ လွဴဒါန္းခဲ့ရတယ္ေလ။ ေျခာက္လပိုင္းေရာက္မွ ေက်ာင္း အေတာ္ ေနာက္က်ေနတာနဲ႔ သီဟုိဠ္ကို ျပန္လွည့္ခဲ့ရတယ္၊ ေနာက္က်ေနတဲ့ စာေတြကို ကူးယူ။ နားမလည္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို ေမးျမန္း။ ေတာ့္ကုိ ပန္းခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆယ့္ႏွစ္လပိုင္းေရာက္၊ လုိအပ္တဲ့ က်မ္းစာကိုေရး၊ စာေမးပြဲ ေျဖဆုိ၊ သီဟုိခရီးစဥ္ကို ျပန္ေရာက္သြားေပါ့။
ေျခေထာက္ပဲ ေဗြပါလုိ႔လား၊ မွည့္ပါလို႔လား၊ ခရီးသြားဖုိ႔ အတိတ္ကံ ပါခဲ့လုိ႔လားမသိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္တာ ခရီးသြားႏွစ္က ငယ္ငယ္ကေလးက စခဲ့တာပါ၊ ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္ကေတာ့ ၂၀၀၇-က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခရီးသြားႏွစ္ေပါ့၊ ဘယ္ေတာ့ ဆံုးမလဲ၊ မသိေသးပါဘူး၊ အခုလည္း စကၤာပူမွာ သံုးပတ္ခန္႔ ေနၿပီး ျမန္မာျပည္ ခဏ ျပန္လိုက္ဦးမယ္၊ ၀ါကၽြတ္မွ စကၤာပူကို ျပန္လွည့္ ၊ သီဟုိဠ္ တစ္ပတ္ျပန္လွည့္ေပါ့။ အခု ကိုယ့္လို ေျခမရွည္ဘူးသူ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျခရွည္ဘူးသူ ခရီးသြားဘူးသူေတြကလည္း မွတ္တမ္း မေရးခဲ့သူတို႔အတြက္ အပ်င္းေျပ ဖတ္လို႔ရေအာင္ ေ၀ဟင္ခရီးကို ေတြ႔ရ ႀကံဳရတာေလး ေရးျပလုိက္တာပါ။ ေလယဥ္စီးရင္း ပ်င္းတာလဲ ပါတယ္ေလ။
အခု လတ္တေလာကေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္ေန၊ ေ၀ဟင္ထဲမွာပါ၊ ေနာက္ကို နာရီ အနည္းငယ္ ျပန္လွည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႔ၾကတယ္၊ ေလဆိပ္မွာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္၊ ၿပီးေတာ့ Check In (အိပ္မ်ားကို စစ္ေဆး)တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ မသယ္ခ်င္တဲ့ အိပ္ေတြကို baggage လုပ္ၿပီး ေလယဥ္ေပၚကို တင္၊ ဘိုးရင္း ပတ္စ္ ထုတ္၊ လုိခ်င္တဲ့ ခံုနံပါတ္ ေတာင္း၊ immigration ျဖတ္၊ ေလယာဥ္ေပၚတက္ဖုိ႔ ေခတၱ ေစာင့္၊ ပါတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေလး ဖြင့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ထပ္မံ ႏႈတ္ဆက္၊ အားလံုးဟာ ေခ်ာေမြ႔စြာ၊ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ ၾကည့္စရာမလုိပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ အ၀င္ေပါက္ကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ခ်ိဳသာတဲ့အၿပံဳး၊ ယဥ္ေက်းတဲ့အမူအရာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ ေနၾကတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြကို စေတြ႔ရမွာပါ၊ အခု တစ္ေခါက္ကေတာ့ သိပ္မအံ့ၾသေတာ့ဘူးေလ။ စၿပီး စီးကာစတံုးက ဆိုရင္ ေလယာဥ္ထဲကို ေရာက္မွန္း တကယ္ မသိခဲ့တာပါ၊ လူ သံုးရာေက်ာ္ေလာက္ တစ္ခါတည္း စီးလို႔ရတဲ့ ထိုင္ခံုေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ အေတာ့္ကို အံ့ၾသခဲ့ပါတယ္၊ ေနာက္မွ ေလယဥ္မယ္ကေလးက ခံုနံပါတ္ ျပပါဆိုေတာ့မွ ေရာက္မွန္းသိတာပါ။ ဒါက စကားစပ္မိလို႔ ။
စကၤာပူ အဲယားလိုင္း ဆိုေတာ့ စကၤာပူလူမ်ိဳး တရုတ္ ေလးေတြေပါ့၊ သူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ အ၀တ္အစားေလးေတြက ျမန္မာျပည္ ပါတိတ္၀မ္းဆက္နဲ႔ တစ္ပံုစံတည္းပါ။ လည္ နဲနဲ ဟုိက္တာက လြဲလို႔ေပါ့။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြအေနနဲ႔ဆို အေတာ့္ကို သတိ ထားရပါတယ္၊ ကိုလံဘိုေလဆိပ္မွာက သီဟုိဠ္ ကုလားမေလးေတြရဲ့ ဆာလီပတ္ထားၿပီး ဗုိက္သား ေဖြးေဖြးေလးေတြ ေဖၚထားတဲ့ အႏၱရာယ္ျမင္ကြင္း၊(ကုလားမေလးေတြဆုိၿပီး မ်က္လံုးထဲမွာ မဲမဲႀကီး ျမင္မထားပါနဲ႔၊ အေခ်ာဆံုး အျဖဴဆံုးကေလးေတြကို ေရြးၿပီးခန္႔ထားတာပါ၊) ေနာက္ ေလယာဥ္ေပၚတက္ေတာ့လည္း စကၤာပူ သူေလးေတြရဲ့ လည္ဟိုက္၀တ္ဆင္ၿပီး ခါးေလးညႊတ္ကာ ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ အၿပံဳး အႏၱရာယ္က တစ္ဖံု၊ အေတာ့္ကို ရင္ခုန္စရာပါ၊ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု ေျပာခ်င္တာက လူသားတုိင္း အျမင္အာရံု ရွိၾကတယ္၊ လွတာ ျမင္ရင္ ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္တယ္၊ သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြလည္း အတူတူပါ၊ ဒါေပမယ့္ ကြာျခားတာေတာ့ ေစာင့္ထိန္းျခင္းဆိုတဲ့ သီလ တရားပါ၊ အမွန္ေတာ့ ဘုရားရွင္က သူ႔ရဲ့ သားေတာ္ ရဟန္းေလးေတြကို အေတာ့္ကုိ အခြင့္အေရးေပးခဲ့တာပါ၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မလြန္ၾကဴးရ၊ စကားနဲ႔ ထုတ္ေဖၚၿပီး မွားယြင္းတဲ့ ၀စီကံအမႈ မၾကဴးလြန္ရ လို႔ တားျမစ္ခဲ့ေပမယ့္ ျမင္တက္တဲ့ မ်က္လံုး၊ ၾကားတက္တဲ့ အသံအာရံု၊ နံတက္တဲ့ ႏွာေခါင္း၊ အရသာ ခံတက္တဲ့ လွ်ာ၊ အထိ အေတြ႔ကို သာယာတက္တဲ့ ကိုယ္ကာယ၊ အဲဒါေတြ ရွိေနတဲ့ သဘာ၀တရားကို အေျခခံၿပီး ကို္ယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ သံုးပါးစလံုးမွာ ျမင္တက္တဲ့အာရံုေၾကာင့္ ျမင္မိတဲ့ အရာကိုေတာ့ ျမင္မွာပဲတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ မလြန္ၾကဴးမိေအာင္ေတာ့ ထိန္းပါလို႔ သီလ တရားနဲ႔ပဲ စည္းကမ္း ထားခဲ့တာပါ။ မၾကည့္ပါနဲ႔ ၊ နားကိုပိတ္ထား၊ မၾကားေစနဲ႔ စသည္ တင္းၾကပ္တဲ့ ဥပေဒမ်ိဳး မခ်မွတ္ခဲ့ပါဘူး။
အေဖ(ဘုရားရွင္)က ဘယ္ေလာက္ပဲ ခၽြင္းခ်က္ ထားခဲ့ထားခဲ့၊ ေလယဥ္ေပၚကို တက္တဲ့အခါတုိ႔႔၊ ေလဆိပ္ကို ေရာက္တဲ့အခါမ်ိဳးွမွာ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ မ်က္လံုးေတြကို အေတာ္ ထိန္းရပါတယ္၊ သူတို႔ ေလးေတြကလည္း အလိုက္မသိ လို႔လား ကိုယ္ကပဲ စိုက္ၾကည့္မိလို႔လားမသိ၊ မ်က္စိက ပုိက္ထဲ မိသြားသလုိ ျမင္သြားေလေတာ့ အေတာ့ကို ဟုိက္မိတာ အမွန္ပါ၊ သင္လည္း ေလာကီသား၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလာကီသား ၊ တရားထူးမရေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ နားလည္ေပးႏိုင္ရင္ စာေရးသူကို အျပစ္ မျမင္ေလာက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လြန္ၾကဴးမႈအဆင့္ကိုေတာ့ မေရာက္ေစရဘူးေပါ့။ ျမင္လာတဲ့အာရံုကို အေတာ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ ပစ္လိုက္တယ္။ အာရံုေျပာင္းၿပီး စာဖတ္မယ္လုပ္ကာမွ ဘာေသာက္ခ်င္ပါသလဲဆိုၿပီး ေဘးနားမွာ လာၿပီး ၿပံဳးျပေနျပန္ပါၿပီ၊ ေသာက္မလားလို႔ ေမးသူက နတ္သမီးေလးလို လွတယ္ထင္ရတဲ့ ေလယဥ္မယ္၊ တရားသေဘာနဲ႔ၾကည့္ရင္ ရူပါရံု ဆိုတဲ့ ကာမဂုဏ္ကုိ ပြါးေစတဲ့ သူ၊ ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြက အေကာင္းစား အရက္၊ အင္း--------ဆုိၿပီး သက္ျပင္း ခ်ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ဟာ ေလယာဥ္ပ်ံ စီးတိုင္း ျဖစ္ေနၾကပါ။ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ေလယာဥ္စီးရတာ အေတာ့္ကို ရႈံးပါတယ္၊ ေပးထားတဲ့ေစ်းနဲ႔ မတန္ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုရင္ သူတို႔က အဲဒီလုိ ၿပံဳးျပတဲ့ ၀န္ေဆာင္ခ၊ လည္ဟုိက္ေလးေတြ၀တ္၊ စကပ္ အကြဲေလးေတြ ၀တ္ၿပီး လူ တစ္ဘက္သား စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ အမူအရာ ၀န္ေဆာင္ခ၊ အေကာင္းစားအရက္ေတြနဲ႔ တည့္ခင္း ဧည့္ခံေပးတဲ့ ၀န္ေဆာင္ခ၊ ဘာတစ္ခုမွ မသင့္ေတာ္ဘူးေလ။ ရႈံးခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေတြလည္း မနဲေတာ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တန္ေအာင္ ေသာက္လုိက္မယ္ဆိုၿပီး ေလယာဥ္မယ္ကို ကပ္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္(----XXXX---------------------XXXXX------------------------XXXXXXXXXXXXX-) တစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔၊ လိေမၼာ္ရည္ သံုးခြက္ေပးပါလို႔ေတာင္းလိုက္တာပါ ။ ေနာက္ ေန႔လည္စာ စားေသာက္၊ ျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္၊ တိမ္တိုက္ေတြေပၚမွာ ေျပးလြားေနတဲ့ ေလယဥ္အေတာင္ပံတစ္ျခမ္း၊ ဘာမွ မျမင္ရတဲ့ အထက္ေကာင္းကင္၊ ေတာင္ေတြလုိ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေပၚေနတဲ့ တိမ္တိုက္မ်ား၊ ေရြ႕မွန္း မသိ ေရြ႕ေနတဲ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ တညိမ့္ညိမ့္ ခံစားရင္းေပါ့။
ေလယဥ္ မစီးဘူးသူတုိ႔ေရာ စီးဘူးသူေတြ ခံစားရတဲ့ အရာ ႏွစ္ခု ရွိတယ္၊ ေကာင္းကင္ကို ထုိးၿပီး တက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါင္းမူးသလုိ ခံစားရၿပီး ေအာက္ကုိ နိမ့္က်ေလ ရင္ထဲ လွပ္ကနဲ လွပ္ကနဲ ခံစားရပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ နားေတြ ကိုက္တက္ပါတယ္။
တိမ္တိုက္ထူထူေတြကို ျဖတ္ၿပီးေမာင္းရတဲ့အခါ ေလယာဥ္ ေတာ့္ကို တံုခါ ပါတယ္၊ အခုလည္း တံုခါ ေနတံုးပါ၊ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခြဲခန္႔ဆိုရင္ စကၤာပူ ခ်န္ဂီ ေလဆိပ္ကို ေရာက္ပါေတာ့မယ္၊ လာႀကိဳၾကမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေမွ်ာ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ စကၤာပူေလဆိပ္မွာလည္း မ်က္စိေနာက္စရာ ေလးေတြ ေတြ႔ရင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ စိတ္အေလ့အက်င့္ေပး၊ အာရံုေျပာင္းၿပီး ေခတၱ ေမွးစက္ခြင့္ ျပဳပါေနာ္။ ဘက္ထရီလည္း အားကုန္ခါနီးမို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္၊ သင္လည္း ကၽြန္ႏု္ပ္နဲ႔ အတူ ခရီးသြားေနတယ္လို႔ ခံစားရပါေစ။
ေဒသ စံေတာ္ခ်ိန္ ခုႏွစ္နာရီခြဲ တိတိမွာ စကၤာပူေလဆိပ္ကုိ ေရာက္ပါၿပီ၊ ထူးျခားတဲ့ ခံစားမႈ တစ္ခုက ေဟာ့ဒီ စကၤာပူ အင္မီဂေရးရွင္းကိုေရာက္တိုင္း ျဖစ္တက္ပါတယ္၊ သူမ်ားေတြေတာ့မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ရင္ေတြ တုန္လာတယ္၊ ေတြးၾကည့္တယ္ ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ေနလို႔လားေပါ့၊ ဘာမွ ေတာ့ ဆိုင္မယ္မထင္ပါဘူး၊ စပ္မိလို႔ေျပာတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္စရာမလိုတဲ့ ေနရာမွာ ၀င္ၿပီးရပ္၊ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ မတ္တပ္ ရပ္ေနၾကတဲ့ အရာရွိေတြကို ေတြ႔ပါၿပီ။ ဘယ္အရာရွိဆီ ၀င္ၿပီး တန္းဆီရမလဲလု႔ိ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေတြးေနတာပါ။ တစ္ခါ တစ္ခါ ကိုယ့္ဘက္က စာရြက္စာတမ္း မျပည့္စံုလုိ႔ ျဖစ္ေစ၊ အလုပ္ အရမ္းရႈပ္ေနလို႔ ျဖစ္ေစ၊ အဆင္မေျပ ျဖစ္တက္ပါတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ေလဆိပ္မွာတင္ ျပန္ၿပိး လွည့္ျပန္သြားရတဲ့ အျဖစ္ ေတြ႔ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ရြတ္၊ ပ႒ာန္းရြတ္၊ ကိုယ္ ၀င္မယ့္ အရာရွိထံ ေမတၱာပြါး၊ ဟင္း-------------- အခုမွပဲ သက္ျပင္းခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္၊ လာႀကိဳၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အစ္ကုိ အမေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီေလ၊ မေတြ႔တာၾကာေတာ့ သတိရေၾကာင္း ပါေၾကာင္း ေျပာၾက၊ ဗိုက္ဆာေတာ့ အေအးေသာက္၊ ေက်ာင္းအေရာက္ လိုက္ပို႔ၾကတယ္ေလ။ ေက်းဇူးမ်ားလိုက္ပါဘိ၊ အားကိုး ထုိက္ပါဘိ၊ တကၠစီ ငွားသြားရင္ ဒီခရီး ၂၅ က်ပ္နီးပါေလာက္ ေပးရမွာ၊ ေတာ္ေသးတယ္၊ ကားပါလာလို႔ေပါ့။ ခရီးစဥ္က အားလံုး အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္၊ ေက်ာင္းေရာက္ခါနီးမွ ေဖါက္ခဲ့တာပါ၊ ညႊန္တဲ့သူက အူတူတူ၊ ေမာင္းတဲ့သူက လမ္းမသိ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ညႈိၿပီးေမာင္းလာရင္ အိမ္မွားၿပီး ၀င္မိပါေရာလား၊ ရွက္ကိုး ရွက္ကမ္းနဲ႔ ဧည့္သည္လိုလုိ ဘာလိုလုိနဲ႔ ခပ္တည္တည္ ကားကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ အထုတ္ေတြ သယ္ခ်၊ တစ္ဘက္က ေက်ာင္းရွိတဲ့ေနတာကို ကူးၿပီး ဆရာေတာ့္ထံကို ဦးခ်၊ လိုက္ပို႔တဲ့ သူေတြ ေအးေအး ေဆးေဆး မေနရေတာ့ဘူးေလ။ သူမ်ားၿခံထဲ ကားထုိးမိတာကိုး။
လာႀကိဳၾကသူေတြကို ပါလာတဲ့ Cylon Tea ထုတ္ကေလးေတြ လတ္ေဆာင္ေပး၊ ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာၾကားၿပီး အားလံုး ထြက္ခြါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ကိုလံဘို- စကၤာပူ ခရီးသြားမွတ္တမ္း ခဏ ရပ္လိုက္မယ္ေနာ္၊ ပင္ပန္းလုိ႔ အနားယူ၊ ေခတၱ က်ိန္းစက္ေနပါၿပီ၊ အဓိပၸါယ္မရွိေပမယ့္ လမ္းခရီး ေတြ႔ႀကံဳရတာေလးေတြကို သီးခံၿပီး ဖတ္ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္။ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်မ္းမာ ရႊင္လမ္း ေဘးရန္ေတြ အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

Tuesday, January 6, 2009

final trip

ဆ႒မေန႔-ထရန္ကိုမာလီ၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခၿမိဳ႕ကေလးတစ္ခု-တမီးလ္လူမ်ိဳးအမ်ားစု ေနထုိင္ရာ။

အႏုရာဓပူရၿမိဳ႕ကေန အဲဒီ ထရန္ကိုမာလီၿမိဳ႕ကေလးကို သီးသန္႔ ခရီးဆက္ရတယ္၊ ကီလိုမီတာ (၁၆၆) ေက်ာ္ သြားရတယ္၊ လမ္းခရီးမွာ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြ သံုးဆယ္ေက်ာ္ရွိတယ္၊ တမီးလ္ က်ားသူပုန္ေတြ ရွိခဲ့တဲ့ ေနရာပါ၊ သီရိလကၤာအစိုးရ ျပန္လည္ သိမ္းပိုက္ထားတာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ပဲ၇ွိပါေသးတယ္၊ ျမန္မာသံဃာေတြ ဘယ္သူမွ မေရာက္ဘူးေသးတ့ဲေနရာပါ၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခလဲျဖစ္၊ လူမ်ိဳးစုသီးသန္႔ ေနထုိင္တဲ့ ေနရာလည္းျဖစ္ေလေတာ့ တံငါသည္ေတြ ေပါမ်ားပါတယ္၊ သီရိလကၤာ လူမ်ိဳးအမ်ားစုကေတာ့ သားငါး သတ္တဲ့လုပ္ငန္း၊(တံငါလုပ္ငန္း)ကို မလုပ္ၾကပါဘူး၊ ေရွးယခင္ ဘုရင္မ်ားလက္ထက္ကတည္းက ငါးပါးသီလကို ခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ့သုိ႔ လံုၿခံဳေအာင္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ေလေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြလည္း ရွင္ဘုရင္ တရားေစာင့္သည့္အတုိင္း လုိက္နာခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီအစဥ္အဆက္ကတည္းက သီဟုိဠ္မွာ သားသတ္ ငါးဖမ္းတဲ့လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ရင္ ဇာတ္နိမ့္မ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ေပါင္းသင္း ေရာေႏွာ ဆက္ဆံျခင္း မလုပ္ခဲ့ၾကဘူး၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္တစ္ခုပါ။ ယခုအခ်ိန္ထိပဲ လူမ်ိဳးအမ်ားစုက သက္သက္လြတ္၀ါဒ ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သား ငါးကို မစားၾကဘူး၊ အလြန္ဆံုး ငါးေျခာက္ေလာက္ပဲ အေကာင္းစားထားၿပီး စားသံုးၾကတယ္၊ ဘုန္းႀကီးမ်ား ဆြမ္းကပ္ရင္ေတာင္ ဆယ္ခါမွာ တစ္ခါေလာက္သာ ၾကက္သားဟင္း ကပ္တာပါ၊ အဲဒီၾကက္သားေတာင္မွ မူစလင္လူမ်ိဳးေတြဆီက ၀ယ္ယူရပါတယ္၊ သီဟိုဠ္ လူမ်ိဳးေတြ မေရာင္းပါဘူး၊ ဒါက လူမ်ိဳးနဲ႔ စပ္လို႔ ေျပာတာပါ၊
အခု ဦးဇင္းတုိ႔ သြားတဲ့ေနရာမွာ ေနထိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ဟိုး ေရွးယခင္ ဒု႒ဂါမဏိမင္း လတ္ထက္ ကတည္းက ဗုဒၶ သာသနာေတာ္ကို ထိပါး ေစာ္ကားတဲ့ ေက်းကုလား ရန္သူေတြဆုိတာ ရွိပါတယ္၊ အဲဒီ ရန္သူေတြကို အဲဒီမင္းလတ္ထက္ကတည္းက ႏွိမ္ႏွင္းခဲ့တာ အခု ထက္ထိ ပါပဲ၊ ေက်းကုလားနဲ႔ အခု တမီးလ္ လူမ်ိဳး အတူတူပါပဲ၊ (ဒမိလ-တမိလ-တမီးလ္) အစဥ္ဆက္ ေျပာင္းလဲခဲ့တာပါ။
ဦးဇင္းတို႔ေရာက္တဲ့ ကမ္းေျခက လပိုင္းအနည္းငယ္က တိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ ဆူနာမိ ေရလႈိင္းဒဏ္လည္း ဆုိးရြားစြာ ခံခဲ့ရပါတယ္၊ လူ ၁၅၀ေက်ာ္နဲ႔ အေဆာက္အဦးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ပ်က္စီးခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီကမ္းေျခမွာပဲ ေန႔ဆြမ္းကိစၥ ၿပီးခဲ့တယ္၊
ဒီလုိနဲ႔ ခရီးျပန္လွည့္၊ တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးေအာင္ ေမာင္းႏွင္ၿပီးေတာ့ ေစတီပါဒ(သိရီပါဒ)ဆိုတဲ့ ေတာင္ေျခကို ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ေတာင္ေျခမွာေတာင္ အလြန္ေအးပါတယ္၊ က်ိဳက္ထီးရိုးလုိပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မတူညီတာကေတာ့ က်ိဳက္ထီးရိုးထက္ ႏွစ္ဆခြဲေလာက္ ျမင့္ပါတယ္၊ မတ္မတ္ ေဆာက္ေဆာက္ရွိပါတယ္၊ က်ိဳက္ထီးရုိးက ဆံေတာ္ေစတီ၊ ယခု ေစတီပါဒ(သိရီပါဒ)ကေတာ့ ဘုရားေျခေတာ္ရာပါ၊ အျခား ဘာသာျခားေတြကလည္း ဒီေျခရာကို မိုဟာမတ္ေျခရာ(မူစလင္အယူ) ဖန္ဆင္းရွင္ေျခရာ (ဟိႏၵဴအယူ)စသည္ျဖင့္ ယံုၾကည္ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ေလေတာ့ ဗုဒၶေျခရာေတာ္ေပါ့၊
ေတာင္ေပၚကို အလြန္ဆံုး ေလးနာရီခြဲခန္႔ တက္ရပါတယ္၊ ေလွခါးထစ္ေပါင္း ၄၅၀၀ေက်ာ္ရွိပါတယ္၊ သာမာန္ ေျမျပန္႔ တက္ရတဲ့ခရီးလည္းရွိပါတယ္၊ ေတာင္ေျခမွာပဲ အေႏြးထည္၊ ေခါင္းစြပ္၊ ေျခစြပ္မ်ား ၀ယ္ၾက၊ ေျခာက္နာရီခြဲခန္႔မွာ ေတာင္တက္ခရီးကုိ စတင္ခဲ့ၾကတယ္၊ ေအာက္ေျခကေမွ်ာ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေရာက္ရမယ့္ပန္းတိုင္ဟာ တိမ္ထုထဲကို ထုိးေဖါက္လို႔ေနတာကိုျမင္ႏိုင္တယ္၊ ေန၀င္စ ျဖစ္ေလေတာ့ ရဲရဲေတာက္ ေနမင္းဟာ တိမ္တိုက္ကို အရႈံးေပးၿပီး ျပန္လွည့္သြားေလသလားလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္၊ ေတာင္ထိပ္ပိုင္းက ေနေရာင္ေတြ ျဖာထြက္ေနေတာ့ ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္သကဲ့သုိ႔လည္း ျမင္ႏိုင္တယ္။
ေတာင္တက္လမ္းစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ စမ္းေရက်သံ၊ ေက်းငွက္မ်ားေတးဆိုသံ၊ ေတာ၀က္မ်ားရဲ့အသံ၊ ေတာဆင္မ်ားရဲ့ အသံ၊ ေမ်ာက္ေတြရဲ့ ေအာ္သံ၊ စံုလိုပါပဲ၊တကယ့္ ေတာင္တက္ခရီးရဲ့အရသာကို ခံစားခဲ့ရတယ္၊ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ကို ျမန္မာေတြ ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္၊ စာေပထဲ ဖတ္ဖူး ၾကားဖူးတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ ဦးဇင္းတို႔ကိုယ္တိုင္ မျမင္ဘူးေသးပါ၊ ႏႈိင္းယွဥ္ ခံစားၾကည့္ရင္ အဲဒီအတုိင္း မ်က္လံုးထဲ ျမင္ၾကည့္လုိက္ပါ၊ ထပ္တူ ခံစားရပါလိမ့္မယ္၊
ဒီလိုနဲ႔ ညေန ေျခာက္နာရီခြဲခန္႔က စၿပီးတက္လိုက္ၾကတာ ေတာင္ေပၚကို အခ်ိဳ႕ ရွစ္နာရီခြဲ၊ အခ်ိဳ႕ ဆယ္နာရီ၊ ေနာက္ဆံုးေရာက္တဲ့သူေတြကေတာ့ ဆယ္နာရီ ေလးဆယ့္ငါး၊ ဆယ့္တစ္နာရီပါ၊ အေတာ့္ကို ဇြဲတင္းၿပီးတက္ခဲ့ရတယ္၊ လူ႔စြမ္းရည္ကို ျပခဲ့ၾကတယ္၊ ပင္ပန္းသမွ်ေတြ ေတာင္ေပၚေရာက္မွ အပန္းေျဖခဲ့ ရတယ္၊ အားကိုးစရာ ေျခေထာက္ တစ္စံုပဲ ရွိတယ္ေလ။ ျမန္မာျပည္ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဆိုတာက ေတာင္တက္ ကားေတြ ရွိေနေလေတာ့ ေတာင္တက္ဖုိ႔ဇြဲ အားမခဲႏိုင္ရင္ ကားေတြကို အားကိုးၿပီး လက္ေလွ်ာ့ တက္ၾကတယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ အတက္ေရာ အဆင္းပါ ဘာမွ အားကိုးစရာမရွိ၊ ဇြဲအတိနဲ႔ ရင္းမွ ရခဲ့တာပါ။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေဖးမကူညီ၊ တြဲလက္ညီစြာျဖင့္ တက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္၊ စည္းလံုးျခင္းရဲ့ အင္အားဆိုတာကို ျပသခဲ့ၾကတယ္၊ ညီညြတ္ျခင္းရဲ့စြမ္းရည္ေတြလည္း ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္၊ အားႏြဲသူေတြကို သန္မာသူတို႔က ေဖးမ ကူညီခဲ့ၾကတယ္၊ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆုိသလုိေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ေရေလး တစ္ႀကိဳက္ေသာက္ အေမာေလး ေဖါက္လာရင္ အနားယူ၊ အားကူကာ ဆင္ႏြဲ ေတာင္တက္ပြဲႀကီး ကေတာ့ ညပိုင္း ဆယ့္တစ္နာရီမွာ အဆံုးသတ္၊ အေမာေျပ ေျခေတာ္ရာကိုဖူးလို႔ က်ိန္းစက္ အနားယူရင္း ဆ႒မေန႔ ခရီးစဥ္ကို ေတာင္ေပၚမွာပဲ အဆံုးသတ္ခဲ့ၾကတယ္။
သတၱမေန႔၊ ေစတီပါဒ(သိရီပါဒ)၊ တိမ္တိုက္ေတြေပၚမွ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း-----------------
မနက္ အရုဏ္တက္တဲ့အခ်ိန္ အိပ္ယာမွ ႏိုးထ၊ ေျခလက္ သုတ္သင္ျခင္းကိစၥေတြ အၿပီးသတ္၊ ထပ္မံ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ အာရံုျပဳၿပီး နံက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတယ္၊ ျမင္ဘူးတဲ့သူေတြ ေျပာျပခ်က္အရေတာ့ နံက္ခင္း ေရာင္ျခည္ဦးကို ယခု ေတာင္ေပၚကေန ၾကည့္ရင္ အေတာ့္ကို ၾကည္ႏႈးဖြယ္ရာ ရွိပါတယ္တဲ့။
တိမ္တိုက္ေတြၾကားက ထုိးေဖါက္ထြက္လာတဲ့ သူရိယေနမင္းရဲ့ ေရာင္ျခည္ကို အျမင့္ဆံုးေနရာက ၾကည့္ရႈ႕ခံစားႏိုင္တဲ့ အရသာတစ္ခုကို ေစာင့္စားေနခဲ့ၾကတယ္၊ ကံဆိုးစြာပဲ တိမ္တိုက္ေတြ ထူထပ္ၿပီး ၾကည့္ရႈခြင့္မရခဲ့ၾကဘူး၊ ေတာင္ ေဘးပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ တိမ္တိုက္ေတြေပၚ ေရာက္ရွိေနသလုိပါပဲ၊ တိမ္ခုိး တိမ္ေငြ႔ေတြက လူေတြကို တိုးေ၀ွ႕ေနၾကတယ္၊ ဇာတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ တိမ္ညႊန္႔စား ဘီလူးဆိုတာ ဖတ္ဖူးခဲ့တယ္၊ အရသာ ဘယ္လုိရွိမလဲလို႔ စားၾကည့္တယ္၊ သိပ္မထူးပါဘူး၊ ေရေငြ႔ေတြပါပဲ၊
ခြန္အားနဲ႔ ရင္းၿပီး ရရွိတဲ့ အရာက ပိုလို႔ တန္ဘိုးရွိပါတယ္၊ စက္မႈ စြမ္းအင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ ထြန္းကားပါေစ၊ လူစြမ္းအင္ကိုေတာ့ လုိက္မမွီႏိုင္ပါဘူး၊ ျမင့္မားတဲ့ေနရာကို စက္မႈစြမ္းအားနဲ႔ ေရာက္ႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္အားနဲ႔ ရင္းၿပီး ရရွိတဲ့ အရသာကိုေတာ့ မယွဥ္ႏိုင္ပါဘူး။ လက္တေလာ အားထုတ္ဆဲမွာေတာ့ ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္ကုိ ခံရေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြ ေႏွာင္းသြားေလ၊ ၾကည္ႏႈးစိတ္က ပိုေလပါ။ လူ႔ဘ၀ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ငါ ဘာေတြ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သလဲ၊ ဘယ္လိုအရာေတြကို ခတ္ခဲ ပင္ပန္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသလဲဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးက စိတ္ရဲ့ ၾကည္ႏူးမႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္ဆံုးပါ။
သာမာန္ ေတြးၾကည့္ရင္ အဆင္းခရီးက သက္သာမယ္ ထင္ရေပမယ့္ အခု တက္ခ့ဲရတဲ့ ေတာင္ကေတာ့ အတက္ခရီးထက္ ပိုလုိ႔ ပင္ပန္းတယ္လု႔ိ ဆုိရမယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ ေသးသိမ္ ေပါ့ပါးတဲ့ သူမ်ား အဖို႔ သက္သာေပမယ့္ ၀ၿဖိဳးတဲ့သူမ်ားအဖို႕ ၀န္ထမ္းၿပီး ထိန္းထားရတဲ့ ေျခေထာက္ေတြ ခံႏိုင္ရည္ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ေတာင္ေအာက္ကို ဆယ္နာရီခြဲခန္႔ ေအာင္ျမင္စြာ ဆင္းသက္ခဲ့ၾကတယ္၊ ေန႔ဆြမ္းကိစၥ ေတာင္ေအာက္မွာတင္ အၿပီးသတ္၊ ေနရပ္ ျပန္ဖုိ႔ခရီး ဆက္ခဲ့ၾက၊ လမ္းခရီးမွာ အေမာေျပ စမ္းေရခ်ဳိးခဲ့ၾကရင္း ဦးဇင္းတို႔ရဲ့ သီဟုိဠ္(သီရိလကၤာ)ကၽြန္းတစ္ပတ္ ခရီးစဥ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ အဆံုးသတ္ခဲ့ ၾကတယ္။
လူအေၾကာင္း ေပါင္းဖူးမွသိ ဆိုသလုိ ဦးဇင္းတို႔အဖြဲ႕ ခရီးစဥ္က ႏွစ္ဆယ့္ငါးေယာက္ပါ။ စီစဥ္ရသူအဖို႔ အေတာ့္ကို ခဲယဥ္းပါတယ္။ အစားအေသာက္ကိစၥစီမံရ၊ တည္းခုိဖုိ႔ကိစၥ၊ ခရီးစဥ္ အႏၱရာယ္ ကင္းေစဖုိ႔ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရ၊ ေခါင္းေဆာင္သူမ်ားအဖို႔ သက္ျပင္း ခ်ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ေက်ာင္းကို ကားစုိက္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဓာတ္ေတြကိုလည္း အားလံုးသိခြင့္ရခဲ့ ၾကတယ္။ အရင္တံုးက တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အထင္အျမင္ လြဲမွားခဲ့သမွ်ေတြဟာ ခရီး အတူထြက္ ဖူးမွ မွားခဲ့မွန္းသိခဲ့ၾကတယ္။ လြန္တာရွိခဲ့ၾကရင္လည္း ၀ႏၵာမိပါ ဆိုတဲ့စကားေတြကိုလည္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့ အမုန္းတရားဆိုတဲ့ အာဃာတ တရားေတြ အေ၀းကိုေရွာင္ရွားလို႔ ေနာင္ကို ဆက္ၾက ရမယ့္ ဘ၀ခရီး၊ လက္တြဲညီညာ လုပ္ေဆာင္ၾကရမယ့္ တာ၀န္ေတြကိုလည္း ေႏြးေထြးစြာ ေဆြးေႏြးခဲ့ရလု႔ိ ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ သံသရာခရီး ေျဖာင့္တန္းေအာင္ ဒီခရီးစဥ္ကပဲ ျပသခဲ့တယ္။ ခရီးစဥ္မွတ္တမ္းကို ေရးတဲ့ ဦးဇင္းအဖုိ႔လည္း စာအေရးအသားမ်ား မွားယြင္းခဲရင္၊ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးခဲ့တ့ဲအခ်ိန္မွာ မေကာင္းတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အေျခခံတရားေၾကာင့္ ေမာက္မာရုိင္းစိုင္းတဲ့စကားေျပာမိခဲ့ရင္၊ ေစတနာအမွားေၾကာင့္ လြန္ၾကဴးခဲ့တဲ့စကားမ်ား ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီေနရာကေန ေၾကေအးခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ၊ ေနာင္ကို ဒီလို အမွားမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ကတိကို ရင္ထဲ စိတ္ရင္းခံနဲ႔ ေပးခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔၊ ႀကံဳသလုိ လမ္းမွာတင္ ေရးခ်ခဲ့တဲ့ ဦးဇင္းရဲ့ ခရီးစဥ္မွတ္တမ္းေလးကို မၿငီးမျငဴ ဖတ္ရႈေပးခဲ့တဲ့ သင္ စာဖတ္သူပရိတ္သတ္ကို အထူး(အထူး)ပင္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ဆိုတာကို ေလးနက္စြာေျပာရင္း----------------------
(ခ်စ္တံုး မုန္းစကားေျပာပါ-ရင္းႏွီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အျပစ္ကို ေျပာတက္တဲ့အေလ့အက်င့္)
(မုန္းေနတဲ့အခ်ိန္ ခ်စ္စကားေျပာပါ-အထင္မွားအျမင္မွားၿပီး မေခၚမေျပာျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အျပစ္စကား မေျပာၾကားမိေအာင္ ေျပာတက္တဲ့အေလ့အက်င့္)ကို ရရွိႏိုင္ၾကပါေစ ဆုိတဲ့စကား လတ္ေဆာင္ ေပးခဲ့ပါတယ္၊
ဘိကၡဳပ႑ိ(လကၤာဒီပေက်ာင္းသား)

Sunday, January 4, 2009

ပဥၥမေန႔
















ပဥၥမေန႔၊ အႏုရာဓပူရ၊ ၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ သာသနာ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ထြန္းကာခဲ့ရာေနရာ

ဒီေန႔ရာ သမိုင္းကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ၾကမယ္ဆိုရင္ အေတာ့္ကို လြမ္းေမာဖြယ္အတိ ျဖစ္မိပါတယ္၊ ဗုဒၶ ဘာသာတို႔အတြက္ တစ္ခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္အထိ အတုယုဖြယ္ ေက်နပ္ဖြယ္ ၊ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ျမင္ကြင္းေတြပါ၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္၊
အာေသာက မင္းတရား ေႏွာင္းပိုင္းေခတ္၊ သီဟုိမွာ သားေတာ္ မဟိႏၵနဲ႔ သမီးေတာ္ သဃၤမိတၱာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ဦး သာသနာ့ ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ၿပီး မ်ားမၾကာ၊ ေဗာဓိပင္ပြါး ေစတီကို အခု ေဟာ့ဒီ သီဟိုဠ္ကို ပင့္ေဆာင္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒ၀ါနံပိယတိႆ မင္းတရား သီဟိုမွာ အုပ္စိုးခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ သာသာနာ ျပန္ပြါးခဲ့တယ္။ ဒု႒ဂါမဏိမင္း၊ ၀ဋဂါမဏိမင္း အစရွိတဲ့ မင္းေတြ သာသနာေတာ္ကို အသက္နဲ႔ လဲၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကတယ္၊ ထင္ရွားတဲ့ အရာထဲက အရာတစ္ခုကို ကိုးကားျပရရင္ ၀ဋဂါမဏိမင္းလက္ထက္ ျပည္တြင္းသူပုန္ေတြ ထၾကြမႈေၾကာင့္ ဘုရင္မင္းတရား ေဘးလြတ္ရာကို တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရတယ္၊ မဟာတိႆ ဆိုတဲ့ ရဟန္းတပါးရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အသက္ ခ်မ္းသာ ရရခဲ့တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း အႏုရာဓပူရ လု႔ိေခၚတဲ့ အခု ဦးဇင္းတုိ႔ ေရာက္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကို ျပန္လည္ သိမ္းပုိက္ ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ေက်းဇူးတရားေထာက္ထားၿပီး မင္းတရား ေကာင္းစားစဥ္မွာပဲ မဟာတိႆရဟန္းကို အေၾကာင္း ျပဳၿပီး သာသနာကို လြန္လြန္ကဲကဲ ေထာက္ပံ့ခဲ့တယ္၊ အဘယဂိရိ ဂို္ဏ္းလုိ႔ နာမည္ တြင္ခဲ့တယ္၊
ေနာက္ထပ္ သံဃာ ဂိုဏ္းကြဲတစ္ခုကေတာ့ မဟာ၀ိဟာရပါ၊ ဒီဂိုဏ္းကေတာ့ ဘုရင့္ရဲ့ ေထာက္ပ့ံမႈ သိပ္ၿပီး မရခဲ့ပါဘူး၊ ရွင္ဘုရင္ ဦးစားေပးတဲ့ သံဃာဂိုဏ္းနဲ႔ ဦးစားေပးျခင္းမခံရတဲ့ သံဃာဂိုဏ္း စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့၊ ဘယ္အဖြဲ႕က ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရမလဲဆိုတာ၊ ဒီလိုနဲ႔ အတိုခ်ံဳးရရင္ သီဟိုမွာ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ ငတ္မြတ္ ေခါင္းပါးေဘး(ဒုဗၻိကၡႏၱရ ကပ္) ဆုိက္ေရာက္တယ္၊ အခ်ိဳ႕ ရဟန္းေတြ အိႏၵိယကို ေခတၱ ေျပာင္းၿပီး ေနခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီမွာပဲ ရွိတဲ့သံဃာ စုေပါင္းၿပီး ဘုရားေဟာ တရားေတြကို မေမ့ မေပ်ာက္ေအာင္ ရြတ္ဆို ထိမ္းသိမ္းခဲ့ရတယ္၊ က်န္ခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကလည္း ထိန္းသိမ္းခဲ့ၾကတယ္၊ ေနာက္ ေခတ္ကာလ ျပန္လည္ ေကာင္းမြန္လာတဲ့အခါ သီဟိုဠ္ကို ျပန္ၾကြလာခဲ့ၾကၿပီး တုိက္ဆိုင္ စစ္ေဆးခဲ့ၾကတာ ဘာအမွား တစ္ခုမွ မေတြ႔ခဲ့ၾကဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္ ဦးစားေပးခံရတဲ့ သံဃ အဖြဲ႕အစည္းကေတာ့ ဘုရားေတြတည္ပါတယ္၊ ေစတီ အႀကိးဆံုးေတြ ေဆာက္လုပ္ ပူေဇာ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္၊ စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ ဥယ်ာဥ္ေတြတည္၊ အေဆာက္အဦးေတြ ေဆာက္၊ ပညာေရးနဲ႔ပက္သက္လို႔ ေခတ္အျမင္ ေခတ္အေတြးေတြ ဗုဒၶ ေဟာၾကားတဲ့ မူရင္းတရားေတာ္ေတြထဲကို ေပါင္းထည့္၊ အင္အားႀကီးတဲ့ ဂိုဏ္း ဘုရင္ဦးစားေပးခံရတဲ့ ဂိုဏ္းဆိုေတာ့ လုပ္သမွ် မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေအာင္ျမင္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိ မူရင္းတရားေတာ္ေတြကို မူရင္းအတိုင္း မထိန္းသိမ္းဘဲ အယူအဆ ေပါင္းစံု ေပါင္းထည့္ မွတ္တမ္းတင္ထားတာကို မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ လုိ႔ ေခၚတာပါ၊ မူရင္းအတိုင္း ထိမ္းသိမ္းလာခဲ့တဲ့ အစဥ္အဆက္ကို ေထရ၀ါဒ လုိ႔ ေခၚပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ မူရင္းအတုိင္းပဲ ထိမ္းသိမ္းခ်င္တဲ့ မဟာ၀ိဟာရလို႔ ေခၚတဲ့ သံဃာ အဖြဲ႕အစည္းကေတာ့ ရွင္ဘုရင္ကို တင္ျပတယ္၊ ရွင္ဘုရင္ လက္မခံခဲ့ ေထာက္ပံ့မႈေတြ ပစ္ပယ္ခဲ့တယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အႏုရာဓ ပူရလု႔ိ ေခၚတဲ့ ရွင္ဘုရင္ နန္းဆိုက္ရာၿမဳိ႕နဲ႔ ေတာ္အလွမ္းေ၀းတဲ့ မာတေလ ဆိုတဲ့ ေတာင္ႀကီးေပါတဲ့ေနရာကို သြားခဲ့ၾကၿပီး ေဘးနာ အနီးရွိ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ အကူအညီနဲ႔ပဲ သာသနာမွာ လူသိမ်ားတဲ့ စတုတၳ သံဃာ ယနာ(သံဃာမ်ား စုေပါင္းၿပီး ဘုရားေဟာတရားေတာ္ေတြကို ရြတ္ဆုိ ၊ မွန္ကန္ေၾကာင္းအတည္ျပဳ)တဲ့ ပြဲကို ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီအႀကိမ္မွာ ထူးျခားတာကေတာ့ ပထမ သံဃာယနာက စလုိ႔ အေသာကမင္းတရား ေထာက္ပံ့ၿပီး က်င္းပေပးတဲ့ တတိယ သံဃာယနာအထိ ကေတာ့ ႏႈတ္ျဖင့္ရြတ္ဆိုတဲ့အေလ့အက်င့္ပဲ ရွိပါေသးတယ္၊ အခုလုိ ေဘးေတြ၊ ကပ္ဆိုးေတြ ဆိုက္ေရာက္လာရင္ သံဃာေတြအေနနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ရြတ္ဆုိ ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကမွာကို စုိးရိမ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ေပထက္မွာ ေရးခ်ၿပီး မွတ္တမ္းျပဳခဲ့ၾကတယ္၊
ဆိုလုိရင္းကေတာ့ အဲဒီ ၀ဋဂါမဏိအဘယ မင္းတရား သံဃာဂိုဏ္း ႏွစ္ဂိုဏ္းမွာ သူ႔ေက်းဇူး မကင္းလုိ႔ ေစာင့္ေရွာက္ေသာအားျဖင့္ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ မဟာယာန အဆက္ အဘယဂိရိဂိုဏ္းရဲ့ အင္အား ႀကီးပံု၊ ရွင္ဘုရင့္အေထာက္အပံ့ မရေပမယ့္ ဘုရားေဟာတရားေတြကို မူရင္းအတိုင္း ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ စြမ္းရည္ေတြပါ၊ အဘယဂိရိ ဂိုဏ္း အင္အား ႀကီးမားခဲ့ပံုကို အခု ပံုေလးေတြ တင္ႏိုင္သမွ် တင္ၿပီး ျပလုိက္တယ္ေနာ္၊

စတုတၳေန႔ ခရီးစဥ္






စတုတၳေန႔၊ ဆိဂီရိယေတာင္၊ နန္းေတာ္ရာေဟာင္းတစ္ခု။

နံနက္ မုိးလင္းတယ္ဆိုရင္ပဲ ၿမိဳ႕ေဟာင္း ေခတၱ နားခုိရာ ေနရာကေန သံုးနာရီခန္႔ ေမာင္းရတယ္၊ ေတာင္ ေျခ ေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ေရွးမင္းေတြ တည္ထားခဲ့တဲ့ နန္းေတာ္ရာ ထပ္ေတြ႕ျပန္ပါတယ္၊ ဒီတစ္ခါ ေတြ႔တဲ့ နန္းေတာ္ရာကေတာ့ အရင္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ နန္းေတာ္ရာနဲ႔ေတာ့္ ပံုစံျခင္းတူေပမယ့္ ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းျခင္း အေတာ့္ကို ကြာျခားပါတယ္၊
ေတာင္ေျခ ပတ္ပတ္လည္မွာ နန္းေတာ္ တည္ထားတယ္၊ ေနာက္ ဟိုး ေတာင္ေပၚ မီတာ (၂၀၀)ခန္႔ ျမင့္တဲ့ ေတာင္ ေစာက္ေစာက္ လံုးပတ္ ႀကီးႀကီး ေပၚမွာ ဘုရင္က အပန္းေျဖ စခန္းတစ္ခု ဖန္တီးထားတယ္၊ အေတာ့္ကို ျမင့္ပါတယ္၊ ျမင့္တာထက္ ေျပေျပ ေရွာေရွာ တက္ရ လြယ္ကူတဲ့ ပံုစံမရွိဘဲ မက္မက္ပံုစံျဖစ္ေနတာပါ၊ အဲဒီဘုရင္က အဲဒီေတာင္ေပၚကို သီးသန္႔ သူ႔အတြက္ အပန္းေျဖစခန္းတစ္ခု ဖန္တီးထားခဲ့တာပါ၊ အဲဒါကိုမွ အခုေခတ္လူေတြ (ဦးဇင္းတုိ႔အပါအ၀င္)ေပါ့ ဘုမသိ၊ ဘမသိ အပင္ပန္းခံ တက္လိုက္ရတာ၊ ေခ်သလံုး ၾကြက္သားေတြကို ဆက္ဆက္ တံုလို႔၊ အေပၚေရာက္ကာနီး တစ္ဆင့္အလုိ သူမ်ားေတြေတာ့မသိဘူး၊ ဦးဇင္းကိုယ္တုိင္ေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ဖုိ႔ စိတ္ကူးမိခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြက အစ တက္ေနၾကေတာ့၊ ေယာကၤ်ားတုိ႔ဇြဲ ေသမွ ေလွ်ာ့မယ္ဆိုတဲ့ မဟာဇနကမင္းသားထံုး ႏွလံုးမူၿပီး အားခဲကာ ဆက္တက္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ႀကီး ဖ၀ါးေအာက္ဆုိသလို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊ အေပၚေရာက္၊ ဓာတ္ပံုရိုက္၊ ၿပီးမွ သမုိင္း သုေတသီေတြ ေရးထားတဲ့စာကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ရင္ေမာစရာပါ၊ ဒီေနရာမွာ ဘုရင္က အပ်ိဳေတာ္ေလးေတြ ၿခံရံ၊ ေရကန္ေတြဖန္တီး၊ လူသူမနီးတဲ့ ေတာင္ေပၚမွာ မိဖုရားေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာၿခံရံၿပီး ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ အပန္းေျဖရာ ေနရာပါတဲ့၊ ကဲ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ၊ ရွင္ဘုရင္ ေပြ ရႈပ္တဲ့ ေနရာကို အပင္ပန္းခံၿပီး တက္ခဲ့သမွ် အေမာစို႔ရျပန္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္-----
အျမင့္ေရာက္ေလ ေအာက္က အရာေတြကို ပိုျမင္ရေလပါ၊ အဲဒီလုိ အျမင့္ေရာက္ေနတဲ့သူေတြတုိင္း ေအာက္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ၊ ဘယ္သူမွားလို႔ ဘယ္သူမွန္သလဲ ဆိုတာေတြ၊ ဘယ္အရာက သင့္ေတာ္လုိ႔ ဘယ္အရာက မသင့္ေတာ္ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေတြ၊ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္ၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ ပိုၿပီး ျမင့္တဲ့ တရားထူးေတြကို ရေလ နိမ့္က်တဲ့သူမ်ားကို ပိုၿပီး ဂရုဏာ သက္မိေလ စတဲ့ ဥပမာ ခံစားခ်က္မ်ိဳး၊ အေတြးမ်ိဳး ရရွိခဲ့ပါတယ္။

တတိယေန႔ခရီးစဥ္

တတိယေန႔ ခရီးစဥ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ ပုဂံၿမဳိ႕ေဟာင္းလို သီဟိုဠ္မွာလည္း သမုိင္းအေထာက္ အထား အတိအက်နဲ႔ ေရွးမင္းမ်ား အုပ္စုိးခဲ့၊ ဗုဒၶသာသနာကို စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပံုေတြကို ထင္ဟပ္ေစပါတယ္၊ အမွန္ေတာ့ သီဟိုႏိုင္ငံက အေတာ့္ကို ငယ္(ေသး)ပါတယ္၊ ေျမပံုမွာ ၾကည့္လိုက္ရင္ အိႏၵိယတိုက္ႀကီးကို တြယ္ၿပီး ကပ္ေနတဲ့ ေရေမ်ာ အမႈိက္ကေလး တစ္ခုလုိပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အေတာ့္ကို လွပတယ္၊ ရာသီဥတု သာယာတယ္၊ ေရေျမ သဘာ၀ သယံဇာတ ျမန္မာႏိုင္ငံေလာက္ မရွိေပမယ့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးကေတာ့ လဘက္နဲ႔ နာမည္ႀကီးတယ္၊ လဘက္ အေျခာက္ပါ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာက လဘက္ရဲ့ အညႊန္႔ကို စားဖို႔၊ အရြက္ နဲနဲ ရင့္တာေတြကို အေျခာက္ ျပဳလုပ္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ေသာက္ဖုိ႔ ျပဳလုပ္ၾကတယ္၊ သီဟိုဠ္(သီရိလကၤာ)မွာေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ႏုႏုေလးေတြကိုမွ သီးသန္႔ခူးၿပီး အေျခာက္ျပဳလုပ္တယ္၊ သို႔မဟုတ္၊ သိၾကား၊ ႏို႕ စသည္တုိ႔နဲ႔ တြဲဘက္ ေသာက္လုိ႔ရတဲ့ Tea အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးတယ္၊ အရသာ မွာေတာ့ ထိပ္တန္းပါပဲ။ အဲဒီ လဘက္ေျခာက္နဲ႔ပဲ နာမယ္ ႀကီးပါတယ္၊ ဒါကေတာ့သီဟိုဠ္အေၾကာင္း တေစ့ တေဆာင္းပါ၊
ဆိုလုိရင္းကေတာ့ ေရွးမင္းေတြ သီဟိုမွာ အေျခခ်၊ မင္းျပဳ အုပ္ခ်ဳပ္၊ သာသနာေတာ္ကို ဘယ္ေလာက္ ေထာက္ပံ့ ၾကည္ညိဳခဲ့သလဲ ဆုိတာေတြ၊ သာသနာဖ်က္ မင္းဆိုးမင္းညစ္တို႔ လက္ထက္ ဗုဒၶဘာသာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေမွးမွိန္ခဲ့တယ္၊ အဖ်က္ဆီး ခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတြ၊ ယခုအထိ ယဥ္ေက်းမႈ စဥ္ဆက္ မပ်က္ေအာက္ ထိန္းသိန္းခဲ့တယ္ဆုိတာေတြ၊ စတာေတြ စတာေတြ ကို ၾကည့္ရႈရင္းနဲ႔ တတိယေန႔ တစ္ေနကုန္ ကုန္ဆံုးခဲ့ပါတယ္၊ ဓာတ္ပံုေတြကေတာ့ အေထြအထူး မရွိလုိ႔ တင္မေပးေတာ့ဘူးေနာ္။

Template by : kendhin x-template.blogspot.com